Het wordt zomer in Cordova, Cebu. Dat betekent dat het heet wordt en daarmee bedoel ik: echt heet. Overal in de wereld zien we de gevolgen van de opwarming van de aarde. Ook hier in de Filipijnen is het niet meer zoals vroeger.

Door de hitte voelen we ons koortsig, vermoeid en dorstig. We proberen opfrissingen te bedenken waardoor ons lichaam wat beter kan functioneren. Kinderen op staat verkopen icecandy. De mannen van de markt zagen enorme ijsbonken in blokken en verkopen deze. Aangezien airco alleen voor de rijken is, hebben ze hier hun eigen airco systeem bedacht: men neemt zo'n gigantisch ijsblok en stopt het in een bak. Een snufje zout eraan toevoegen waarna het ijsblok voor de elektrische ventilator wordt neergezet. Neem een kruk, plaats uw hoofd voor het ijsblok en geniet van koude wind.

Verder is het drinken van koude shakes hier favoriet: bananashake, mangoshake en zelfs wortelshake. Heel gezond denk je wellicht, maar hier in de Filipijnen is niks lekker zonder een handje suiker in je glas.

Al deze tips zijn heerlijk op het moment, maar even later voel je je weer een gebakken eitje op een motorkap.

Sinds mijn aankomst hier, is mijn lichaamstemperatuur ongeveer 37,5 graden. Soms iets hoger, maar bijna nooit lager. Geen wonder dat we ons hier koortsig voelen. En denk niet dat het iets is wat alleen de toeristen voelen. De grootste doodsoorzaak hier is de hitte. De hitte zorgt voor hoge bloeddruk en het zoute eten helpt ook een handje mee. Zweet in combinatie met de enorme hoeveelheid stof zorgt voor een gemene huiduitslag waar bijna ieder kind last van krijgt. Door de hitte voelt het alsof ademen lastiger wordt. Dat weer in combinatie met stof versterkt de asma van kinderen. Één dag in de zon en 's avonds heb je een verstopte neus en kriebelhoest.

Dit alles is de reden waarom ik nu deze afgelopen weken al vele mensen heb zien overlijden. Kindje uit de straat met astma, opa van Daisy, vader van Larissa, tante van Mariecris, oom van een kennis, een jong meisje en een oudere dame...

'Het is een vreemd gevoel, wat hitte met de mens doet', bedenk ik mij wanneer ik op de begraafplaats sta. Een zweetdruppel loopt over mijn arm en ik voel het nauwelijks meer. Ik kijk om me heen naar de huilende mensen. Tranen en zweet gemixt. En dat terwijl bij de eerste zonnestralen in Nederland iedereen spontaan de klapstoel van zolder haalt en het lichaam ontbloot.

link: Reisverslag