Hoofdstuk 5: The Theatre of the Mind

‘De geest is een soort theater, waar verschillende waarnemingen achtereenvolgens opduiken; passeren, repasseren, wegglijden en zich vermengen in een oneindige verscheidenheid aan houdingen en situaties. '

Dit zijn de woorden van Hume, het begin van de 18e eeuw. Het stamt uit de dagen op Plato en zijn allegorie van de grot. Als je deze allegorie niet kent, zoek het dan op YouTube, er staan behoorlijk goede video's op.

Maar Hume waarschuwde ons om het theater ons niet te laten misleiden. Het idee van een theater is heel simplistisch, terwijl de geest in werkelijkheid een zeer complexe, vloeiende zaak is.

Wat is er in dit theater?

Als gevraagd wordt waar ze denken dat ze zich bevinden, antwoorden de meeste mensen ergens in hun hoofd of hun hart. De meeste mensen (ongeveer 83%) zien zichzelf als 'het ik dat waarneemt', vaak in hun hoofd in de buurt van de ogen.

De meeste mensen hebben ook het gevoel dat hun geest een ruimte is, waar zintuiglijke ervaringen komen en gaan, een plek waar dingen en gedachten door de geest worden bekeken. Dit is precies zoals het Cartesiaanse theater. En hoewel het misschien als die grote open ruimte aanvoelt, beweert Daniel Dennett (hij is de mensen!), Net als vele andere theoretici, dat deze ruimte en de geest in die zin van de allegorie niet bestaan.

De Cartesiaanse uitstraling is eenvoudig. Veel materialisten zoeken nog steeds naar die ene plek waar bewustzijn ontstaat - het Cartesiaanse theater - en houden dus nog steeds vast aan een dualistisch denkpatroon, waar het bewustzijn uit een specifieke plek moet ontstaan.

Cartesiaans materialist zijn (CM) is een soort woord voor misbruik geworden. Het betekent dat je geen partij kunt kiezen, of onbewust niet erg overtuigd bent van je eigen punt. Met andere woorden, het is niet erg leuk.

CM is overal als je alleen maar kijkt, in veel voorkomende zinnen zoals 'snap in bewustzijn' of het idee dat er iets buiten het bewustzijn gebeurt. Dit hoofdstuk onderzoekt het bewijs of een theater van de geest al dan niet mogelijk is.

Waar is de plaats waar bewustzijn gebeurt dan?

De grootste vraag die tot nu toe is gesteld, is: "Waar bevindt ons bewustzijn zich dan in godsnaam?" Realistisch gezien zou het bewustzijn zowel bevelen aan het lichaam moeten geven als feedback moeten ontvangen over wat het lichaam doet en voelt. Er zijn dus twee opties. 1) Er is een soort neurale hiërarchie en bewustzijn staat bovenaan, of 2) er gaat iets uit, er gaat iets in.

Maar het grote probleem is dat er gewoon geen ruimte in de hersenen of het lichaam is waar dit theater zich kan bevinden, geen punt waarop we kunnen zeggen dat ons bewustzijn eraan gehecht is. Natuurlijk kun je een pad op invoer volgen en het punt nemen waar de invoer stopt en de uitvoer begint, maar nogmaals, er is geen enkel pad hiervoor. Verschillende stimuli nemen verschillende routes en er is geen enkele, ware manier. Dus ook daar geen geluk.

Hetzelfde geldt voor het feit dat er geen specifiek moment is waarop de uitvoer plaatsvindt. Het is niet alsof je in je theater zit, onderzoekt wat er gebeurt en dan een actie kiest. Soms heb je al gehandeld voordat de sensatie is afgelopen, en soms komen twee reacties op verschillende snelheden en tijden. Er is geen moment waarop alle invoer verandert in uitvoer.

Wat is het mentale scherm?

