Van Dam en Post / Kringkoop (HR 11-01-2002, NJ 2002, 81)

Feiten:

Kringkoop heeft aan Van Dam & Post conform een offerte van 18 november 1992 en een opdrachtbevestiging van 9 december 1992 een drainwater-ontsmettingsinstallatie (Ozomatic) verkocht voor ƒ62890,- excl. BTW. Op deze overeenkomst zijn de algemene voorwaarden van Kringkoop van toepassing, waarvan art. 9 bepaalt, dat de mogelijkheid tot het instellen van een rechtsvordering of het aanhangig maken van een geschil verjaart naar verloop van één jaar nadat de aanleiding daartoe is ontstaan. In juli 1993 is de Ozomatic geïnstalleerd en in februari 1994 bleek dat de Ozomatic onvoldoende functioneerde. Van Dam en Post hebben Kringkoop in augustus 1995 voor dit onvoldoende functioneren van de Ozomatic en de daardoor door Van Dam en Post geleden bedrijfsschade aansprakelijk gesteld.

Van Dam en Post hebben gevorderd dat de Rechtbank de overeenkomst tussen partijen voor zover nodig alsnog zal ontbinden (waarbij Van Dam & Post stellen dat zij de overeenkomst bij brief hebben ontbonden) en Kringkoop zal veroordelen tot terugbetaling van de koopprijs en vergoeding van de schade. Kringkoop beroept zich op verjaring. De rechtsvraag is of in casu sprake is van stuiting van de verjaring.

Rechtbank en Hof:

De Rechtbank heeft het vonnis afgewezen. Het hof heeft het vonnis van de Rechtbank bekrachtigd, waartoe het Hof als volgt overweegt: Het beding van art. 9 van de algemene voorwaarden van Kringkoop is volgens het Hof niet onredelijk bezwarend en het beroep van Kringkoop op dat artikel is niet in strijd met de redelijkheid en billijkheid. Verder overweegt het Hof dat de verjaringstermijn is voltooid. Het overweegt daartoe dat op de vorderingen van koper art. 3:317 lid 2 BW van toepassing is en dat niet is voldaan aan de hierin voor stuiting gestelde vereisten. Die vereisten zijn: schriftelijke aanmaning, binnen zes maanden gevolgd door dagvaarding. Het cassatiemiddel keert zich tegen het oordeel van het Hof dat de verjaringstermijn van art. 9 algemene voorwaarden voltooid is en dat de brieven de verjaring niet gestuit hebben.

De Hoge Raad overweegt dat het juist is dat een vordering tot ontbinding moet worden gerekend tot de in art. 3:317 lid 2 bedoelde vorderingen, maar dat dat onverlet laat dat de vorderingen tot de terugbetaling van de koopprijs en schadevergoeding, ook als zij worden gecombineerd met een (voorwaardelijke) vordering tot ontbinding, vorderingen zijn als bedoeld in art. 3:317 lid 1, welke bepaling mede gezien de wetsgeschiedenis juist de strekking heeft bij deze vorderingen aan een aanmaning stuitende werking te geven en de schuldeiser niet te dwingen met het oog op de omstandigheden te spoedig tot rechtsmaatregelen over te gaan. Het Hof kon niet volstaan met de overweging dat de brieven van Van Dam en Post in het geheel niet over een in te stellen vordering repten, maar had moeten onderzoeken of de vanwege Van Dam en Post verzonden brieven een aanmaning of mededeling als bedoeld in het eerste lid van art. 3:317 inhielden. Ten slotte doet niet ter zake dat de dagvaarding meer dan zes maanden na de laatste brief is uitgebracht. De Hoge Raad vernietigt het arrest van het Hof, verwijst het geding naar het Hof te Amsterdam en veroordeelt Kringkoop in de kosten van het geding in cassatie.

Conclusie:

Het Hof heeft miskend dat art. 3:317 lid 1 en lid 2 in casu beide van toepassing zijn en had moeten onderzoeken of de brieven van Van Dam en Post een aanmaning of mededeling bevatten. De Hoge Raad heeft het arrest van het Hof vernietigd.