Hier is dan eindelijk mijn tweede blog, het heeft even geduurd, maar opzich is dat ook een goed teken! Ik heb het namelijk ontzettend druk gehad de afgelopen 7 weken, en dus ook te druk om eens goed te zitten voor een blog! Maar dat is denk ik beter dan dat ik me zo had verveeld dat ik elke dag had geblogd!

Nou, wat heb ik afgelopen 7 weken gedaan? Het duurde even voordat Simone en ik aan de slag konden. Ons geduld is ontzettend op de proef gesteld afgelopen tijd hier, want Indiers zijn verschrikkelijk langzaam en komen 9 van de 10 keer hun afspraak niet na. We hebben dus ongeveer de eerste 1,5 week niet gewerkt, opzich niet erg want we hebben lekker veel van de omgeving bekeken, die ontzettend mooi is! Na die 1,5 week begonnen we met Medical Camp. We gingen met Franse artsen en verpleegkundigen en een paar Indische vertalers (allemaal vrijwilligers) naar kleine arme dorpjes, waar mensen bekant nog nooit een arts hebben gezien. Daar aangekomen hadden de mensen allemaal een nummertje gekregen en kwamen ze om de beurt naar ons, eerst het welcome point: daar werden ze gemeten en gewogen en hun bloeddruk en temperatuur werd gemeten. Vervolgens gingen ze naar een van de drie dokters en hadden ze daar een kort consult. De arts bepaalde diagnose en behandeling en dan kregen ze de medicatie mee naar huis. Het was dus wel echt bedoeld voor acute problemen die nu opgelost konden worden, zoals griep, of een allergie of huidinfectie ofzo. Simone en ik mochten dan helpen op het welcome point en ik mocht twee dagen bij de arts zitten. Dat was natuurlijk het leukste ivm mijn opleiding Geneeskunde.

Na 8 dagen was het medical camp voorbij en begonnen Simone en ik op de avondscholen en in Janani Home. Janani Home is een huis voor meisjes die niet meer bij hun ouders kunnen wonen om verschillende redenen, sommige zijn wees, niet allemaal.
In Janani Home moeten we sochtends om half 6 de kindjes uit bed halen en ze naar school helpen. Smiddags om half 6 komen ze thuis en gaan we met ze spelen en helpen met huiswerk en ze om 8 uur naar bed brengen.

Op de avondscholen proberen we met de andere vrijwilligers een wat uitdagender lesprogramma te maken voor de kindjes. Er is namelijk eigenlijk geen schoolmateriaal en de kinderen zitten 3 uur lang een beetje huiswerk te maken en zich te vervelen. Wij hebben dmv een fundraising geld ingezameld en met dat geld materiaal gekocht zoals pennen, potloden, verf, papier etc. (ook hebben we van die fundraising stapelbedjes gekocht voor Janani Home, die kindjes lagen namelijk op de grond..). Ons lesplan is dat we elke week een thema hebben met de kindjes en dan aan het einde van de week een presentatie.
Afgelopen week was de eerste week, en deze stond in het thema van 'creativiteit'. De kindjes kregen allemaal een groot wit vel en mochten hier een kunstwerk op maken. Daarna mochten ze de uitnodiging voor hun ouders maken voor een expositie, deze was gisteren en was een groot succes! Bijna alle ouders waren gekomen en ze vonden het ontzettend leuk. Volgende week is ons plan om een geografie week te houden, ik ben benieuwd!

Verder hebben we natuurlijk niet alleen gewerkt, maar ook de omgeving bekeken. Er is een prachtig strand bij Pondicherry dus daar gaan we af en toe ook heen! Afgelopen weekend zijn we heeel hoog de bergen in gereden, ongeveer 2-3 km hoogte, was 6 uur rijden! In die bergen was namelijk een hele hoge waterval! De indiers geloven dat deze langs medische planten loopt en als je daar onder gaat staan je beschermd bent tegen ziektes! Wij zijn er ook onder gaan staan en dat was echt een hele bijzondere en hele gekke ervaring! Maar ontzettend leuk!

Kerst was hier niet zo heel erg bijzonder. Op 21 december vierden we kerst met de stafleden van Prime Trust en hun familie, dat was met dansoptredens en met zn allen eten.
Op kerstavond hebben we met de vrijwilligers gezellig hapjes gemaakt. Op 1e kerstdag naar het strand (je kan je voorstellen dat het niet echt als kerst voelde), en savonds uiteten met de vrijwilligers. Op tweede kerstdag sochtends hadden we een begrafenis, de papa van onze driver (Pugahr, een heeele lieve jongen van 24), was overleden, echt super zielig. Het was wel heel erg interessant om zo'n begrafenis te zien (klinkt misschien een beetje stom), dat is echt heel erg anders als bij ons. Sochtends wordt dan het lijk in een glazen kist buiten voor de deur gezet, met een soort luifel eroverheen en een hele hoop bloemen, en dan zijn er een paar mannen die muziek maken met trommels en trompetten en sommige gaan dan ook dansen, das best wel gek! En dan kan heel de dag mensen langskomen om de dode en de familie te bezoeken. en dan ondertussen zijn er een paar mannen die een soort draagkar maken van hout en bamboe, en die versieren ze dan ook helemaal met bloemen, en aan het einde van de dag dragen ze dan het lijk in de glazen kist naar de kerk om te bidden en dan naar de begraafplaats. Maar het is een hele eer voor die moeder en voor de familie (en ook voor de vader, ookal zag tie het natuurlijk niet) dat er blanke mensen op de begrafenis waren, dus dan hebben we in ieder geval nog een beetje iets soort van goeds gedaan daar, want verder stonden we er maar een beetje bij, niet wetend wat te doen.

Op Oudjaarsavond hadden we een groot feest, op een groot grasveld in Auroville (vlakbij Pondicherry). Dat was echt een hele gekke ervaring. Wij stonden te dansen op dat grasveld en steeds werden we dan helemaal omsingeld door allemaal mannelijke Indiers. Die kwamen soms echt heel erg dichtbij en werden dan ook handtastelijk. Dan gingen we met alle Indiers kei hard 'Angeh Poh' schreeuwen, dat betekent GA WEG! Helaas hielp dat niet echt heel goed, dus gingen we heel hard wegrennen naar de andere kant van het grasveld en daar verder dansen, zo lang als het duurde, want na een paar minuten hadden ze ons alweer gevonden! Het was heeeel raar maar ik heb ontzettend gelachen! De feesten eindigen hier wel al om 2 uur, best vroeg dus!

Nou, ik denk dat dit het wel weer ongeveer was, ik vergeet vast iets, maar dat komt de volgende keer dan wel!