In 1971 kwam Roger Shepard met het mentale rotatie-experiment, waarbij mensen moesten zeggen of twee afbeeldingen geroteerde weergaven van hetzelfde waren of niet. (Oefening 1)

Het bleek dat de tijd die nodig was om te antwoorden vergelijkbaar was met de tijd die nodig is om het beeld in de ruimte te roteren. Hetzelfde gold voor een oefening waarbij ze moesten raden hoe lang het zou duren om van punt A naar punt B op een kaart te komen.

Het suggereert dat er een soort geestesoog is dat visuele vragen inspecteert. Dit standpunt is vaak aangevochten, maar er is nog steeds geen duidelijk antwoord (serieus, het boek gaat 1,5 pagina over het feit dat er geen antwoord is, het is een beetje vermoeiend). Er zijn drie opvattingen;

• • Pictorialist: de geest beeldt dingen in beelden uit
  • Propositionalist: de geest portretteert dingen in woorden
  • Enactivitst: de geest houdt zich bezig met het afbeelden van dingen

Het probleem met denken is dat er een scherm of podium in je hoofd is waarop alles, ongeacht of het afbeeldingen, woorden of de verbeeldingshandeling zijn, wordt afgebeeld, is dat, als er iemand kijkt, die ook een lichaam en een hersenen en gedachten, dan moeten ze ook een innerlijke persoon hebben. En die innerlijke persoon moet dan ook een innerlijke persoon hebben. Zie je hoe het een oneindige rij van innerlijke personen wordt? Dit is een van de grootste problemen die het Cartesiaanse theater te bieden heeft.

Crick en Koch kwamen met de oplossing dat het voorste deel van de hersenen is dat naar het achterste deel kijkt. Maar dan is het alleen de structuur van de hersenen. Waar speelt bewustzijn hierin een rol?

Als je naar iets van een kleur kijkt, vraag jezelf dan af, wat maakt deze kleur zo? Als je geel hebt, vraag je dan af wat de qualia zijn. Is het alleen de geelheid? Of de warmte van de kleur of de dingen waar je aan denkt? Waar bevindt zich deze geelheid?

Moeilijke vragen, ik weet het, maar desalniettemin noodzakelijk om de omvang van het probleem te begrijpen waar we hier mee te maken hebben.

Zijn er theaters die dan niet Cartesiaans zijn?

Ben je ooit in de auto of op de fiets geweest en je gaat ergens heen waar je honderd keer eerder bent geweest. Je hebt goede muziek op en je raakt er een beetje te veel bij betrokken, waardoor je de tekst luidkeels meezingt alsof je in een grote muziekshow zit. Dan kijk je omhoog en WOW, je bent al gearriveerd, zonder de minste herinnering dat je er ooit zelfs heen bent gereden.

Dit is het onbewuste rijverschijnsel en vindt vaak plaats wanneer je wordt afgeleid. In het Cartesiaanse theater is het eenvoudig uit te leggen dat je innerlijke persoon bezig was met iets anders dat op het podium stond en je lichaam het werk liet doen. Maar wat als er geen Cartesiaans theater is? Of wat als er is maar het is gewoon een theater, niets Cartesiaans aan. Hoe verklaar je dat dan?

Hier komt de General Workspace Theory van Bernard Baars (hierna GWT) in het spel. Belangrijk voor de basis van deze theorie is het dramatisch grote contrast tussen het kleine aantal items dat op elk moment in het bewustzijn beschikbaar is en het grote aantal onbewuste neurale processen die op precies hetzelfde moment plaatsvinden. De beste manier om dit te begrijpen, volgens Baars, is in termen van een theater. Focaal bewustzijn fungeert als een lichtpunt, dat is het podium, waarop de aandacht naar verschillende actoren en settingen beweegt. Rond het spotlicht, het middelpunt van de belangstelling - op het podium maar in de schaduw, bevindt zich mogelijk een reeks gebeurtenissen die slechts vaag of potentieel bewust zijn. Ondertussen is de rest van het theater donker en onbewust. Het onbewuste publiek dat in het donker zit, ontvangt informatie van de heldere plek, terwijl achter de schermen er talloze onbewuste contextuele systemen zijn die de gebeurtenissen in het licht vormgeven.

