Caras Alegres

Caras Alegres is a social/humanitarian project in the slums (Las Rosas) of Quetzaltenango, one of the biggest cities in Guatemala. The project has as goal to help better the life and education to the families, and especially the kids in these areas. Kids in this neighborhood live in extreme poverty and Caras Alegres gives them the opportunity to go to school, eat, play and be a real kid for some time. There is daycare and there are pre-school classes for kids up to age 6. The kids get fed and educated and are sometimes sponsored completely (kids are in contact with a donateur that buys them clothes, food and can later pay for education). The project also has a program for the women in the area, they learn sowing, knitting and therefor how to financially support their families. As a volunteer I thought in the Parvulos class (kids around the age of 5). I was an allround class-assistant, for there were 25 kids and only one teacher. I was especially helpful for the English classes but also for the very much needed hugs! Because I started at the beginning of the year the kids always saw me as their teacher and I could make a real connection with them.

¡Hola a todos!

Mijn eerste week bij  Caras Alegres zit er al weer op en ook ben ik gesetteld in mijn gastgezin en het Guatemalteekse leven. Het is super gezellig op de talenschool waarvandaan mijn gastgezin en vrijwilligerswerk zijn geregeld, ik ontmoet super leuke mensen en zie prachtige stukken van dit land, maar tegelijkertijd confronteert het werk op de school in de meest directe zin met de knagende armoede in dit land. Ik begin in deze blog met die gezelligheid en leuke ervaringen maar sluit af met een aantal van de vreselijke verhalen vanuit de school (hierbij alvast de waarschuwing dat sommige verhalen écht schrijnend zijn!).

Zondagmiddag maakte ik kennis met David, een student van de universiteit van Californië die hier een paar weken Spaans komt studeren. Hij verblijft ook bij Karla en dat is heel gezellig want hij is super aardig! Verder woont in hetzelfde appartementen complex als David en ik ook nog een andere studente bij een gastgezin, Michelle, een Amerikaanse medicijnstudente. En ook ben ik in de school heel gezellige andere reizigers tegengekomen, zoals Ella en Sarah, twee Canadees reizigsters en Hannah (nog) een Amerikaanse studente. Op maandag ging ik voor het eerst naar het project, ik reis daar met de bus heen samen met Ida, een Deense reizigster die daar ook werkt en in het hostel bij de talenschool woont. Maandag was echter vooral de opstart-dag omdat het de eerste dag van het schooljaar was, de "grote vakantie" is hier de hele maand december tot half januari. Maar die dag maakte we al wel kennis met onze klassen, Ida werkt met de groep van 3/4-jarige en ik werk met de 5/6-jarige. We blijven waarschijnlijk de hele periode met deze klassen, iedere ochtend van 9 tot 12, wat heel leuk is want dat geeft ons de mogelijkheid om de kinderen echt allemaal te leren kennen. In de middagen zullen we soms met de naschoolse activiteiten voor de oudere kinderen (7 tot 14 jaar) helpen.

De meeste middagen hebben we echter om door te brengen hier op de talenschool of om de te nemen aan de uitjes die vanaf hier worden georganiseerd. Zo zijn we woensdagmiddag bijvoorbeeld met de hele groep naar de warm water bronnen hier in de buurt gegaan, het water dat daar uit de vulkaan borrelt is heerlijk warm en schijnt ook nog eens genezende gaven te hebben! We hebben daar een paar uur heerlijk rond gedobberd en gekletst, iedereen genoot extra van het warme water omdat de douches hier meestal koud zijn. Toen het op dat onderwerp kwam vertelde Sarah en Ella ons dan ook vol trots dat zij wel warm water hebben, de rest reageerde daarop met een jaloerse: "You guys have hot water?! Luxery!". Maar toen het gesprek even later bij Hannah kwam en ze over haar gast familie vertelde: "They have these very bright lamps in the rooms" was het de beurt aan Ella en Sarah om jaloers te zijn: "Do you have a lamp?! Wow!".  Het is zo grappig dat onze standaard zo is veranderd dat we heel jaloers op iemand kunnen zijn die elektrisch licht in de slaapkamer heeft, een half jaar geleden had ik me daar echt niets bij voor kunnen stellen! 

