Little things, can make the difference.

Het is dinsdag ochtend. Heel vroeg staat een kindje (John, 8 jaar) in een klein dorpje in Uganda op. Water om zich te wassen heeft hij niet. Het heeft de laatste dagen niet geregend en het water uit de waterput (voor John een half uur lopen) moeten ze met alle mensen uit twee dorpjes delen. Als ontbijt heeft een gebakken ei, wat hij moet delen met zijn broertjes en zusjes. Het ei komt bij de kip vandaan die zij houden. In zijn school uniform, maar op blote voeten gaat hij met een broertje en zusje op weg naar school. Het is ongeveer een uur lopen om naar school te gaan, maar dat vinden ze helemaal niet erg. Zij zijn blij, want zij hebben de kans gekregen om naar school te mogen gaan!

Dezelfde dinsdag ochtend wordt er in Nederland een kindje (Jip, 8 jaar) wakker gemaakt door zijn moeder. Hij staat een kwartier onder een heerlijk warme douche, wanneer hij beneden komt staat er een ontbijtje voor hem klaar, twee bruine boterhammen met chocolade pasta. Jip heeft maar trek in één boterham, de andere boterham gooit hij in de prullenbak. Jip poetst zijn tanden, doet gel in zijn haar en is heel blij, hij mag vandaag zijn nieuwe schoenen aan naar school! Buiten regent het. Zijn vader brengt hem daarom even snel met de auto naar school, binnen vijf minuten is Jip op school.

John komt aan bij de school samen met nog honderden kinderen. In de klas probeert hij goed op te letten, John wilt later graag dokter worden, maar heel makkelijk gaat het opletten niet. Samen met honderd andere kinderen zit hij in een houten lokaaltje gepropt. Een schrift en pen om dingentjes in op te schrijven heeft hij niet.

Jip komt binnen in zijn klas, samen met ongeveer 25 andere kinderen. Ze zitten in de kring, zingen gezellig liedjes en gaan daarna verder met rekenen. Jip snapt een paar sommen niet, maar dat is helemaal niet erg. De juf heeft namelijk alle tijd om Jip de sommen nog een keer goed uit te leggen.

Tussen de middag blijft John samen met een boel andere kinderen op school. Ze krijgen daar een bordje pap om te eten. Het drinken wat ze mogen drinken, komt uit een vieze sloot. Gelukkig zijn er plannen voor een watertank bij de school. Zo kunnen de kinderen over een tijdje toch iets schoner water drinken.

Jip wordt tussen de middag opgehaald door zijn moeder. Hij mag een vriendje mee naar huis nemen. Gezellig aan tafel bij Jip thuis eten ze allemaal twee bruine boterhammen op met chocomelk erbij. Voordat ze weer terug naar school worden gebracht, mogen ze nog snel een snoepje eten.

De school begint weer. John mag deze middag samen met een groep welkomstliedjes en dansjes oefenen. Dit mogen ze binnenkort gaan uitvoeren voor de Nederlandse bezoekers die langskomen. John weet dat Nederland een land is hier ver vandaan, waar het er heel anders uitziet als hier en veel mzungu’s wonen. Maar waar het precies ligt en hoe het er precies uitziet, daar zal hij waarschijnlijk nooit achter komen. Het oefenen voor de welkomstliedjes en dansjes vindt John in elk geval heel leuk. Hij kan niet wachten tot dat de bezoekers er zijn.

Bij Jip op school vertelt de juf dat ze allemaal een schoenendoos mooi mogen versieren. Het is de bedoeling dat ze in die schoenendoos ook allemaal leuke spulletjes stoppen, zoals speelgoed, schriftjes en potloden. Deze schoenendozen gaan namelijk naar Afrika. Daar wonen veel kinderen die arm zijn en niet het geld hebben om schoolspullen te kopen. Jip doet goed zijn best om zijn schoenendoos zo mooi mogelijk te maken. De suiterbal die Jip nog in zijn laatje op school had liggen stopt hij alvast in de schoenendoos. Als ze klaar zijn met de schoenendozen versieren, gaan ze met heel de klas buiten spelen.

Ongeveer een maand na deze dag mag John eindelijk de bezoekers op zijn school verwelkomen. Hij vindt het geweldig om de liedjes en dansjes aan hun te mogen laten zien. Een tijdje later moeten alle kinderen van de school op de grond gaan zitten. Dan halen de bezoekers allemaal schoenendozen tevoorschijn en krijgen ze allemaal een schoenendoos. Waaaauw! Wat is John gelukkig! Dit had hij nooit durven dromen, nu heeft hij een schrift om op school in te schrijven, nog meer mooie spulletjes en een hele leuke stuiterbal waar hij nog maanden lang mee speelt!

En zo kwam de stuiterbal van Jip bij John terecht. Het leven van deze twee jongens is zo verschillend, maar ergens zijn ze ook allebei een beetje hetzelfde. Allebei gaan ze naar school willen ze leren, plezier maken en spelen.

Dit verhaal heb ik gewoon verzonnen en is dus niet echt gebeurt, maar elke dag verbaas ik me nog steeds hoe het toch kan dat het overal op de wereld zo verschillend is.
Gelukkig kunnen wij via kleine dingentjes mensen ergens anders op de wereld toch heel gelukkig maken…

Liefs, Annemieke