Anneke is een slim kind die al best goed kan lezen voor haar leeftijd. Haar vader is dominee en best streng. Anneke ziet een duidelijk verschil tussen het Christelijk en Joods geloof. Ze vierde de feestdagen van zowel het Christelijk -als Joods geloof. Anneke komt in de puberteit en haar lichaam verandert. Ze wordt voor het eerst ongesteld en krijgt ook interesse in jongens. Ze gaat naar een kweekschool, omdat het haar werd aangeraden. Haar vervolgopleiding vindt plaats in Leiden. Daar ontmoet ze Joost, ze vind hem leuk. Ze gaan samenwonen en Joost geeft aan dat hij kinderen wil, maar Anneke wil dit niet. Ze raakt toch zwanger en begaat een heftige zwangerschap. Joost wil dat hij wordt opgegroeid volgens de Joodse opvattingen en wil nog een kind. Anneke is weer zwanger. Haar zoon moet binnen acht dagen worden besneden volgens de Joodse opvattingen en daar is Sandra niet blij mee. Anneke is niet blij met haar huwelijk. Ze kan niet genieten van haar kinderen en wordt bovendien ook nog eens door Joost geslagen. Ze wil van hem weg en hier een einde aan maken. Inmiddels is Anneke al bevallen van hun derde kind en daarna wordt de adoptiepil uitgevonden. Op een gegeven moment begint Joost de kinderen ook op een erge manier te straffen. Zo moeten ze bijvoorbeeld heel lang onder de koude douche gaan staan als straf. Dit werd hem vroeger ook in het concentratiekamp aangedaan. De kinderen worden door de kinderbescherming weggehaald en Joost wordt in een psychiatrische inrichting opgenomen. Anneke verlaat Joost. Anneke wordt docent en is depressief, omdat ze haar kinderen niet te zien krijgt. Ze woont bij een hospita. Haar buurvrouw, Hanneke, vrolijkt haar op door Anneke naar musea te brengen en haar veel dingen bij te leren. Helaas komt Hanneke op een dag om het leven en moet Anneke afscheid nemen van haar. Anneke leert een nieuwe man kennen. Hij is zelf ook christelijk, maar soms verlangt Anneke toch naar het Jodendom. Ze blijft met hem samenwonen, tot ze ontdekt dat Joost is overleden. Op de begrafenis van Joost zien Anneke en haar dochter Sandra elkaar na zo’n lange tijd en besluiten ze af te 11 spreken in Bloemendaal. Daar vertelt Anneke over Joost en wat ze allemaal heeft meegemaakt. Sandra vertelt in hun gesprek dat ze zelf ook niet goed kan zorgen voor haar eigen kind en zegt dat de schuld bij haar moeder Anneke ligt, over het huwelijk die slecht verlopen was. Anneke had niet aan Joost verteld dat ze Joods was, maar hield dat geheim. Sandra is van mening dat dit het huwelijk misschien had kunnen redden, omdat Joost het moeilijk had gehad in het concentratiekamp. Sandra beland in Parnassia, omdat het niet goed met haar gaat. Op een gegeven moment pakt Sandra haar leven weer op en gaat ze psychologie studeren. Ze beseft dat ze het kind is van twee Joodse ouders en ze dus daarmee zelf ook Joods is. Ze besluit zich aan te sluiten bij een praatgroep, die gaat over joden die niet weten wat ze moeten doen met hun situatie. Sandra voelt zich Joods en later in een gesprek met haar moeder vragen ze zich af hun volk niks tegen de marteling had gedaan. Anneke vraagt aan Sandra of ze een Joods gebed voor haar zou willen doen als ze zou komen te overlijden. Hiermee had ze de rituelen van haar Joodse geloof geaccepteerd.