Keeping up with Kerime Pt. 8 - Jaguar Rescue Center in Costa Rica

The Jaguar Rescue Center
The Jaguar Rescue Center, located in Puerto Viejo, Limón (Costa Rica), is a non-profit Organization, that works on rescue and rehabilitation of wild animals, and its future release to the wild, always in protected areas. There are animals such as wild cats, monkeys, sloths, caimans, birds, reptiles and anteaters, and more!
As a volunteer I worked together with a very big group of other volunteers, doing cleaning and laundry tasks, gardening and maintenance but of course also work with the animals. Feeding, nursing and observing were common task that needed to be done for them. Also answering questions of the tourists was a big part of the day, and very important, for we could teach them something about preservation and how a small change you make can be very important for the animals! The Jaguar Rescue Center, located in Puerto Viejo, Limón (Costa Rica), is a non-profit Organization, that works on rescue and rehabilitation of wild animals, and its future release to the wild, always in protected areas. There are animals such as wild cats, monkeys, sloths, caimans, birds, reptiles and anteaters, and more!

¡Hola a todos!

Mijn eerste week in Puerto Viejo zit er op, en wat is het snel gegaan! Ik zal in deze blog proberen samen te vatten hoe geweldig het werk in het Jaguar Rescue Centre is en hoe mijn nieuwe huisje is!

Maandag was de introductie dag in het centrum, alle vrijwilligers die die week beginnen worden dan rondgeleid en voorgesteld aan de dieren en de andere vrijwilligers en vaste krachten. Er is een hele diverse groep dieren in het centrum, er zijn bijvoorbeeld slangen, spinnen en krokodillen, maar ook luiaarden, jaguars, heel veel verschillende apen en veel verschillende vogelsoorten. En ook de groep mensen die er werkt is heel divers, er zijn veel vrijwilligers uit allerlei landen die maar een aantal weken blijven, maar er zijn ook vrijwilligers die een half jaar blijven en natuurlijk een aantal vaste krachten zoals dierenartsen. Het werk dat wij, de vrijwilligers doen is altijd heel verschillend en je hebt verschillende taken op een dag. We beginnen 's ochtends om half acht, tot de koffiepauze voer je een taak uit en daarna krijg je weer iets anders te doen tot de lunch, na de lunch heb je de laatste nieuwe taak en rond een uur of drie ben je klaar. Op maandag werd iedereen dit schema en de belangrijkste regels verteld (de belangrijkste regel is: close every door behind you!) En iets anders dat ook heel belangrijk is: iedereen werkt als een team om het samen voor de dieren zo goed mogelijk te doen. Het voelt zo goed om hier te werken omdat dat ook echt zo is, iedereen werkt samen en wordt geaccepteerd, je bent welkom in de gezellige groep! Ook wordt je aangemoedigd om zo veel mogelijk te vragen, vooral als je iets niet zeker weet. Ze laten nieuwe mensen dan ook meteen veel doen en helpen je echt met alles te ontdekken.

Zo kon ik op dinsdag, mijn eerste echte werkdag, al meteen bij de luiaarden zitten en ze later naar hun binnenverblijf verplaatsen. Dat lijkt heel leuk om te doen want luiaarden zien er ontzettend schattig uit, zeker de baby die we nu hebben, maar ze kunnen behoorlijk agressief zijn en je met hun scherpe tanden proberen te bijten. Luiaarden leven normaal namelijk niet in een groep en zijn heel individualistisch, ze vechten dan oom soms met elkaar of bijten de baby. Toch was het heel gaaf om zo dicht bij ze te zijn en ze op te mogen tillen! Donderdag zorgde ik in de middag voor Tammie de miereneter en Maurice het baby aapje. Tammie is meestal heel gemakkelijk, hij loopt gewoon rond op zoek naar mieren en je moet alleen opletten dat hij niet in rondjes blijft lopen, hij is namelijk blind aan 1 oog dus dat heeft hij soms niet door! Maurice is echter meestal heel druk, hij klimt van je hoofd naar je armen en springt van boom naar boom. Het is echt geweldig om zijn kleine handjes te voelen en zijn staart om je nek! Ook Tammie houd er van om je te beklimmen als hij genoeg mieren heeft gegeten, zo liep ik dus op een gegeven moment met een miereneter op mijn hoofd en een aapje aan mijn arm! Vrijdag zat ik 's ochtends weer bij de luiaarden en ze waren verrassend actief, ik heb er eentje wel 4 keer van het dak moeten tillen. Natuurlijk zijn er ook altijd minder leuke klusjes te doen, vegen, wassen, of in de keuken helpen bijvoorbeeld. Meestal doe je zoiets 1 of 2 dagdelen en in de rest van de tijd ben je altijd bij zulke schattige dieren dat dat het helemaal goed maakt! Vanochtend begon ik bijvoorbeeld met werk in de tuin en paardenstront scheppen, maar op dit moment zit ik in het verblijf van Namu, onze baby jaguar (zie de foto's)! Als hij aan het spelen is heeft hij veel aandacht nodig, maar nu hij ligt te slapen heb ik tijd om wat te typen. Op Namu passen is een van de aller leukste klusjes omdat hij zo intens schattig is! Er moet altijd iemand bij hem zijn omdat hij nog maar 3 maanden oud is en hij in de natuur dus altijd bij zijn moeder zou zijn, hij wordt dan ook heel nerveus als hij alleen is. Ook moet hij nog alles leren dus moet je hem helpen met klimmen en veel met hem spelen.

