Slechte begin van de 2e maand, puzzels en festival

Slecht begin van de 2e maand, puzzels en festival.

Zaterdag, 2 november.
Zoals ik in de vorige blog vertelde, gaan we vanavond met onze zussen op stap! Om 19.30 vertrekken we al met de taxi naar Gidipass, samen met Edith en Efyaja (die achteraf helemaal geen zus blijkt te zijn, maar een nicht. =p). Er staan nog tafeltjes op het dakterras, dus we gaan ergens zitten. De muziek staat alleen ZO donderd hard dat het onmogelijk is om een gesprek te voeren. Na een tijdje komen 2 vrienden van Edith ons vergezellen, Hassan en Hakim. Hakim is een dokter, waar ik deze week nog bij beland, maar daar kom ik later op. ;) Na een tijdje staan we op om te gaan dansen. Edith wordt echter vrijwel meteen lastig gevallen door een jongen. Ze zegt dat hij haar met rust moet laten maar dan dreigt hij dat hij haar in elkaar wil slaan. Hassan en Hakim komen erbij staan en er onstaat bijna een gevecht! De rest van de avond blijven Edith en Efyaja op hun stoel zitten. Wij dansen nog wel wat af en worden daarbij beschermd door Hassan. =D

Zondag, 3 november.
Vandaag is het plan om te gaan zwemmen met het gezin. Wij slapen alleen wat uit, en tegen 11 uur roepen een paar zussen ineens dat ze naar town gaan! Eh, en het zwemmen dan? Blijkbaar hadden we iets duidelijker moeten zijn in ons plan. Tegen half 1 zijn ze wel weer terug maar wij hebben met de vrijwilligers om 4 uur bij een restaurant afgesproken, dus het heeft niet zoveel zin meer. Dan maar een volgende keer!
Vandaag zou er ook een zonsverduistering komen en Mary (een zus) heeft zo'n brilletje geregeld. Ik zet hem op en zie inderdaad de maan al in de zon! We verwachten eigenlijk dat wanneer de maan volledig voor de zon zit, het heel donker wordt, maar dat gebeurt niet. Maar het is wel lachen om de verduistering door het brilletje te zien.
Tijdens het wachten op de verduistering maken we nog leuke foto's met Mary en Edith en leren we een Afrikaans spel! Bij dit spel moet je in je handen klappen, tegelijk springen en dan een voet naar voren doen. Wanneer je dezelfde voet naar voren doet als degene die leidt heb jij gewonnen, en als je je andere voet naar voren doet heeft de leider gewonnen. Dit doe je zo'n 13 x en daarna heeft er 1 iemand gewonnen. Jaja, beetje lastig uit te leggen maar grappig is het wel! Ook moeilijk met onze Nederlandse houterigheid, maar we lachen wat af. =p
Hierna gaan we lekker met de vrijwilligers uiteten. De helft van de menukaart is niet te krijgen, maar uiteindelijk smaakt m'n bord spaghetti verrukkelijk! =D

Maandag, 4 november.
Wanneer ik in het weeshuis kom, blijkt dat ik vandaag de enige vrijwilliger ben. Ik mag niet naar buiten met de kinderen van de huismoeder, omdat het volgens haar veuuul te koud is: daarom heeft ze ook haar warme kleren aan vandaag, het is namelijk maar 30 graden! Deze kou is mij niet opgevallen, maar het zal wel. Waar wij spreken van een hittegolf vinden ze het hier te koud, bijzonder!
De kinderen zijn vandaag erg huilerig en zijn elkaar weer lekker aan het klieren. Ik denk dat het ook met verveling te maken heeft, maar vandaag heb ik speelgoed meegenomen! De huismoeder vindt het een goed idee om daar mee te gaan spelen, al waarschuwt ze e wel dat ik het na m'n dienst weer mee moet nemen (omdat het anders wss verkocht wordt door de huismoederbaas).
De kindjes van ongeveer 3 geef ik een kleurplaat en een potlood en de baby's geef k een torentje met cirkels en een bakje met vormpjes en een soort rammelaar (bedankt Auk!). Samen spelen is hier alleen echt een ontbrekende vaardigheid: iedereen pakt speelgoed van elkaar af en het gejank houdt maar niet op! 1 kind loopt met de plastic zak rond en gaat al het speelgoed weer inzamelen. De kleurplaten ligge al verfrommeld in een hoek. Ik ben er nog niet helemaal over uit of speelgoed meenemen nou wel of geen goed idee is, maar met speelgoed hebben ze tenslotte wel iets meer te doen. De kinderen die later uit school komen, vinden de kleurplaten gelukkig wel leuk en de potloden deel ik ook maar uit. Hopelijk kunnne ze er iets moois van maken!