De GWT-theorie wordt alleen maar plausibeler als we kijken naar eerder bewezen theorieën op het gebied van psychologie en neurowetenschap. Het podium is vergelijkbaar met het werkgeheugen, dat maximaal 7 ± 2 items tegelijkertijd kan bevatten. Welk item echt in het midden staat, is afhankelijk van waar de, ook bewezen, spotlicht van attentie op is gericht. En de onbewuste systemen op de achtergrond lijken erg op de manier waarop onze eerdere ervaringen beïnvloeden wat we momenteel zien en voelen, zelfs als we ons er niet van bewust zijn.

Baars betoogt dus ook dat bewustzijn niets mysterieus is, het is gewoon een volledig geïntegreerd onderdeel van ons cognitief functioneren, een toegangspoort tot ons zenuwstelsel. Wat een gedachte of gebeurtenis bewust maakt, is het feit dat deze wordt verwerkt in deze wereldwijde werkruimte. Als veel andere dingen deze werkruimte bezetten, wordt de eerste gedachte dus verwaarloosd aan de rand of de duisternis.

Wat de GWT onderscheidt van een Cartesiaans theater, is dat het geen echte ruimte nodig heeft ergens waar alles samenkomt. Dankzij de aandacht van de aandacht, kan alles blijven en worden verwerkt in hun eigen sensorische regio of hersengebied.

Je zou echter kunnen stellen dat de GWT nog steeds in feite een Cartesiaans theater is door ons te wijzen op de volgende twee punten; 1) de theorie houdt nog steeds vast aan het idee dat dingen soms in je bewustzijn zijn en soms niet, en 2) wanneer heeft een ding dat beetje extra dat het in de GWT doet verschijnen?

Nu is het laatste punt gemakkelijk uitgelegd. Wanneer er iets gebeurt in het bewustzijn van de GMT, is het iets dat aandacht nodig heeft voor de waargenomen overleving, waardoor het belangrijk is dat het bewust is.

Herinner jezelf eraan met het eerste punt dat bewustzijn in GWT praktisch gelijk is aan aandacht. En dat er iets in je aandacht is, lijkt ineens helemaal niet zo Cartesiaans.

Theorieën zonder theaters?

Het is moeilijk om een ​​theorie te bedenken zonder onderscheid te maken tussen dingen die in en uit bewustzijn zijn, maar een goed voorbeeld is de identiteitstheorie van Paul en Pat Churchland. Ze correleren bewustzijn met cognitieve elektrische hersengolven. Als we het voorbeeld nemen dat elektromagnetische golven geen licht veroorzaken, zijn ze licht en trekken ze hetzelfde onderscheid als het gaat om bewustzijn. De activiteit van onze hersenen, in golven en impulsen en verbindingen, dat is wat bewustzijn is.

Het verklaart echter niet hoe een afgeleide bestuurder misschien geen rood licht opmerkt, ook al kijkt hij nog steeds en verklaart niets over hoe ervaring en hersengolven gelijk zijn aan bewustzijn.

Dan zijn er ook reductionisten zoals Crick, die met de ‘verbazingwekkende theorie’ kwamen, die alles vermindert wat een persoon is tot een stel zenuwen en impulsen. Hoewel hij niet over een theater of toneel spreekt, spreekt hij toch over de thalamus als de schijnwerper van het richten van de aandacht. In zekere zin is het dus nog steeds Cartesiaans.

Als het gaat om het rode licht, bracht Crick (en later vergezeld door Koch) een aantal neurale theorieën naar voren, zoals thalamocorticale lussen, die bepaalden of het licht momenteel werd waargenomen of niet.

