Teaching Ecuadorian kids in a Foreign Reality

Op de melodie van Row, row, row your boat; ¨Tell me what you do, early in the morning. Everyday I brush my teeth, early in the morning.¨ Makkelijk zat, de liedjes-voor-kleintjes module van de Teaching English cursus afgelopen mei in Sevilla. Het kostte ons zo´n vijf minuten om het liedje in elkaar te zetten en daarna konden we wel een half uur zingen over ochtendroutines: ¨Everyday I wake up, I take a shower, I´m getting dressed, I have some bread, I brush my teeth, I pack my bag, I hug my mom, I go to school… early in the morning.¨ Tijdens het zingen konden we dan uitbeelden wat we deden. Ja, we wisten het zeker: dit werd een hit voor de kids.

Mijn nieuwe drie tot vijf jaar oude vrienden van de markt van San Roque kunnen wel een lesje ochtendroutine gebruiken. Bovendien kun je ze een soort van hypnotiseren door gitaar te spelen en te zingen: ze zijn gefascineerd door alles wat ook maar een beetje op muziek lijkt. Tijdens mijn dagelijkse brainstormsessie onder de douche (:D) kwam dat liedje ineens in mijn gedachten op, en ik wist het zeker: als ik dit naar het Spaans vertaal, wordt het een groot succes.

Hoewel… ¨I take a shower¨ kan ik er dan wel uit laten: de meeste kinderen worden rond een uur of vier uit bed getrommeld en als ze tegen negenen bij ons aankomen, kunnen we aan de lagen oud en nieuw vuil op hun gezicht zien dat zelfs enkel ¨gezicht wassen¨ geen plaats heeft in hun dagelijkse ritueel.
¨I´m getting dressed¨. Dat wel. Althans… Ze komen zo vaak een week lang in hetzelfde kloffie aanzetten (in hun broek geplast of niet, door de modderige markt gelopen / gekropen of niet, aan de diarree / snotterend of niet), dat ik sterk betwijfel of ze wel iets hebben dat voor een pyama door kan gaan. Ik hoef niet uit te leggen dat ik het onderwerp ¨schone onderbroek¨ (als er überhaupt al sprake is van een onderbroek…) hier even achterwege laat.
Waar was ik? Oh ja: ¨I have some bread¨. Ontbijtje. Als het eraf kan. Vijf tot negen kinderen is veel en zeventig tot driehonderd euro per maand juist niet. Dus als de kinderen al iets gegeten hebben voor we ze ophalen, is het goedkoop, vet en/of met kilo´s suiker. To keep them going. Maar het is niet eerlijk om over ontbijten te zingen als de helft van hen met een lege maag aankomt. Dat doen we dus ook maar beter niet. Next?
¨I brush my teeth¨. Eeehm nee. Deze week krijgen we de bekers en de tandenborstels waarmee we ze gaan leren tandenpoetsen. Eén keer per dag. Voor de meesten is dat één keer meer dan ze nu doen. Bij ons dus, (nog) niet ´s ochtends thuis.
¨I pack my bag¨ dan? Nope. Geen tas. Soms een traktor met een wiel tekort of een vierdehands pop die als bondgenoot mee mag reizen tijdens de lange dagen. Maar geen tas, want die is voor wie spullen heeft om erin te stoppen. There you go. Alternatieven?
¨I hug my mom¨ of ¨I hug my dad¨. Oei. Sommige ouders zijn oprecht vriendelijk tegen zowel ons als tegen hun kinderen. Maar het werk (= eten) gaat altijd voor. ¨Kinderen zijn als planten, ze groeien vanzelf, zonder dat je er iets aan hoeft te doen… dat is normaal hier.¨ ¨Normaal hier¨ heet in onze landen ¨verwaarlozing¨. Niet al teveel te knuffelen dus.

Vorige week botste ik tijdens het ophalen van de kinderen op een moeder die haar zoon ervan langs gaf met een groot stuk groente dat op een te ver door gegroeide versie van een prei leek. De jongen zat half onderuitgezakt tegen de muur en huilend en schreeuwend probeerde hij met zijn armen de geimproviseerde wapenstok van zijn moeder af te weren. Onbewust verwachtte ik misschien dat de vrouw wel zou stoppen als ze mij zag, maar in plaats daarvan sleurde ze de jongen aan zijn kraag naar de ruimte ernaast terwijl ze mij met haar andere hand opzij duwde om erdoor te kunnen. Binnen gaf ze haar zoon een duw waardoor hij hard tegen de muur opbotste, waarna hij zich klein maakte om de klappen die volgden op te vangen. Al die tijd jammerde en schreeuwde hij dat ze op moest houden, en was ik te verbluft om te reageren. Later bleek dat hij zijn huiswerk niet gemaakt had. ¨Everyday I hug my mom, early in the morning¨. Die streep ik ook maar af.
Alle hoop op het laatste refrein: ¨I go to school¨. Officieel wel. Soms. Tenzij ik niet ga. Zucht.

Row, row, row your boat,
gently down the stream.
Merely, merely, merely, merely,
life is just a dream.

Jaja. Ik ga toch maar even op zoek naar een ander liedje.

Voor mijn project Imagine all the people werk ik in 2,5 jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik minstens elke maand een stukje over mijn ervaringen in verhaal-vorm. Op die manier wil ik proberen om mensen met elkaar in contact te brengen, om hun blikveld een beetje te verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun eigen positie in die wereld. Via verschillende media probeer ik zo de doelen van het project te bereiken: de wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen.

Wil je meer weten over dit project (wat doe ik precies, waarom en hoe) wil je weten wie ik eigenlijk ben, of wil je me volgen (met álle foto´s bij mijn verhalen) kijk dan eens op: httpspublic://blog/cenit_3_kleiner_0.jpgnellyontour.wordpress.com/ of vind project Imagine all the people op facebook. www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 Groetjes uit Ecuador!