Dinsdag en woensdag, 5 en 6 november (precies een maand weg).
Dinsdag heb ik slecht geslapen en heb ik weer heel last van buikpijn. Een week voor vertrek had ik daar ook last van, en nu is de buikpijn de hele week al terug. Daarom blijf ik dinsdag thuis.
Omdat ik ook al vier weken diarree heb, ga ik woensdag naar het ziekenhuis. Bash en Sylvester hebben het druk met de nieuwe vrijwilligers, en omdat Edith zegt dat zij wel tijd heeft ga ik samen met haar naar het ziekenhuis. Hakim is daar de dokter en hij kan me helpen.
Eerst moet ik betalen, wordt mijn bloeddruk gemeten en word ik gewogen (4 kilo afgevallen in een maand, hoppa!). Daarna wachten we boven ergens in een personeelskamertje tot Hakim tijd heeft. Hij stelt me allerlei vragen over de buikpijn en hij schrijft veel op. Dan zegt hij dat ik wat testen moet doen, om bepaalde dingen uit te sluiten. Prima! (denk ik toen nog). Eerst ga ik samen met Edith naar het lab. Ik mag voor in de rij aansluiten, waarschijnlijk omdat ik een Salaminga ben. ;) Wanneer ik aan de beurt ben, moet ik op een stoel zitten. Pas als de dokter me een bandje om mijn arm doet en mijn arm met een wattenschijfje schoon wrijft dringt het tot me door: ze gaan bloed prikken! Fuck, want daar kan ik dus echt niet tegen. Ik probeer dat aan de dokter uit te leggen. Maar hij begint wat te lachen en zegt ' ooooooh you are afraid!'. En dan ramt ie zonder pardon de prik in m'n arm. Ik kijk weg en probeer me ergens anders op te concentreren en te denken dat het wel goed gaat. Maar helaas, ik voel de duizelingen al op okmen. Ik doe m'n hoofd tussen m'n benen maar van de dokter moet ik opstaan. En dan val ik flauw. Dat is echt een vreselijk kmoment: ik droom allemaal drukke dingen, heb geen flauw benul meer van waar ik ben, en ik denk oprecht dat ik dood ga!! Vreselijk. Dan kom ik gelukkig weer bij en staan er allemaal mensen om me heen. (Later hoor ik van Edith dat zij braaf aan het wachten was, en dat ze toen ineens 2 vrouwen hoort lachen: 'hahahah check die Salaminga, ze is flauw gevallen'. Het verschijnsel angst voor prikken kennen ze hier dus echt niet). Iedereen staat dus om me heen en ze zetten me weer op de stoel. Ik smeek ze om me gewoon even op de grond te laten liggen, maar niemand laat me dat doen. Er wordt een rolstoel gehaald (waar ik 3x uit moet stappen omdat de grond te slecht is) en ik word ergens geparkeerd waar ik een energiedrankje krijg. Ik voel me echt vreselijk beroerd en wil nog steeds alleen maar liggen, maar heb het opgegeven omdat duidelijk te maken. Dan wordt er een taxi geregeld en gaan we weer terug naar het ziekenhuis. Hakim is er ondertussen ook weer bijgeokmen en Edith heeft Bash gebeld.
Ik moet weer ergens wachten en dan hoor ik dat ze me willen opnemen en dat ik misschien zelfs een nacht moet blijven. Alleen maar omdat ik niet tegen een prikje kan?! Ik zeg dat ik binnen een uur weer de oude ben, maar Edith zegt dat ze alles willen monitoren. Gelukkig komt dan Bash eraan. Het blijkt dat ik niet in het militair hospital ben, en daar is hij helemaal niet blij mee! Ik mag hier dan ook niet blijven want dan zou ik met allemaal andere mensen op de kamer moeten die misschien besmettelijke ziektes hebben, en heb ik een verrotte wc. Hij zorgt er daarom voor dat ik allemaal medicijnen krijg en weer naar huis mag. Uit de resulaten van het bloedonderzoek is gekomen dat ik ook malaria heb. De meeste vrijwilligers lopen dat eens op, en zijn dan 3 dagen behoorlijk ziek, maar ik heb nergens last van! (op m'n buikpijn na dan, maar die komt niet van de malaria). Ik krijg heeeeeel veel medicijnen, waar ik eerst mijn twijfels bij had, maar gelukkig ben ik nu weer helemaal de oude. =D