Naast zulk soort uitjes zijn er ook activiteiten in de school zelf, zo is dinsdagavond filmavond en is er op vrijdag altijd een feestje voor de mensen die "afgestudeerd" zijn. De film van deze vrijdag was wel erg serieus, over de burgeroorlog hier in Guatemala, maar het is heel gezellig om zo veel groepsactiviteiten te doen. Ook het feestje op vrijdag was heel gezellig, met karaoke, heel veel snacks en zelfs een haardvuur. Met de sociale kant zit het hier dus wel goed, maar zoals aangekondigd waren er ook wat minder leuke, vooral hele zielige, momenten deze week...

De kinderen in onze klas wonen bijna allemaal in de buurt waar de school ook is, zone 5, bijgenaamd Las Rosas. Dit is bepaald geen villawijk maar een echt krottenwijk is het gelukkig ook nog niet. Aan de kinderen kun je soms echter wel zien dat ze het thuis niet bepaald breed hebben, hun kleding is bijvoorbeeld vaak heel vies en kapot. Maar als je hen over hun thuissituatie hoort vertellen wordt pas echt duidelijk onder wat voor omstandigheden ze groot worden. Zo is er bijvoorbeeld Raul, een vrolijke, ondeugende 4 jaar oud jongetje. Hij heeft een zusje van 1 jaar in de dagopvang en een oudere broer van een jaar of 7 die naar de middagactiviteiten gaat. Raul heeft een kaal plekje op zijn hoofd, maar omdat het nogal een brokkenmaker is zochten Ida en ik daar eerst niets achter, totdat een van de juffen ons vertelde hoe dat daar kwam. Raul was thuis met een stukje kauwgum aan het klooien en dat kwam in zijn haar terecht, maar omdat zijn ouders niet thuis waren kreeg hij het er niet uit en dus liet hij het maar zo. Later die middag viel hij echter in slaap, spelensmoe zoals zo veel kinderen van zijn leeftijd, maar al slapen is er een rat naar hem toe gekomen die het stuk kauwgum, samen met het haar, van zijn hoofd heeft geknaagd! 

Dit totale gebrek aan hygiëne in de huizen ging nog een stap verder bij Sandra, een 3-jarig meisje in Ida´s klas. Toen de kinderen op woensdag aan het buiten spelen waren viel het ons allebei op dat ze zo veel witte dingetjes in haar haar had, maar omdat ze net wat hadden gegeten dachten we dat dit wel broodkruimeltjes zouden zijn. Totdat Ida het van dichterbij bekeek en zag dat het luizeneitjes waren en dat ze de luizen werkelijk over Sandra´s hoofd kon zien lopen.  Nadat ze dat aan de juf had verteld werd die middag haar moeder ingelicht en wij verwachten dat er dus actie ondernomen zou worden, zoals natuurlijk onmiddellijk zou gebeuren als een kindje hier luizen had. Op donderdag was er echter nog niets veranderd en dus hebben Ida en ik die middag een luizenkam gekocht. Vrijdag heeft Ida wel een uur met Sandra voor zich op een krukje gezeten om zo veel mogelijk luizen weg te kammen. Sandra vond het ondertussen heel leuk dat ze zo veel aandacht kreeg, endat haar haar werd gekamd, want, zoals ze zelf vertelde; "Wij hebben thuis geen kam." Aan het einde van de kambeurt had Ida echter lang niet alle luizeneitjes te pakken gekregen. Dus ze vertelde Sandra dat ze shampoo nodig had en dat ze thuis al haar beddengoed moest wassen, waarop Sandra reageerde: "Ik heb geen bed...". Deze uitspraak raakte Ida en mij echt enorm, daar zat zo´n mooi, intelligent en nieuwsgierig meisje die net zo veel rechten en kansen zou moeten hebben als alle andere kinderen in de wereld, maar in plaats daarvan kon ze ´s nachts niet eens in een bed slapen en lag ze op de koude, harde vloer! Natuurlijk hadden deze mensen niets gedaan aan de luizen van hun kind, het was immers totaal geen prioriteit, eten en overleven zouden op zich al moeilijk genoeg zijn!

Toen ik die middag op weg naar huis was klonk het nummer "Another day in Paradise" van Phil Collins, dat toch al jaren op mijn Ipod staat, ineens heel anders. Daarom sluit ik deze blog weer eens af met een quote, in de hoop dat iedereen er af en toe eens bij stil staat hoe goed we het eigenlijk hebben: Do think twice cause it´s another day for you and me in paradise, just another day in paradise.

Besos en tot snel,

Kerime