Sommige mensen zijn af en toe erg kritisch over het werk dat we in het centrum doen, ze vinden dat het niet goed is om in de natuur in te grijpen door verzwakte dieren te helpen. Maar dat is niet hoe ik het zie, de dieren die in het centrum worden opgevangen zijn bijna allemaal het slachtoffer van iets dat veroorzaakt is door de mens. Sommige van de grotere roofdieren (de Jaguars bijvoorbeeld) zijn door boeren aangevallen en andere zijn door auto's aangereden, of als jonge door verstoring van mensen van hun moeder gescheiden. De mens heeft hier dus al ingegrepen in de natuur en het is niet verkeerd om te proberen dat goed te maken. Ook gaat het centrum niet alleen over de opvang van deze dieren, het gaat ook heel veel over onderwijzen en informeren. De toeristen krijgen meer inzicht over hoe fragiel het evenwicht in de natuur is en hoe kleine dingen als afval in de afvalbak gooien, en niet op straat, kunnen helpen. Maar ook de lokale bevolking heeft niet door dat de bossen die zij zien en de dieren die daar wonen zo speciaal en bedreigd zijn. Vrijdag was er voor de vrijwilligers een EHBO cursusje georganiseerd door een paar bevriende lokals, het was heel gezellig maar erg geïmproviseerd, maar wat zij aan het einde zeiden wilde ik toch even vermelden. Nadat ze iedereen gewoon bedankt hadden voor de aandacht nam een van hen de moeite om in zijn gebroken Engels ons ook te bedanken voor wat we hier doen. Hij vertelde hoe veel onwetendheid er onder de bevolking is en hoe zijn niet beseften dat als er niet snel wat gebeurt die mooie natuur er niet meer zal zijn. Hij was bijna emotioneel toen hij opmerkte dat zij, de drie mannen die de cursus gaven, de enige Tico's waren in deze grote groep en dat ze het zo mooi vonden om te zien hoe veel wij, de buitenlanders geven om hen land!

Dan nu iets meer over het hostel waar ik nu woon, het dorp Puerto Viejo zelf en de dingen die ik in mijn vrije tijd doe.

Dit hostel is een stuk kleiner dan dat in Turrialba, en ook de sfeer heel anders. Dat komt omdat Puerto Viejo zo'n toeristisch dorpje is, er verblijven daardoor heel veel toeristen in het hostel die maar een paar dagen blijven en zo ontstaat er niet echt een groep waarmee je altijd kookt of zoiets. Maar toch is het heel gezellig en vooral interessant om al die nieuwe mensen te ontmoeten, je kunt altijd iets over nieuwe culturen leren en lekker over vakantie dingen kletsen. Die hele vakantie sfeer hangt ook in het dorp, er wordt heel veel wiet gerookt en veel regea gedraaid en het strand en de zee zorgen voor een geweldige achtergrond.