Dan zijn er ook andere theorieën. De Nederlandse neurowetenschapper Cyriel Pennartz noemde bewustzijn bijvoorbeeld de oplossing voor ‘het probleem van de hersenen’: hoe meerdere stukjes zintuiglijke informatie te integreren in een coherent geheel dat onmiddellijk kan worden herkend, snel begrepen en opgevolgd. Hij begon met het opsplitsen van de vereisten voor bewustzijn in ‘hard’, of ook niet-optioneel genoemd, en ‘soft’, optioneel en gewoon. De 'harde' voorwaarde van bewustzijn is een vermogen om meerdere zintuiglijke input te interpreteren als hebbende specifieke kwaliteiten, betekenis of inhoud - in ons voorbeeld, het interpreteren van alle visuele kwaliteiten van het rode licht tegelijkertijd met omliggende stimuli, en het toekennen van de betekenis 'stop' met het scenario. De ‘zachte’ vereisten omvatten projectie van geïnterpreteerde sensorische input in een externe, perspectivische ruimte (zoals in visie) of lichaamskaart (zoals in somatisatie), en de constructie van een illusie van ‘eenheid’ in bewustzijn en zelfbewustzijn. Het brein is volgens Pennartz in staat om een ​​multidimensionale representatie te maken en elke nieuwe zintuiglijke ervaring voegt een dimensie toe.

(Eerlijk waar, deze lijst met theorieën gaat maar door en door en door, mijn god!)

Deze opvatting over het belang van multidimensionale integratie vertoont enige gelijkenis met de kruis-integratieve uitzending van informatie in GWT, die op zijn beurt ook lijkt op wat momenteel waarschijnlijk de meest populaire van alle bewustzijnstheorieën is, geïntegreerde informatietheorie (IIT). IIT werd oorspronkelijk voorgesteld door Giulio Tononi in 2004 en is van daaruit geëvolueerd. Het basisprincipe is dat hoe meer ‘geïntegreerde informatie’ er is in een fysiek systeem, hoe bewuster dat systeem is, en de hoeveelheid geïntegreerde informatie wordt gemeten door een wiskundige variabele, Φ (phi).

Belangrijk in al deze theorieën, maar vooral in IIT en GWT, is dat bewustzijn een continue variabele is. Je kunt er iets van hebben, een beetje of veel, verschillende hoeveelheden ervan zijn mogelijk in verschillende scenario's.

In het geval van IIT wordt een systeem bewust (en heeft het een vrije wil) als het een grote waarde van Φ heeft, en een systeem is bewuster hoe hoger de Φ-waarde (ook wel de continue variabele van bewustzijn genoemd). Het feit dat je een grote waarde van Φ hebt, kan ook helpen bij het verklaren van de specifieke kwaliteiten van een bepaalde bewuste ervaring in vergelijking met alle andere mogelijke: omdat het genereren van een grote hoeveelheid geïntegreerde informatie betekent dat we een zeer gestructureerde set mechanismen hebben waarmee we veel geneste discriminaties (keuzes) als een enkele entiteit. We ervaren het rode licht niet alleen als het tegenovergestelde van geen licht, of van groen, maar als verschillend van elke andere mogelijke ervaring die we kunnen hebben. Voor IIT is bewustzijn geïntegreerde informatie en de kwaliteit (Φ) wordt gegeven door de informatieve relaties die worden gegenereerd door een complex van elementen. Dit betekent dat IIT zelfs niet hoeft te verwijzen naar een Cartesiaans theater, omdat elk deel van het zenuwstelsel in theorie geïntegreerde informatie kan bevatten en dus deel uitmaakt van het bewustzijn.

Een andere poging om de verklarende kloof te overbruggen zonder de hulp van een theater doet een beroep op kwantum niveau processen - dat wil zeggen processen waarbij de kleinst mogelijke hoeveelheid van een bepaalde fysieke entiteit betrokken is (zoals een foton of een elektron). Nu zal ik de meest uitgebreid besproken onderzoeker in het boek hier nubespreken, maar er worden veel kleine voorbeelden genoemd, dus als je daarover wilt lezen, kijk dan op pagina 120, oké?