Zaterdag, 9 november.
De andere vrijwilligers zijn dit weekend naar een tripje, maar wegens m'n ziekte van de afgelopen week heb ik besloten om maar niet mee te gaan. Gelukkig gaat Loes ook niet mee, omdat zij hier nog heeeul lang is. Loes en ik gaan 's ochtends de stad in, en kopen daar van mijn sponsorgeld voor het Judah Mohama project, schriften en mapjes.
's Avonds nemen we ons gezin mee uit eten. Toen we dit van de week voorstelde aan de familie reageerde ons moeder eerst met ' NOOOOO' , ze wilde blijkbaar echt niet mee. Maar gelukkig gaat toch iedereen mee! Alleen vader niet, want hij moet op het huis passen (arme man). Mary zegt dat ze in Ghana niet 'geloven' in uit eten, maar het is toch erg gezellig! Er worden heeeeel veel foto's gemaakt en er wordt fijn gekletst. Onze broertje van 8 eet z'n enorme bord rijst met kip he-le-maal op, inclusief het bot van de kip, wat een held! Iedereen heeft veel te veel besteld, maar wat over is wordt in plastic zakjes gedaan en wordt mee naar huis genomen, om het de volgende dag bij het ontbijt verder op te eten. Het is een zeer geslaagde avond!

Maandag, 11 november.
Vandaag weer een ochtenddienst in het weeshuis! Samen met 2 andere vrijwilligsters daar is het erg gezellig. We kletsen wat over de cultuurverschillen die we hier tegenkomen, en later hebben we het met een huismoeder nog over de ouders van de kinderen. Veel kinderen schijnen nog gewoon een vader te hebben! Sommigen komen hun zoon of dochter nog wel eens opzoeken, maar anderen ook niet. 1 meisje van ongeveer 1 jaar, is hier sinds januari, en is als enige overlevende uit een busongeluk met 24 doden gekomen. Super heftig en wat onzettend zielig!
's Middags geef ik de kinderen thuis een bellenblaas en dat vinden ze keileuk! Ook het irritante oudere buurmiesje vindt het helemaal geweldig, en pakt de bellenblaas van Chantel (ons zusje) steeds af. Wanneer de 2 jochies de bellenblaas o phet laatst willen teruggeven en ik zeg dat ze het mogen houden, stralen ze helemaal van geluk.
Als eten krijgen we gelukkig lekkere rijst. Onze moeder zegt waarschuwend dat we ALLES moeten opeten, omdat we anders nooit beter, sterk en gezond worden. Met moeite (en veel pauzes) krijgen we het voor elkaar om alles op te eten, en kunnen we eindelijk trots ons lege bord laten zien. =D
Na het eten gaan we nog ezelen met ons broertje en buurjongetje. Keigezellig!

Dinsdag, 12 november.
Vandaag heb ik een middagdienst en ik besluit om puzzels mee te nemen. Van tevoren betwijfel ik of dit wel goed zal gaan, maar ik heb de puzzels niet voor niets uit Nederland meegenomen en ik geef de kiddo's het voordeel van de twijfel. En het gaat zowaar goed! =D Bijna alle oudere kinderen hebben een eigen puzzel, en ze doen het nog goed samen ook. de kleintjes jatten af en toe een stukje, maar die veroveren ze zelf gewoon weer terug. ;) Op een gegeven moment ontstaan er wel gevechten en weer gekrijs, maar ik ben trots op ze dat het zo goed ging en dat alles ook weer compleet mee terug gaat. =D