Op vrije dagen of in de middag is het dan ook geweldig om naar het strand te gaan en te snorkelen, surfen, of gewoon niks te doen en naar de golven te luisteren! Woensdag had ik die vrije dag en naar het strand gaan was precies wat we (twee vriendinnen en ik) deden, het was echter jammer dat het bijna springvloed was een zo winderig dat de golven heel hoog waren. Van snorkelen kwam dan ook niets, maar in plaats daarvan hebben Stine en ik ons bijna een uur lang uitgeleefd op het slachten van een kokosnoot. Het leek ons allebei zo gaaf om dat een keer zelf te doen, alsof we op een onbewoond eiland waren, of in expeditie Robinson! Het was een super leuke dag, met ook genoeg tijd om lekker niks te doen en foto's van de prachtige omgeving te maken. Dinsdag avond hebben we ook het nachtleven van Puerto verkend, dat is net als het leven overdag, heerlijk relaxed en veel regea! Vrijdagavond was er een barbecue in het hostel en dat was ook super gezellig, we waren met zijn negenen en hebben burgers gebakken en een heerlijke salade gemaakt. Vandaag is ook Naomi (een vriendin die ik in Turialba leerde kennen) aangekomen en vanmiddag zijn Stine, Naomi en ik naar het strand geweest om alle warmte en viezigheid van de dag eraf te wassen! Daarna zijn we uit eten gegaan en nu ben ik dit aan het afschrijven voordat ik naar bed ga en morgen weer een (waarschijnlijk) super leuke dag met de dieren en mensen hier ga beleven!

Besos en tot snel,

Kerime

Supporting content on WorldSupporter

Sergio

10624602_1437122416548717_4391512612200563434_n_0.jpg

Sergio, a baby black howler monkey in the Jaguar Rescue Centre

Namu

10565045_1437122273215398_8561278470145490497_n_0.jpg

Namu, the baby ocelot in the Jaguar Rescue Centre

Keeping up with Kerime Pt. 9

¡Hola a todos!

Weer een week voorbij en dus weer een nieuwe blog, de tijd is voorbij gevlogen en zondag ben ik officieel al weer 2 maanden op reis! In deze blog daarom een korte review op wat er is veranderd door mijn tijd als reiziger tot nu toe, maar eerst een stukje over mijn week en de alledaagsheden in het centrum.

De afgelopen week was te vergelijken met vorige week, het werk in het centrum is heel erg leuk en de mensen zijn nog steeds heel open, het voelt echt als een groep. Ook de dieren blijven maar interesseren, door hun schattigheid, ontwikkeling of (minder positief) door de vreselijke verhalen over waarom ze in het centrum zitten. Ik vind het heel leuk om met al die verschillende dieren bezig te zijn, en ook de wat minder uitdagende klusjes, zoals schoonmaken of in de keuken werken, vallen in ruil voor wat je er voor terug krijgt wel mee. En zelfs als je een saai klusje hebt kan het werk nog steeds spannend zijn, zo werden twee nieuwe Zweedse meisjes op hun tweede dag op insectenjacht gestuurd. Dat is een heel vervelend klusje waarbij je op zoek moet naar sprinkhanen en torren om aan de reptielen te voeren. Zo liepen ze achter in het centrum omhoog te kijken om insecten te ontdekken tussen de bladeren van het dak, so far zo good, tot dat een van hen omlaag keek en op nog geen meter afstand de krokodil op het pad zag. Nieuw in het vak en onzeker over wat te doen liepen ze terug naar de lunch plek voor vrijwilligers en vroegen aan een van de managers: Ehm is the crocodile supposed to be out? Deze reageerde totaal in de war: What do you mean, out? Well it is out, as in out! Daarna volgde een hoop geren naar de verblijven en met dekens, stokken, en zonder slachtoffers, is de krokodil uiteindelijk weer in zijn verblijf gekomen!

Verder verliep de week zonder ontsnappingen van dodelijke roofdieren, gelukkig maar! De dagen zijn alleen wel lang en vermoeiend, dus als ik om 4 uur terug kom voer ik meestal niet veel meer uit, ook omdat het om 5 uur al donker is. Wel is ieder moment buiten, vooral met zicht op het strand, nog steeds enorm genieten, het is nog niet gewent en ik denk ook niet dat dat gaat gebeuren! Zeker op mijn vrije dagen, waarin ik vaak ga snorkelen, zwemmen of gewoon aan het strand liggen geniet ik er 100 procent van!

