The nature of psychiatric disorders - Kendler - 2016 - Artikel

Realisme is een theorie in de wetenschapsfilosofie. In deze theorie wordt aangenomen dat de inhoud van de wetenschap reëel is, ongeacht menselijke percepties en activiteiten die ook wel 'geestonafhankelijk' worden genoemd. Er zijn twee soorten (twee smaken) realisme: de ene is gebaseerd op de harde wetenschap van de chemie en de andere op biologie. Voor de harde wetenschap zijn elementen in het periodiek systeem 'geestonafhankelijk'. Een argument is dat als andere soorten ver genoeg zouden ontwikkelen, ze zoiets als ons periodiek systeem zouden vinden. De elementen in deze tabel tonen ook een ander belangrijk punt van realisme, namelijk dat van essenties. Als je het atoomnummer van iets kent, kun je er veel andere dingen over voorspellen. Een essentie is een metafoor voor een 'niveau' (het atoomaantal elementen). Als je iets op een bepaald niveau weet, vertelt dit je veel over de andere dingen.  

Wat zijn de drie theorieën over realisme?

Realisme is een theorie in de wetenschapsfilosofie. In deze theorie wordt aangenomen dat de inhoud van de wetenschap reëel is, ongeacht menselijke percepties en activiteiten die ook wel 'geestonafhankelijk' worden genoemd. Er zijn twee soorten (twee smaken) realisme: de ene is gebaseerd op de harde wetenschap van de chemie en de andere op biologie. Voor de harde wetenschap zijn elementen in het periodiek systeem 'geestonafhankelijk'. Een argument is dat als andere soorten ver genoeg zouden ontwikkelen, ze zoiets als ons periodiek systeem zouden vinden. De elementen in deze tabel tonen ook een ander belangrijk punt van realisme, namelijk dat van essenties. Als je het atoomnummer van iets kent, kun je er veel andere dingen over voorspellen. Een essentie is een metafoor voor een 'niveau' (het atoomaantal elementen). Als je iets op een bepaald niveau weet, vertelt dit je veel over de andere dingen.  

Voor de biologie zijn biologische soorten het belangrijkst. Soorten verschillen op vier manieren: hun grenzen zijn vager, terwijl de randen van elementen scherper zijn. Ten tweede zijn de bestaansvoorwaarden voorwaardelijker dan voor elementen. Ten derde hebben soorten geen essentie, terwijl elementen dat wel hebben: er is niet één ding dat een walvis definieert. Ten slotte zijn niet alle leden van een soort identiek aan elkaar, terwijl atomen in elementen dat wel zijn. De biologische smaak van realisme is geschikter om psychiatrische stoornissen te begrijpen. Psychiatrische stoornissen lijken meer op soorten dan op soortgelijke elementen.

In pragmatisme worden sleutelconcepten in de wetenschap gezien als 'instrumenten' of instrumenten waarmee we de wereld kunnen begrijpen. In deze visie worden wetenschappelijke categorieën beoordeeld op hun bruikbaarheid en niet op de vraag of ze echt zijn of niet. Maar pragmatisme zegt niets over de onderliggende realiteit van psychiatrische stoornissen.

Constructivisme is een zeer antipsychiatrie-achtig perspectief. Bij constructivisme gaat het erom dat mensen zelf dingen construeren. Dit geldt ook voor psychiatrische stoornissen. Een voorbeeld van dit soort geconstrueerde psychiatrische stoornissen zijn 'iatrogene stoornissen', stoornissen die patiënten hebben en die 'geconstrueerd' zijn vanuit de verwachtingen van therapeuten.

Wat zijn de twee argumenten tegen realisme bij psychiatrische stoornissen?

Realisme wordt gezien als het meest aantrekkelijk om de aard van psychiatrische stoornissen te begrijpen. Maar er zijn twee sterke argumenten tegen realisme, genaamd: pessimistische inductie ('alle overtuigingen uit het verleden over de natuur zijn vroeg of laat onjuist gebleken) en historische contingentie. Historische contingentie betekent twee dingen: wanneer we erover nadenken om terug te gaan in de geschiedenis en de DSM opnieuw te schrijven en dit 100 keer te doen (het opnieuw doorlopen van de 'tape of time'), zou dit niet leiden tot betrouwbare (consistente) psychiatrische stoornissen. Ten tweede lijkt ons huidige diagnosesysteem afhankelijk te zijn van historische gebeurtenissen. 

Welke vier aanpassingen zijn er voor een nuttiger realisme?

Er zijn vier manieren om het realistische perspectief aan te passen zodat het bruikbaarder is voor het begrijpen van psychiatrische stoornissen.

1. Clusters van homeostatische eigenschappen: deze clusters vertellen dat elke psychiatrische stoornis een unieke reeks oorzakelijke interacties heeft met betrekking tot symptomen, diagnose en onderliggende pathofysiologie. Dit is een "zachtere" manier dan op zoek te gaan naar echte "essenties". Het heeft ook implicaties voor het begrijpen van de relatie tussen symptomen: het zou beter zijn om directe causale relaties tussen symptomen aan te nemen dan te veronderstellen dat elk symptoom een ​​weerspiegeling is van een essentie.

2. Een beperktere kijk op realisme: filosofie heeft twee theorieën over wanneer iets waar is: de correspondentietheorie (wanneer iemand zegt "Het regent" en dit gebeurt, dan komt dit overeen) en de coherentietheorie (beschouwt iets als waar wanneer het waar is past bij alle andere dingen die we over de wereld weten).

3. Soorten psychiatrische stoornissen versus tokens: tokens maken deel uit van een bredere klasse die typen worden genoemd. Bijvoorbeeld: type (psychiatrische stoornissen), subtype (stemmingsstoornis) en token (ernstige depressie). In de psychiatrie is het beter om te focussen op types in plaats van tokens, omdat dit zou leiden tot minder pessimistische inductie of historische contingentieargumenten.

4. Een historisch perspectief toegepast op psychiatrische stoornissen: Dit betekent dat zolang stoornissen ons nieuwe inzichten blijven geven, ze reëler worden. Een voorbeeld is het "splitsen" van een diagnose die leidt tot verschillen in behandeling en etiologie, die progressieve diagnostische splitsing wordt genoemd. Een voorbeeld hiervan is Kraepelin's opsplitsing van het manisch-depressieve syndroom in depressie en bipolaire stoornis.