Week 1 in de Filipijnen

Inmiddels alweer een week in de Filipijnen en nu pas tijd om te bloggen omdat ik er door de drukte nu pas aan toe kom. De week begon al druk door het drukke vluchtschema dat we hadden en het hectische verkeer in Manila waar we doorheen moesten om bij ons hostel Happy Turtle te komen. Aangekomen hier snel onze bagage gedropt en doorgegaan naar het kantoor van WAP in de Ali Mall. Nadat we iedereen hier ontmoet hadden doorgegaan om de Filipijnse keuken uit te proberen bij Cubao X, minder lekker dan ik verwacht had. Een combinatie van vette fastfood gerechten uit het Westen en de Aziatische keuken maar dan een zoete minder lekkere versie ervan.

De volgende dag een introductie gekregen van een Pinay (Tagalog (taal die ze hier spreken) voor een Filipijnse vrouw) over onder andere de gebruiken en taal. Vervolgens nog met Juliette (oprichter van Smokey Tours) gepraat en vervolgens de dag goed afgesloten.

De nieuwste tour van Smokey Tours hebben we gedaan op dag 3; de Cemetary Tour. Een indrukwekkende tour waarbij we ook een groot deel van metro Manila te zien kregen en in typisch Filipijnse voertuigen hebben gereden. Dit waren de jeepney en de tricycle, de jeepney een soort bustaxi die meestal in één straat rijdt en waarin het allemaal om vertrouwen draait. Betalen gaat namelijk via de medepassagiers, het geld wordt doorgegeven met de term ‘Bayad po’ en je vertrouwt op de medepassagier dat hij het geld doorgeeft aan de chauffeur. Ook als je de kosten van het ritje niet gepast hebt zal het wisselgeld via dezelfde weg als het geld heen ging weer bij je terugkomen: een geweldig systeem! Dit zegt meteen iets over de Filipijnse mensen in het algemeen, de meesten zijn heel goed te vertrouwen, vriendelijk en behulpzaam. Wat jammer is, is dat ze wel verlegen zijn waardoor je op sommige momenten moeilijk een gesprek op gang krijgt. Wat de Cemetary Tour zo indrukwekkend maakte was dat de begraafplaats die we bezocht hebben een heel ander soort begraafplaats was dan we in Nederland gewend zijn. Immens groot met een ingang zoals je die bij een pretpark verwacht. Verder zijn er heel veel mausolea en geen graven onder de grond zoals we in Nederland kennen maar blokken van steen waarin de overledenen in plastic zakken in zitten. Wat ook erg apart was is dat er mensen op de begraafplaats wonen. Hun baan is voornamelijk om de begraafplaats netjes en schoon te houden en omdat dit toch hun dagelijkse bezigheid is hebben ze besloten om hier te gaan wonen, voor ons een vreemde gedachte.

8 November is een dag die mij mijn hele leven bij zal blijven, de dag dat ik de slum tour deed. Ik had niet verwacht dat deze dag zo’n impact op mij zou hebben. Onder de slums wordt verstaan een plek waar de mensen niet direct toegang hebben tot water en elektriciteit. De grond van de sloppenwijken van metro Manila is bezit van de overheid en maarliefst 50% van de bevolking die in metro Manila woont leeft in deze slums. Onze slum tour begon rustig met een loopje over de markt maar werd vervolgens steeds heftiger. We kwamen eerst langs de rivier die naast en door de sloppenwijk loopt, van onze tourleider hoorden we dat de mensen om te overleven het afval uit deze rivier verzamelen om dan later te verkopen. Dit deden ze op een matras met daar omheen plastic gewikkeld en de verdiensten waren 20 peso’s per uur, dit komt ongeveer neer op 40 eurocent per uur: niet normaal. Na de huisjes rondom de rivier, waar we ook iemand koper zagen scheiden van het metaal om zijn geld te verdienen, kwamen we aan bij het deel ‘temporary housing’. Een stuk waar de mensen weer onder stuk slechtere omstandigheden leefden dan we al gezien hadden rondom de rivier. Mensen leefden onder de brug met 70 families en hadden soms per familie maar 1 vierkante meter tot hun beschikking om te leven; verschrikkelijk. Wat wel heel mooi was om te zien is dat de meeste mensen wel allemaal heel gelukkig zijn, de meesten lachen heel vriendelijk en ook de kinderen komen allemaal op je af om met je te spelen. Wat ook mooi was om te horen was dat de meeste mensen die in dit deel van de sloppenwijk wonen ook gewoon ‘normale’ banen hebben op kantoor of in scholen. Iets dat ik niet had verwacht als ik de plek zag waar ze wonen, ze voelen zich echter zo thuis op die plek en hebben zo’n community-gevoel dat ze hier blijven wonen. Wat wel weer naar was om te horen is dat de overheid de mensen in dit deel er zonder pardon kan uitzetten en dat door overstromingen ook veel mensen hun huis verliezen. Na dit deel van de sloppenwijk en denkend dat we alles nu wel gezien hadden kwamen we aan bij het laatste deel: ‘permanent housing’. Het deel waar de mensen onder de slechtste omstandigheid leven. In dit deel van de slums leven de mensen tussen het afval, ze moeten namelijk zien te overleven door afval te scheiden en dit vervolgens weer te verkopen. Toen ik er liep werd ik er echt een beetje triest van, dat er echt mensen zijn die op deze manier leven kon ik bijna niet geloven. Tussen het afval en de stank in krotten met verdiensten van 40 cent per uur waar ze hun hele gezin mee moeten voeden. En ik maar zeuren over mijn minimumloon, iets dat ik dus nooit meer ga doen… Het afval was echter niet alleen hun inkomstenbron maar sommigen gebruikten het ook als voedselbron: restjes van fastfoodketens zoals KFC werden uit de vuilniszakken gehaald, schoon gemaakt, opnieuw gefrituurd en opgegeten. Bijna niet te geloven en echt onmenselijk. Het vervelende is alleen dat we er op dat moment niks aan konden doen, die onmacht was vreselijk. Ik hoop wel dat ik door het delen van de dingen die ik deze dag mee heb gemaakt ook andere aan het denken zet die allicht kunnen helpen. Al met al dus een dag die me heel erg aan het denken heeft gezet, maar hoe ik er mee om moet gaan en hoe ik misschien kan helpen ben ik nog steeds niet helemaal over uit. Na de mentaal en fysiek zware tour zijn we teruggegaan naar het WAP kantoor waar we na hebben gepraat en een banner hebben gemaakt, dit zorgde ervoor dat ik weer wat tot rust kwam.

De dag na de slum tour hadden we de bicycle tour, een tour die gelukkig een stuk minder heftig was dan de dag ervoor. Voor mij een leuke tour maar een stuk minder spectaculair dan die de dag ervoor, wel was het mooi om een groter deel van metro Manila te zien en om te participeren in het verkeer. In de avond onze daypack ingepakt en de volgende dag met bus en boot naar Puerto Galera gegaan om van onze 2 vrije dagen te genieten!