Twee maanden dus, jeetje. Ik weet nog dat ik vertrok, een rugzak op mijn rug en een op mijn buik, de laatste keer zwaaien naar Papa en Abbygail. Het lijkt heel lang geleden, ook al is de tijd toch heel snel gegaan. Ik denk dat ik veranderd ben in deze maanden, niet alleen ben ik armer, verbrander en beter in Spaans. Als persoon ben ik zeker ook veranderd, ik ben veel relaxter, socialer, wijzer over de wereld en over mezelf in het algemeen, en minder gehecht aan mijn spullen. Relaxed ben ik in eerste instantie vooral geworden doordat het hier zo warm is dat je wel rustig aan moet doen. Maar ook omdat ik de dingen minder zwaar op neem, dat hangt ook samen met het minder aan spullen gehecht zijn. Door het verliezen van mijn telefoon heb ik echt met tegenslagen leren omgaan en het heeft me geleerd dat alles uiteindelijk goed komt, daarom heeft het dus geen zin om er over te stressen. Natuurlijk moet je wel je best doen om het weer goed te laten komen, maar je kunt beter relaxed blijven en over oplossingen denken! Ook heb ik mezelf hier meer tijd gegeven om rustig te genieten, als ik ´s ochtends naar mijn werk fiets bijvoorbeeld en uit kijk over het witte strand en de blauwe zee. Dan herinner ik me weer hoe bijzonder het hier is en dat ik daarvan moet genieten (Ik moet genieten van Drewes denk ik dan!). Socialer ben ik vooral geworden door het reizigersbestaan, je komt steeds andere mensen tegen, in hostels, in de supermarkt of op het strand. Ik vind het veel makkelijker om het eerste contact te maken en dingen met mensen te ondernemen die ik nog niet zo goed ken. Wijzer over de wereld klinkt wel heel zwaar, maar ik denk wel dat het zo is. Dit komt door het vrijwilligerswerk dat ik heb gedaan, vooral de basisschool in Turrialba heeft me een heel ander beeld gegeven van ontwikkelingshulp en vrijwilligerswerk. Onze westerse kijk hoeft niet altijd de juiste te zijn, als mensen op een andere manier leven betekent dat niet dat het een verkeerde manier is!

En ik ben ook wijzer over mezelf, ja zeker. Ik denk dat het feit dat ik mezelf zie veranderen daar voor zorgt. Ik was erg gehecht aan mijn luxe en mijn leven in Nederland, maar meer nog dan aan materiële zaken was ik gehecht aan mijn mening. Ik was er te erg van overtuigd en dacht te zeker te weten dat mijn kijk de juiste was, sorry aan iedereen die ik daarmee heb geïrriteerd! Nu ik zo veel verschillende mensen, culturen en levensstijlen heb gezien weet ik dat ik niet alleen niet altijd gelijk heb, maar dat het soms ook niet mogelijk is om gelijk te hebben omdat er zo veel kanten aan een verhaal zitten. Dit betekend natuurlijk niet dat ik geen mening meer heb als ik terug kom, sommige dingen hebben namelijk ook mijn menig versterkt, met al deze nieuwe ervaringen en gedachten zal ik dus opnieuw met jullie in discussie gaan, maak je geen zorgen ;)! Er is nu alleen meer ruimte om ook de andere kant te zien en ongelijk te hebben. Minder gehecht zijn aan spullen is dus ook veranderd, ik neem verlies niet alleen minder zwaar op, ik weet ook dat wat er echt toe doet niet je spullen zijn. Sinds de laatste keer dat ik het over heimwee had zijn er wel momenten geweest dat ik dat had. Soms heb je gewoon heel veel behoefte om even iets tegen iemand te zeggen of een knuffel uit te wisselen. Dat dat dan niet kan doet pijn, maar die pijn komt doordat je van iemand houdt, als vriendin, zus, dochter, of wat dan ook, en dat je die liefde voor hen hebt is fijn om te voelen!

Wanneer ik precies tot al deze zelfkennis gekomen ben weet ik niet precies, maar ik denk dat het komt omdat ik hier zo veel tijd heb om na te denken, zonder de stress van school of studeren. Maar ook door de prachtige dingen die ik heb gezien, het uitzicht vanaf het topje van een vulkaan, waterdruppels als diamantjes tijdens het abseilen in een waterval, de jungle in al zijn glorie tijdens het raften, de zoute, blauwe zee, en zo veel andere dingen. De natuur maakt je stil van binnen en dat geeft ruimte om na te denken over wie je bent wen wat je wilt in het leven, en dat was precies waar ik het voor deed!

Vast besloten om in net zo van ieder moment te genieten als ik de afelopen maanden heb gedaan ga ik morgen op weg naar een weekendje in Bocas del Toro. Dat is een verzameling tropische eilanden aan de Panamese kust waar Stine en ik een weekendje de toerist gaan uithangen! In de volgende blog zal ik daar natuurlijk over vertellen, maar voor nu was dit het.

Besos en tot snel,

Kerime

Keeping up with Kerime Pt. 11

¡Hola a todos!

Allereerst sorry voor deze veel te late blog, maar ik kon er helaas iets aan doen! Het vertrek vanuit Costa Rica was vervelend doordat ik iedereen zo ging missen, maar werd nog moeilijker gemaakt door allerlei pechgevallen op zaterdag! Nu ben ik gelukkig in Granada aangekomen en ben ik toegekomen aan het schrijven over het afscheid van Costa Rica, de lange reis naar Nicaragua, en mijn aankomst en gastgezin in Granada!