Roger Penrose, Britse natuurkundige en wiskundige, zei dat we om het moeilijke probleem op te lossen, het probleem van onverenigbare verklarende niveaus moeten begrijpen. Er zijn twee niveaus van verklaring in de natuurkunde: het 'klassieke' niveau dat wordt gebruikt om grootschalige objecten te beschrijven (zoals 'rood' of '20 km / u '), en het kwantumniveau dat wordt gebruikt om zeer kleine dingen te beschrijven en wordt bestuurd door de Schrödinger vergelijking (zoek het op YouTube!). Beide niveaus zijn volledig deterministisch en berekenbaar. Het probleem begint wanneer u van de ene naar de andere gaat. Op het kwantumniveau zijn gesuperponeerde toestanden mogelijk - dat wil zeggen dat er twee mogelijkheden tegelijkertijd kunnen bestaan tijd - maar op klassiek niveau moet het een of het ander (het licht zien als rood of groen) het geval zijn. Wanneer we een observatie maken (werkend op het klassieke niveau), moeten de op elkaar liggende toestanden instorten in een of andere mogelijkheid, een proces dat bekend staat als het instorten van de golffunctie.

Het grootste probleem van deze hele theorie is altijd geweest of kwantumcoherentie zou kunnen overleven in een warm, nat brein. Hameroff en Penrose beweren dat biologie thermische energie kan gebruiken om coherentie te stimuleren, terwijl fysicus Matthew Fisher (2015) heeft voorgesteld dat de nucleaire spins van fosforatomen in de hersenen het als een kwantumcomputer kunnen laten functioneren. Maar als het brein een kwantumcomputer is, vertelt dit ons dan iets over bewustzijn? Zijn we gemaakt van dezelfde gegevens als onze technologie?

Dus wat is het punt?

Terug naar Dennet. De man vertelt ons veel dingen die zeker niet waar zijn, maar slaagt er vervolgens niet in zelf een samenhangende theorie te promoten. Hij kwam met de ‘multiple draft damptheorie’. In MDT worden percepties, emoties, gedachten en allerlei cognitieve activiteit in de hersenen bereikt door multitrack parallelle processen die sensorische input interpreteren en uitwerken, en ze worden allemaal voortdurend herzien. Net als de vele concepten van een boek of artikel, worden percepties en gedachten voortdurend herzien en gewijzigd, en op elk moment zijn er meerdere concepten van verhalende fragmenten in verschillende stadia van bewerking op verschillende plaatsen in de hersenen.

Maar de enige vraag die je volgens Dennett niet moet stellen, is welke je bewust bent. Het ding is, geen van hen is bewust en toch zijn ze allemaal. Er is geen innerlijke persoon, geen innerlijke jij om te beoordelen wat bewust is en wat niet.

Dit is wat het boek ons vertelt over MDT; ‘Als je MDT moeilijk en verontrustend vindt, begint je het waarschijnlijk te begrijpen. Het is moeilijk te begrijpen omdat dit betekent dat we veel van onze gebruikelijke denkgewoonten met betrekking tot ons eigen bewustzijn moeten weggooien. ’ Dus, eh, ik denk dat we op de goede weg zijn.

Want hoe goed Dennett ook is in het bekritiseren, hij ziet eigenlijk niet in zijn eigen theorie dezelfde dingen waar hij anderen over beoordeelt. De rol van de hersenen en de omvang ervan is bijvoorbeeld volkomen onduidelijk en het probleem blijft bestaan.

Dus het is duidelijk dat de MDT ook niet de perfecte theorie is. Vanzelfsprekend, want anders zou deze samenvatting over MDT gaan en niet over bewustzijn als geheel.

Oefeningen

5.1. Zoek een versie van het rotatie-experiment. Vraag jezelf af, waar roteer ik deze afbeelding? Waar doe ik dit in mijn gedachten?