Woensdag, 13 november.
Vandaag fietsen Loes enik voor de laatste keer naar het Judah Mohama project, want vanmiddag gaat ze een motorbike kopen! Gaaf! Omdat ze hier zo lang is heeft ze geen zin om hele tijd de verrotte, 40-minuten durende weg te fietsen, en daarom gaat ze zo'n ding kopen. Ik gelukkig, want kan ik steeds mee achterop! =D
Op het project is het keileuk en zinvol. Met groep C (hoogste niveau) gaan we cijferen. Terwijl ze het eerst niet snappen, kunnen ze na een tijdje zelfs sommen van 1000! Ik voel me reuzetrots. Met groep A doen we daarna het alfabet, die we eerst opschrijven, dan zingen, dan wijs ik random letters aan (die ze weten!) en tenslotte doen we nog 3letterwoorden die we verklanken en opschrijven. Dit is vet! Aan het einde vande ochtend spelen we nog een paar potjes Halli Galli. =D
Vanavond is er feest: het Fire Festival! Dit is een traditioneel plaatselijk oud&nieuw feest. Tegen 20.00 uur lopen Loes en ik met Mary naar de straat. Mama gaat niet mee omdat ze te bang is en Charity moest nog kleren maken. Onderweg horen we allemaal knallen en geschreeuw. We lopen een stuk de straat op en daar staan allemaal mensen en kinderen rennen overal. Iedereen heeft houten stokken in hun handen die straks in de fik gaan zetten. Er wordt met rotjes gegooid en geschoten met geweren. Sommige mensen hebben zwaarden en messen bij zich. Op een gegeven moment zien we dat bij de berg het vuur is aangestoken, en dan begint het ook bij ons. Wat een chaos! Het lijkt wel een middeleeuwse kruistocht! Er wordt hele tijd een soort liedje gezongen, er wordt geschreeuwd, en alles staat in de fik. Sommigen rennen verkleed en met witte gezichten voorbij. Het lijken wel beesten! Ik ben blij dat ik aan de kant sta en niet in de hele stoet meeloop, waarhet vuur heen en weer wordt gezwaaid, willekeurig met de geweren wordt geknald, en de messen in het rond worden gezwaaid. Het lijkt me echt niet veilig, de mensen lijken wel beesten! Het is wel duidelijk dat ze echt gevaar hier niet kennen: er lopen ook kinderen van een jaar of vijf rond met zo'n brandende stok, en de baby's worden ook gewoon weer op de rug meegezeuld. Van Sem horen we de volgende dag dat er bij dit feest ook best een aantal doden vallen. Ik ben blij dat we dit hebben overleefd! ;)

Donderdag, 14 november.
Vandaag tour ik voor de 1e x achterop de motor bij Loes naar Judah Mohama. Genieten! Ze heeft een mooie zware motor en we skeuren over de weg. Het laatste stuk van de weg is alleen echt te slecht en de motor slipt herhaaldelijk weg in he tmulle zand en bij de grote stenen, waardoor ik maar even afstap. =p Hier moet nog wat behendigheid in gekregen worden!
Ik heb vanndaag 14 puzzels meegenomen (bedankt obs. de Runde!) naar het project en we gaan de hele ochtend met de kinderen puzzelen, wat een groot succes is!
Niet alle meisjes doen mee, maar het is leuk om de meisjes die er zijn, bezig te zien. Maar wat ontbreekt het inzicht bij sommige meisjes! Ze zijn allemaal 12 jaar of oude maar de puzzels die ze bij ons in groep 1,2 maken zijn voor hun te moeilijk. Maar laten we wel wezen: wat heb je aan puzzels kunnen maken als je de hele dag moet wassen, eten voorbereiden en kleren maken.
Toch is het leuk om te zien hoe de meisjes verschillende probleemoplossingsvaardigheden te hebben. Sommigen zien het geheel van de puzzel echt niet en rammen stukjes net zo lang tot ze passen, maar de puzzel geen betekenis heeft (maar toch laten ze hem vol trots zien (= ) teriwjl een ander meisje heel geduldig alles probeert en daardoor zelf (!) de puzzels afkrijgt. Weer een ander meisje legt steeds 2 stukjes aan elkaar en probeert het dan in de puzzel te leggen. Interessant om te zien!
Op het laatst komt nog een man van het project naar ons toe en vertelt hij ons hoe dankbaar hij is dat wij er zijn en dat we het allemaal zo goed en leuk doen. Geweldig om te horen!

Nou peoples, dit is weer de stand van zaken! Aankomend weekend ga ik met de nieuwe vrijwilligers naar Kintampo, watervallen bezoeken! Dat is het weekend wat ik afgelopen keer heb moeten missen. Heb er keiveel zin in! =D
Ik word trouwens super gelukkig van de reacties die jullie sturen! =D

Veel liefs en plakkerige, warme kusjes!