Inleiding

Kindermishandeling wordt geassocieerd met een verhoogd risico op de ontwikkeling van verschillende psychische problemen, waaronder major depressive disorder. Er is bewijs voor een sterke associatie tussen kindermishandeling en major depressive disorder. Hierbij is het belangrijk dat kindermishandeling niet alleen het risico op het ontwikkelen van een major depressive disorder verhoogt, maar het voorspelt ook de ernst en het verloop van de stoornis. Het is van belang om beter begrip te krijgen van de processen die het verband tussen kindermishandeling en depressie bemiddelen. Tot op heden hebben namelijk weinig studies gekeken naar psychologische processen die associaties tussen kindermishandeling en depressie bemiddelen. Deze studie onderzoekt drie potentiele mediatoren:

• Problemen met de emotieregulatie
• Gehechtheid
• Attributional style

Criteria

De variabelen zijn gekozen op basis van de volgende criteria:

• Bewijs voor een relatie met kindermishandeling
• Bewijs voor een relatie met depressie
• Bestaande theoretische verklaring voor deze variabele als mediator
• Geschikt voor online assessment

Problemen met de emotieregulatie

Er zijn steeds meer aanwijzingen die de rol van emotieregulatie als mediator tussen kindermishandeling en het ontstaan van depressie ondersteunen. Tevens is er indirect bewijs dat kindermishandeling leidt tot problemen met de emotieregulatie, zoals problemen met begrip en het benoemen van affectieve toestanden, lage emotionele acceptie en het gebruik van onaangepaste emotieregulatie strategieën.

Gehechtheid

Verschillende onderzoekers suggereren dat vroege hechtingsstoornissen ervoor zorgen dat kindermishandeling bijdraagt aan het kwetsbaar zijn voor depressie op latere leeftijd. Er zijn aanwijzingen voor een relatie tussen kindermishandeling en onveilige gehechtheid in de volwassenheid. Hierbij is er sprake van twee onveilige hechtingsstijlen: vermijding en angst. Vermijden bestaat uit de neiging om nabijheid en intimiteit in relaties te ontwijken, terwijl angst verwijst naar gevoelens van onveiligheid en een tekort in hechte relaties.

Attributional style

Ervaringen van hopeloosheid kunnen leiden tot depressogenic inferential styles die worden gekenmerkt door de neiging om negatieve gebeurtenissen in het leven toe te schrijven aan interne, stabiele en wereldwijde oorzaken. Deze attributiestijl is een cognitieve risicofactor die interacteert met acute stressoren, die betrouwbaar depressieve reacties voorspellen na een stressvolle gebeurtenis.

Hypothesen

In deze studie zijn de hierboven beschreven mediatoren gelijktijdig onderzocht in een groep mensen met een depressieve stoornis. Er zijn 3 hypotheses opgesteld:

1. De ernst van kindermishandeling gaat gepaard met de ernst van depressie én meer depressieve episodes
2. Ernst van kindermishandeling, de ernst en het verloop van depressie zijn geassocieerd met de beschreven mediatoren
3. Sprake van een indirect effect van de mediatoren op het verband tussen enerzijds kindermishandeling en depressie en anderzijds het aantal depressieve episoden

Methode

Participanten zijn verworven via online forums en zelfhulporganisaties voor mensen met een depressie. Aan het onderzoek namen 340 participanten deel, die vloeiend Duits spraken, tussen de 18-65 jaar waren en een vermoedelijke diagnose hadden van major depressive disorder. De PHQ-9 werd gebruikt om de diagnoses van major depressive disorder te screenen en de ernst van de symptomen te beoordelen. Kindermishandeling is vastgesteld door middel van een verkorte versie van CTQ. Emotieregulatie is gemeten middels de Difficulties in Emotion Regulation Scale (DERS). De gehechtheid is vastgesteld middels ECR, de depressive attribution style is gemeten middels Depressive Attributions Questionnaire (DAQ) en als laatst zijn traumatische ervaringen gemeten aan de hand van The Posttraumatic Diagnostic Scale.

Resultaten

Zoals voorspeld in hypothese 1, is de ernst kindermishandeling (CTQ) significant gecorreleerd aan de ernst van depressie en het aantal depressieve episodes. Tevens waren de CTQ-scores significant geassocieerd met alle voorgestelde mediatoren, zoals voorspeld in hypothese 2. Bovendien werden scores op de DERS, ECR subschaal vermijden en DAQ significant gecorreleerd met de ernst van depressie en het aantal depressieve episoden. Echter, scores op de ECR-angst subschaal waren niet significant geassocieerd met het aantal depressieve episoden. Hierdoor is hypothese 3 niet volledig bevestigd, mediator gehechtheid ‘angst’ is niet geassocieerd met een verband tussen enerzijds kindermishandeling en depressie en anderzijds het aantal depressieve episoden.

Discussie

Deze studie heeft aangetoond dat de ernst van kindermishandeling geassocieerd is met de ernst van depressie en het aantal depressieve episoden. Hierbij werd er onderzoek gedaan naar de rol van problemen met de emotieregulatie, gehechtheid en attribution style als mogelijke mediatoren. Kindermishandeling had significant een verband met alle voorgestelde mediatoren.

Beperkingen onderzoek

• Gevonden resultaat wellicht veroorzaakt door andere, niet onderzochte, factoren.
• Studie is voornamelijk gebaseerd op zelfrapportages, waardoor de betrouwbaarheid en validiteit onduidelijk is
• Onbekend of de online geworven steekproef representatief is

Conclusies

Ondanks een aantal beperkingen, geeft dit onderzoek nieuw bewijs voor de rol van problemen met emotieregulatie, vermijdende gehechtheid, depressive attribution style en PTSS als mediator tussen de relatie van kindermishandeling en depressie.