First 5 days in Uganda!

Wauw. En daar ben ik dan, weer terug uit Uganda. En wat wil ik nu graag terug zeg! Jeetje! Ik mis de geur, de positiviteit van de mensen, het eten, het leven zonder de klok, ik mis Uganda!

Ik wil in deze blogs over alle dagen in Uganda vertellen, gewoon beginnen bij de eerste dag. De dagen verspreid ik over meerdere blogs, want ik heb veel en veel te veel te vertellen over Afrika. Over de projecten, de mensen. Over alles!

De eerste dagen in Uganda waren heerlijk. Toen we naar Entebbe vlogen, vlogen we over Istanbul. Zonder dat het ons verteld was, waren er maar 11 tickets beschikbaar om naar Entebbe te vliegen. Vliegmaatschappijen gaan er blijkbaar vanuit dat er minstens 20 mensen uitvallen, waardoor we op reserve stonden. Ik en 10 anderen konden geljk doorvliegen naar Entebbe. De tentjes stonden gelukkig nog van de vorige groep, wat erg fijn was:)

De volgende ochtend (dag 2) zijn we richting Kim gegaan. Kim is een Nederlandse vrouw die sinds 8 jaar woont. Kim heeft vroeger kinderen opgevangen nadat ze een achtergelaten of verstoten waren. Zo is Roza door haar oorspronkeljike moeder in de latrine (een gat voor je behoeftes) gegooid en is Frank, haar oudste kindje, in brand gestoken door zijn vader. Toen heeft Kim beslotend de zorg voor deze kinderen op zich te nemen. Toen we bij Kim aankwamen, kregen we heerlijk eten. Er stond allerlei verschillend eten voor ons klaar.

De tweede dag bij Kim (dag 3)(de eerste dag eigenlijk alleen gereisd door Uganda, wat totaal niet erg is. Je ziet er zoveel!!!) werden we weer opgesplist in twee groepen. Ik zat in de groep die eerst huisbezoeken ging doen. We werden opgehaald door boda boda's (dit zijn scootertjes, waar je met zijn drieen tegeljik op zit). Je rijdt trouwens links op de weg, wat heel apart is. Op de boda's rijden was erg leuk om te doen. We gingen bij verschillende huizen langs om baby's te controleren. Het waren ondervoede baby's waarbij we hun gewicht wogen en we controleerden ze op bloedarmoede. Die middag hebben we bij de oma van Roza (het geadopteerde kindje van Kim) geluncht. Dit was weer echt Ugandees eten. Ugandees eten is echt genieten. Je zult een Ugandees nooit staant zien eten, omdat iemand dan niet van zijn eten geniet. Je moet er echt voor gaan zitten en genieten van je eten. Zo doen Ugandezen alles rustig aan. De boda bodas kwamen een dik uur te laat maar niemand die zich er werkelijk druk om maakt. Voor een dagje dokter trek je in Uganda een dag uit omdat je niet weet hoe lang het gaat duren. Alles is hier zo verschikkelijk lekker relaxt. Bij Roza haar oma hebben we met ons handen gegeten. Dit is puur Ugandees en dus deden we dat om toch zoveel mogelijk Ugandese sfeer te proeven. Na de lunch bij Roza haar oma zijn we gaan werken op het platteland van Kim. Hanneke en ik hebben samen het huisje geverfd in een gele kleur. Geel klinkt heel lelijk, maar ik ben erachter gekomen dat geel echt een hele vrolijke (maar wel geschikt voor Afrika) kleur is. Helaas lag de helft van de verf op de grond, maar niet dat iemand daar een punt van maakte.

De derde dag (dag 4) bij Kim zijn we wandelen. We hebben verschillende dingen in de natuur gezien en zijn daarbij naar een schooltje gewandeld. Ugandese kinderen roepen 'mzungu' naar je, dit betekend blanke. Dit is totaal niet op een rasistische manier, dit is gewoon erg positief bedoelt. Ugandezen waarderen zo dat je er bent, omdat je vanuit een westers land toch de moeite neemt om in een onderontwikkeld land te komen kijken. Zo pakte een vrouw van de huisbezoeken mijn hand ook met twee handen vast, terwijl ik het gevoel had dat ik nog helemaal niks voor haar gedaan had. Toen we op het schooltje kwamen, kwamen er allerlei kindertjes naar ons toe. We gingen kijken in de klas van Roza en de kinderen begroeten ons met dansen en zingen. En toen kwamen wij aan, met ons hoofd schouders knie en teen. Puur Hollands weer. Toen we weer verder liepen, kwamen er nog meer kinderetjes naar je toe. Ze voelden aan mijn ketting (die ik trouwens bij Kim als souvenier had gekocht), mijn huid en vooral aan mijn haar. Want wow, een blonde mzungu!! Na de wandeling zijn we gaan lunchen in een restaurantje in een dorpje. Dit is zo anders dan een restaurant in Nederland. We zaten in een kamertje met weinig licht en afgescheurd behang, maar het had zoveel sfeer, errug leuk. Na de lunch zijn we naar het ziekenhuis gegaan waarin Kim werkte. We hebben hier gekeken op de afdeling van ondervoede kinderen. Na dit alles hebben we afscheid genomen van Kim en haar omgeving. Bij Kim was het allemaal hartstikke primitef, maar het is zo leuk om dit uit te proberen. We douchten met koud water in een tijltje, plasten in latrines en hadden alleen elektriciteit als de zon scheen.

Na Kim zijn we doorgegaan naar Plot 99, dit is een guesthouse gerund door een Belgische vrouw in Masaka. Het was fijn dat we internet hadden, een normaal toilet en een douche (wel steenkoud trouwens), maar ik baal ervan dat we nu best Hollands te eten krijgen. Al het Ugandese eten is zo lekker, dat ik dat het liefste zo snel mogelijk weer eet.

De volgende ochtend (dag 5) kwamen er hier Ugandese mensen en kinderen die met ons gingen dansen en zingen. Het was erg gezellig. Na de workshop zijn we gaan zwemmen. Het was vandaag een heerlijk rustig dagje, en het was erg fijn dat we weer konden douchen en ik me weer helemaal fris voel voelde.

De volgende keer ga ik verder schrijven over de volgende dagen!
Webalee!