Dagje meedraaien in Teaching Hospital; heftig!

Vandaag was ik door een collega uitgenodigd een dagje met haar mee te draaien op de emergency ward in het teaching hospital. Zo anders dan Kabsad hospital. Dit leek meer op mijn eigen werkplekje in NL dus ik had er meteen heel veel zin in!

De dag begon erg rustig. Kregen de overdracht over de patienten en hebben infuuskarren klaargemaakt. Het viel me direct op dat er in mijn ogen weinig aandacht was voor de patienten. Een jongetje klaagde over pijn op de borst en zat al een hele tijd te huilen. Hij moest maar wachten op de dokter. Hebben alleen even zijn temperatuur gecheckt. Zijn bloeddruk konden we niet meten omdat ze geen kindermanchet hadden. Erg apart, maar zo zie je maar weer dat alles kan hier in Ghana.

Daarnaast lag een man die een auto-ongeluk had gehad en zijn hoofd in het verband had. Hij was erg onrustig (lees: delirant!) en leek in mijn ogen benauwd. Ook daar werd weinig aandacht aan gegeven. Hij werd maar vastgebonden aan bed. Zo zielig om te zien...terwijl een delier behandelen mijn dagelijkse praktijk is.

Privacy kennen ze ook in deze ward niet (had niet anders verwacht) Als je naar het toilet moest kon je dat gewoon doen op een emmer naast je bed, terwijl iedereen met je mee kon kijken. Gordijnen waren nergens te bekennen. Wel schermen, maar die werden maar amper gebruikt.

Later op de ochtend werd er een klein jongetje binnengebracht waar iets bovenop was gevallen (was precies was me niet duidelijk, maar het was i.i.g. ernstig) Hij was erg stil en reageerde alleen maar op pijnprikkels. Allerlei collega's zijn bij hem bezig geweest, om infusen te prikken en bloed af te nemen, hem zuurstof te geven etc. Maar een uur later was er ineens geen ademhaling meer. Het kindje was overleden :( Ik realiseerde me weer even hoe hard het leven hier in Ghana is. Hij had niet dood hoeven gaan...maar op deze ward had hij gewoon geen kans op overleven. Er waren geen monitors of apperatuur om hem te beademen o.i.d. En daarnaast was de CT-scan ook nog eens kapot (!) Ik denk namelijk dat het jongetje is gaan inklemmen door een bloeding in zijn hoofd. Best heftig! Er was volgens een collega wel een IC een paar verdiepingen hoger, maar waarom hij daar niet naartoe is gebracht weet ik niet...

Wat ik ook wel heftig vond is dat het jongetje gewoon nog uren op die ward is blijven liggen. Dood....gewoon zo tussen alle andere patienten. Pas na een tijdje werd er een laken over hem heen gelegd en nog veel later werd hij opgehaald door iemand. En collega's deden er heel luchtig over, alsof het niets was.

Wat ik ook heftig vond is het boek dat daar op de ward lag. Daarin werden allerlei casussen beschreven van patienten die opgenomen waren geweest en het vaak, niet hadden gehaald. Heel heftig om te lezen hoe veel sterfgevallen er waren en dat ze in NL bijv. gewoon behandeld hadden kunnen worden. Er werd vaak tot in de details beschreven dat een patient ineens begon te gaspen en er nog CPR gedaan was, maar dit niet meer had willen baten. De nurse schreef dan ' May his/her soul rest in peace and may the lord forgive all of his/her sins' Zo apart om te lezen.

Later op de middag kwam ik op de ward een Nederlandse chirurg tegen die deze week OK's uit ging voeren in het ziekenhuis. Hij nodigde me uit om een kijkje te komen nemen op de OK, wat ik natuurlijk met beide handen aan heb gegrepen.

Het ging om een kindje waarbij de tand door het vlees heen was gekomen, langs de neus af. De chirurg wilde dit reconstureren en het resultaat was echt mooi om te zien! Daarna ging hij nog een jongetje opereren aan zijn kaak en vroeg hij of ik hem wilde assisteren. Ik werd dus gewoon even OK assistente voor een paar uurtjes, echt een bijzondere ervaring! Ik zat gewoon 1e rang haha.

Vond het trouwens best steriel op de OK, maar misschien kwam dit ook doordat de chirurg zelf heel veel spullen had meegenomen.

Om 17.00u ging ik moe en voldaan naar huis. What a day!

Liefs,

Irene