Voorlopige voorziening I (College van Beroep voor het bedrijfsleven (voorzieningenrechter) 2 december 2013, ECLI:NL:CBB:2013:297) - Arrest

Voorlopige voorziening I (College van Beroep voor het bedrijfsleven (voorzieningenrechter) 2 december 2013, ECLI:NL:CBB:2013:297)

Casus

Verzoeker exploiteert een limousineverhuurbedrijf. Het wagenpark bestaat uit drie voertuigen. Een daarvan is een zogenoemde stretchlimousine. De website van de onderneming vermeldt dat de voertuigen kunnen worden gehuurd voor Schipholservice, vrijgezellenfeesten, concerten en surprises, casinobezoeken, hotelservice, ‘sightseeing’ en school en examen. Ook biedt verzoeker een trouwarrangement aan. Tegen verzoeker is proces-verbaal opgemaakt door twee surveillanten van politie. Deze hebben tijdens een controle op de juiste naleving van onder meer de bij of krachtens de Wet personenvervoer 2000 (hierna: Wp 2000) gestelde regels en voorschriften geconstateerd dat verzoeker taxivervoer verrichtte zonder over de in artikel 76 lid 1 Wp 2000 bedoelde vergunning te beschikken. Naar aanleiding hiervan heeft de Minister van Infrastructuur en Milieu (hierna: verweerder) verzoeker de last opgelegd zich te onthouden van overtreding daarvan, bij gebreke waarvan verzoeker een dwangsom verbeurt van € 10.000 per geconstateerde overtreding totdat een maximum van € 100.000 zal zijn bereikt. Verweerder is van mening dat verzoeker heeft gehandeld in strijd met het verbod om zonder daartoe verleende vergunning taxivervoer te verrichten. Daaronder wordt mede het aanbieden van vervoer begrepen. Volgens verweerder moet een herhaling van de inbreuk door verzoeker op bedoeld verbod worden voorkomen. Verzoeker kan zich hier niet mee verenigen. Verzoeker bestrijdt dat zijn activiteiten onder het toepassingsbereik van artikel 76 lid 1 Wp 2000 vallen. Bij het invoeren van de stretchlimousine vanuit het Verenigd Koninkrijk heeft hij belasting personenauto’s en motorrijwielen (BPM) afgedragen. Als de auto voor taxiwerkzaamheden bestemd zou zijn geweest, dan had dit achterwege kunnen blijven. Voor een taxi wordt immers geen BPM in rekening gebracht. Voorts is verzoeker van mening dat de in artikel 2, aanhef en onder f Wp 2000 gemaakte uitzondering voor rouw- en trouwvervoer van overeenkomstige toepassing is op zijn activiteiten. Verzoeker verzoekt de voorzieningenrechter het bestreden besluit te schorsen. Het rijden met de limousine vormt een niet te verwaarlozen deel van zijn inkomsten, zodat het van groot belang is dat hij zijn werkzaamheden kan voortzetten zonder dat hem een last onder dwangsom boven het hoofd hangt.

Voorzieningenrechter College van Beroep voor Bedrijfsleven

Ingevolge artikel 4 van de Bevoegdheidsregeling bestuursrechtspraak jo. artikel 8:81 Awb kan, indien tegen een besluit op grond van de Wp 2000 bij het College beroep is ingesteld, dan wel, voorafgaand aan een mogelijk beroep, bezwaar is gemaakt, op verzoek een voorlopige voorziening worden getroffen indien onverwijlde spoed, gelet op de betrokken belangen, dat vereist. Voor zover in deze uitspraak een oordeel wordt gegeven over de rechtmatigheid van het bestreden besluit, is sprake van een voorlopig oordeel dat het College niet bindt in een eventuele bodemprocedure.

Naar voorlopig oordeel betreft het type vervoer zoals verzoeker heeft verricht of aangeboden personenvervoer per auto tegen betaling. Dit moet derhalve worden aangemerkt als taxivervoer als bedoeld in artikel 1, aanhef en onder j Wp 2000. De benaming die verzoeker zelf aan deze bedrijfsactiviteit geeft (‘verhuur van een limousine met chauffeur’) maakt dit niet anders.

In geval van autoverhuur waarbij de huurder de auto zelf bestuurt, is geen sprake van taxivervoer als hiervoor bedoeld. Echter, zolang verzoeker de door hem verhuurde auto zelf bestuurt (of door een eventuele werknemer laat besturen), valt het door hem verrichte of aangeboden vervoer onder dit begrip en dient hij over een vergunning te beschikken.

Voor het oordeel dat de Wp 2000 niet op dit taxivervoer van toepassing is, ziet de voorzieningenrechter voorshands geen grond. Dat dergelijk vervoer – doordat het in vrijwel alle gevallen plaatsvindt in het kader van een evenement, de uitstraling van de auto een onderdeel vormt van de beleving van het evenement en niet het aantal kilometers of personen, maar het aantal uren van inzet relevant zijn – dezelfde kenmerken zou hebben als rouw- en trouwvervoer, laat onverlet dat de regelgever bij gebruikmaking van de bevoegdheid om te bepalen dat de wet of de daarop berustende bepalingen geheel of gedeeltelijk niet van toepassing zijn op bepaalde soorten van vervoer enkel die twee specifieke vervoerssoorten heeft aangewezen.

Met verweerder acht de voorzieningenrechter de wijze waarop verzoeker de stretchlimousine heeft ingevoerd en de belastingen die in dat kader zijn afgedragen, niet van betekenis voor het van toepassing zijn van de Wp 2000. Van belang is slechts welk vervoer met het voertuig wordt verricht.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, dient verzoeker voor het verrichten of aanbieden van het hier aan de orde zijnde taxivervoer over een daartoe verleende vergunning te beschikken. Die vergunning heeft verzoeker niet. Er is terecht vastgesteld dat verzoeker het verbod van artikel 76 lid 1 Wp 2000 heeft overtreden. Er is geen aanleiding voor het oordeel dat verweerder, teneinde herhaling van de overtreding te voorkomen, van zijn bevoegdheid verzoeker een last onder dwangsom op te leggen geen gebruik heeft mogen maken.

Naar verwachting zal het bestreden besluit in stand blijven. Het verzoek om voorlopige voorziening wordt daarom afgewezen.