Dag allemaal!
Tijd voor weer een nieuwe blog! Er gebeurt hier zo ontzettend veel, het is net een snelkookpan. Dat is precies wat ik zo leuk vind aan een stage in het buitenland! Zowel de nieuwe indrukken die je opdoet, als de spiegel die telkens wordt voorgehouden door de andere cultuur maakt dat er hier meer met je gebeurt in een week, dan dat er in Nederland in een jaar gebeurt.
Ondertussen ben ik voor het eerst buiten Manila geweest en wel in op het prachtige eiland Palawan. Hoewel het toerisme hier in opkomst is, is de Filippijnen nog niet zo makkelijk te bereizen als andere Azië-bestemmingen. Mijn taxi naar het vliegveld zat vast in het verkeer (as usual), dus moest ik als ik mijn vliegtuig wilde halen toch met de metro gaan (during rush hour!) met grote rugtas, en was mijn vliegtuig 1,5 uur vertraagd waardoor ik de bus miste en bijna vier uur in een verschrikkelijke busterminal moest wachten en na een zes uur durende horrorride uiteindelijk in het holst van de nacht aankwam in paradijs ;). Maar oh wat fijn om Laura daar te ontmoeten en in zo'n prachtige omgeving te zijn. Heerlijk! Ik heb het ook echt wel nodig om af en toe even er uit te gaan, dus wil wel proberen zo veel mogelijk tripjes te maken.
Bij KnK gaat het heel goed. De vragenlijsten die ik heb laten vertalen, heb ik inmiddels terug (inderdaad een handvol peso's moeten geven, maar een bonnetje kon ik niet krijgen ;), dus ik kon beginnen met de dataverzameling. Zo bijzonder om nu helemaal mijn eigen onderzoek te doen. Ik heb nu van 5 jongens data binnen en 1 dossieronderzoek gedaan. Voor de rest doe ik veel activiteiten met de jongens. Ik ben bezig met een document waarin ik therapeutische groepsactiviteiten verzamel die ik met andere vrijwilligers kan delen en aan KnK kan geven als ik weg ga. Iedereen die nog leuke oefeningen heeft die sociale vaardigheden, emoties etc aanstippen, mail het me!!
Met de social worker heb ik het een aantal keer gehad over een jongen die bijna 18 is, maar er uitziet als 11. Er is sprake geweest van een verleden van mishandeling en verwaarlozing en hij heeft een flinke ontwikkelingsachterstand, maar bij KnK kunnen ze niet helemaal grip krijgen op wat er met hem aan de hand is. Ik wilde graag iets meer weten over zijn kindertijd en toen vroeg de social worker of ik een assessment met zijn moeder wilde doen, zo gaaf! Ik begin nu ook wel steeds meer te merken dat sommige kinderen best beschadigd zijn, heftig wat sommige kinderen al allemaal hebben meegemaakt...
Ik ben ook bezig met dossiers te maken met algemene informatie over verschillende stoornissen en behandelingen. Er is hier weinig kennis over stoornissen etc, en ik vind het heel leuk om zo de kennis die ik heb te delen met hun. Ik heb het heel erg naar mn zin bij KnK! Wel bijzonder, er gelden bij KnK strikte kledingregels. Zo moeten je benen bedekt zijn, en hoge shirts met mauwen tot over je schouders. Ik werk natuurlijk met adolescente jongens en hoewel ik zelf denk dat het goed is voor de jongens als ze leren dat ze voor elke vrouw respect moeten hebben (ook voor degene met blote bovenarm), zweet ik graag wat extra om daarmee respect te verdienen van de staff. Vandaag had ik een klein kleding-incident. Ik was bezig met een activiteit en kind trok aan mijn shirt toen ik bukte, waardoor je een stukje schouder zag. De peer educator begon gelijk heel spastisch te doen en bood me een t-shirt van hem te leen aan, zodat het niet meer kon gebeuren. Oeps...
Vandaag ben ik ook naar een holding centre geweest. Dat is een soort politiecel, waar kinderen (officieel) voor max 3 weken worden vast gehouden. Eigenlijk is het gewoon een ruimte van ongeveer 25m2 waar op dit moment 28 kinderen (7-18 jaar) verbleven. Er was letterlijk niets in die ruimte, alleen een paar matjes waar de kinderen op kunnen slapen. 24/7 zitten die 28 kinderen in die piepkleine ruimte met niets. Het is niet voor te stellen wat voor situatie dat is. Niet alleen is er geen medische zorg (28 jongens in zo'n piepkleine niet-geventileerde ruimte.. TBC!!!), maar de kinderen krijgen ook geen onderwijs en zitten dus gewoon maar in die cel. Het is bedoeld als opvang om kinderen vast te houden wanneer het papierwerk wordt voorbereid, maar in de Filippijnen duurt dat veel langer dan de 3 weken die daar eigenlijk voor staat. Een paar kinderen zaten dan ook al maanden vast. 4 maanden lang bestaat je leven uit 25m2 die je deelt met 28 anderen. Het slot gaat er alleen af wanneer je eten krijgt en wanneer KnK een activiteit komt doen. Echt nare verhalen over kinderen gehoord en zulke vreemde gedragingen van hun gezien! Veel jongens van KnK zijn uit dit holding centre gekomen, dus ik ben wel heel blij dat ik dit heb gezien. Het geeft me ook weer nieuwe energie. Ik word zo bevestigd dat ik hier iets kan doen, het geeft zo'n prikkel om tot nieuwe inzichten te komen, discussies aan te gaan en aan jullie kan laten zien dat nog lang niet overal basic human rights worden gegarandeerd. Intensieve dag...
Morgen ga ik hiken met een Filippijns meisje die ik in de bus heb ontmoet toen ik terugkwam uit Palawan. Even weer wat frisse lucht en stil staan bij wat ik nou allemaal mee maak hier.
Liefs,
Anouk
Access:
Public
Add new contribution