De afgelopen week was mijn laatste week in het centrum en dat viel me veel zwaarder dan ik had verwacht. Ik ben in korte tijd heel erg gehecht geraakt aan alle mensen hier, maar ook aan de dieren. Vrijdag middag heb ik dan ook met tranen in mijn ogen iedereen gedag gezegd en voor de laatste keer Sergio, het babyaapje dat mij als zijn moeder was gaan beschouwen, geknuffeld. Die middag zijn Stine en ik samen in de bus gestapt om naar Turrialba te reizen, Stine ging in ht weekend raften en vertrok vanuit Turrialba en ik kon vanuit daar veel gemakkelijker naar San Jose reizen. Ik vond het heel fijn om nog een nachtje in het vertrouwde Turrialba te slapen en het hostel nog een keer terug te zien, het voelde echt als thuiskomen! De volgende ochtend was het echter al weer voorbij met dat thuisgevoel, want ik stapte op de bus naar San Jose. In de bus daarheen heb ik me er over verbaasd hoe erg ik het vond om weg te gaan, ik had aan het begin van mijn reis nooit gedacht dat ik me in twee maanden zo verbonden kon voelen met dit land, de Tico`s en al die anderen!

Aangekomen in San Jose begonnen echter de problemen, de busmaatschappij die ik wilde nemen om naar Nicaragua te gaan was voor die zaterdag èn zondag helemaal volgeboekt. Ik zou dus in San Jose moeten overnachten, maar had geen idee waar ik dat zou moeten doen. Ik probeerde er eerst het beste van te maken, ik zat in een mooi deel van San Jose, dicht bij parkjes en een museum. Daarom besloot ik dan maar geld te pinnen en een slaapplek te zoeken, maar nee, mijn pas werkte niet bij de ATM en aangezien het zaterdag was was de bank niet open. Daar stond ik dan, midden in de stad, zonder slaapplek en met nog ongeveer 5 dollar op zak. Toen verloor ik mijn kalmte wel een beetje, om niet te zeggen dat ik totaal chaotisch en over stuur was! Met het beetje verstand dat ik nog gebruikte besloot ik naar de Subway aan de overkant te gaan, zodat ik iets kon eten en kon bedenken wat te doen. De Subway was gelukkig uitgerust met goede wifi en dus kon ik met mijn ouders en mijn zus skypen, en die redde de dag! Ze hielpen me een hotel te vinden, na te denken over wat te doen met de bus en het hoofdkantoor van de nationale bank op te zoeken, maar vooral werd ik weer wat rustiger door hen te horen. Ook werd ik via whatsapp ogevrolijkt door mn vriendinnen, met flauwe belgenmoppen en al, dankjulliewel! Uiteindelijk kwam alles dus goed, die middag ben ik naar het hoofdkantoor van Banco Nacional gegaan en heb ik geld kunnen pinnen. Ook heb ik via een andere busmaatschapij een ticket voor de bus van 7 uur `s ochtends kunnen krijgen.

En zondag kwam ik dan eindelijk aan bij mijn gastgezin in Granada! Het is een gezin bestaande uit vader, moeder, een zoon en een dochter. Ze hebben een heel mooi ruim huis in het centrum van Granada en behoren duidelijk tot de hogere klasse. Henry, de vader, vanuit huis voor het ministerie van volksgezondheid en Claudia, de moeder, werkt in een hostel dat ze samen met haar man bezit. Ook zijn ze de eigenaren van de Spaanse school waar ik mijn lessen volg. In het gezin verblijven nog twee andere gastkinderen, een Nederlandse reizigster die ook spaanse les volgt, en een Duitse jonge die hier twee maanden is voor vrijwilligerswerk. Het is dus een heel gezellige boel, er is altijd wel iemand thuis en in voor een praatje. Ook de school waar ik vandaag mijn eerste les had lijkt net zo gezellig en welkom. Ik krijg iedere dag 4 uur privèles, maar er zijn natuurlijk nog meer studenten en `s middags zijn er culturele activiteiten of uitstapjes die we samen doen!

Ik hoop dat ik het hier net zo naar mijn zin ga hebben als in Costa Rica, maar wat er ook komt, dat gevoel van thuis zijn aan de andere kant van de wereld neemt niemand me meer af! Gracias para este tiempo Costa Rica, ¡voy a hechar de menos!

Besos en tot snel,

Kerime