Dag meneer de rector

Het zal je vast niet ontgaan zijn, dat ik verliefd ben op Afrika, en dat gevoel wil ik het liefst op zoveel mogelijk mensen overbrengen. De rector van mijn school (het sint-janslyceum) stuurde ik onderstaande brief. Ennnn er staan nog geen dingen vast, maar het lijkt er positief uit te zien. Hij is enthousiast!

Aan: dhr. Scheepens.
Want dààr leren we pas echt van…
Pubers, willen nooit doen wat moet, weigeren te accepteren dat ze nog niet volwassen zijn, nemen besluiten waar ze de rest van hun leven spijt van hebben en bevinden zich in een staat van volstrekte blindheid voor de ware aard der dingen. Natuurlijk zijn ‘ze’ niet allemaal even erg, maar als het erop aankomt zullen er weinig ouders zijn die in hun kind geen pubergedrag herkennen.
Ikzelf ben er ook een. En ik verraad ‘ons’ allemaal, want iedere puber is allergisch voor het woord ‘puber’. Ik ben wel een bewuste puber (voor zover dat mogelijk is) ik weet dat ik soms een verschrikkelijk dochter ben, zo nu en dan zo koppig als een ezel kan zijn, en stiekem vind ik afspraken en regels en toe toch behoorlijk lastig. Maar ik weet dat ik zo kan zijn, en weet ook hoe moeilijk het is om het dan ‘goed’ te doen. Pubers zijn knap lastig, hoe motiveer je ze? En misschien nog wel belangrijker: hoe zorg je dat ze die motivatie langer dan 10 minuten vast houden? Ik heb geen idee, er zijn een heleboel docenten die een dappere poging wagen en aardig in de buurt komen. Jammer genoeg vind de gemiddelde leerling wiskunde formules, Engelse grammatica, Nederlandse literatuur en het interbellum nog steeds niet interessant. De avond voor het proefwerk hard blokken voor een zesje, en al die onzin daarna zo snel mogelijk weer vergeten. Dat hoort er misschien allemaal een beetje bij. Maar als ik om me heen kijk, vind ik het jammer om te zien, dat veel van mijn leeftijdsgenoten, wereldvreemd zijn. Of nouja, wereldvreemd. Ikzelf ben misschien ook niet zoveel beter, want ja, wat weet ìk nou eigenlijk allemaal, als 15 jarig meisjes. Maar ik weet wel dat de wereld groter is dan Nederland, Renesse en Salou. Ik weet dat ik in een huis vol luxe ben opgegroeid. En ik ben me er iedere dag weer van bewust, dat ik een bevoorrecht mens ik ben. Ik ben gelukkig, en gezond. Ik heb gezonde ouders die goed voor me zorgen. Ik ga (soms met wat tegenzin) naar school en krijg duizend en één kansen om wat van mijn leven te maken. Ik heb geen concreet doel, maar werk hard en betwijfel of ik in zes jaar middelbare school heb bedacht waar ik over 20 jaar wil staan en via welke weg ik daar wil komen. Ik heb misschien ontdekt in welke buurt ik het moet zoeken, maar over de precieze coördinaten beschikken doe ik waarschijnlijk niet.
Oké Back to business, dat is misschien wel wat nuttiger dan dit onsamenhangende verhaal. Waar wil ik precies naartoe?
Heel simpel: Afrika. We verhuizen het hele SJL naar Afrika en zette ons leventje daar voort…
Nee dat natuurlijk niet, maar Afrika is een prachtig en inspirerend continent. En dat heb ik afgelopen zomer mogen ervaren. En dat is tot nu toe een van de belangrijkste scharniermomenten (kent u ze nog ;) ) in mijn leven geweest. Zonder de beschermende hand van mijn pappie en mammie boven mijn hoofd, met 19 onbekende andere jongeren, naar een ontwikkelingsland een luttele 6500 KM verderop. Na er jaren op te hopen, maanden van te dromen en een enkele nacht wakker over heb gelegen, ben ik met worldmapping naar Uganda gevlogen. De parel van Afrika, vormt een pareltje in mijn rugzak met ervaringen. Ik heb hard gewerkt en mensen geholpen, de dankbare glimlach die ik daarvoor terug kreeg is onbeschrijfelijk. De positiviteit van Afrikanen is inspirerend en ongelofelijk leerzaam. Hoeveel kun je doen met niks? Met hoeveel ellende blijft een mens instaat te lachen? En wat is geluk? . De antwoorden op deze vragen blijken ineens in een heel andere hoek te liggen nadat je zelf een huis hebt gebouwd van klei, in een ziekenhuisje hebt geholpen ondervoede kinderen op te kalefateren en hebt gedanst met Afrikaanse straatkinderen.
Op huisbezoek, een weduwe met zeven kinderen, we bouwen voor haar een stoof zodat ze kan koken en ze huilt van dankbaarheid, na wat kletsen, dansen en zingen zwaait ze ons samen met haar kinderen uit. Ik dacht altijd dat zulke nesten van hartelijkheid, warme baden van respect en waardering alleen bestonden in mijn hoofd wanneer ik als klein meisje, na een ruzie bedacht hoe het er bij het gelukkige gezin aan de andere kant van de straat aan toe zou gaan. Maar niets is minder waar, in land waar ze vrijwel niks hebben, hebben de mensen het meeste aan elkaar.
Afrika is inspirerend, de aanblik van al die armoede maakte me natuurlijk wel eens triest, ik denk dat iedereen die geconfronteerd wordt met de weidsheid van de aarde, het adembenemende en het oneindige, het prille begin en het grillige einde, de mogelijkheden en het onmogelijke, zich triest voelt. De eeuwige melancholie van de mens? Wat het is weet ik niet. Maar ik heb van alle moeilijke momenten geleerd, en ben er als een rijker mens uitgekomen. Ik weet nou wat het is, hoe het is, wat ze doen, hoe ze leven. ‘de arme kindjes in Afrika’. Als ik vroeger als een inspiratieloze schilder naar mijn bord eten zat te kijken, alsof er een schitterend schilderij uit zou vloeien, zei mijn moeder altijd dat de arme kindjes in Afrika er wèl blij mee zouden zijn. Hoewel ik geen bewijs had om mijn mening te bestaven, knikte ik en nam ik vlug een hap van mijn doperwtjes. En nu gaat er geen dag voorbij zonder dat ik stilsta bij het gebrek aan voedsel en schoon drinkwater, het schrikwekkend lage aantal mensen dat kan lezen en schrijven en de lage levensverwachting in ontwikkelingslanden.
Allemaal leuk dat geneuzel over Afrika, maar wat wil je hier nou écht mee bereiken.
De wankele kleine geest van de mens is er niet toe uitgerust het grote onbekende te ontrafelen. Laat staan de nog wankelere kleine geest van een puber. Maar ontdekken, leren, en pogingen doen een vinger te leggen op dat grote onbekende is – naar mijn mening- essentieel om met een rugzak vol levenservaringen de boze grote-mensenwereld in te trekken. De wereld raast voort en je moet meekomen, want stilstand is achteruitgang. Rustig ontdekken hoe het werkt, wat je wil en waarom dingen zo lopen is er niet bij. Van Afrika kunnen we niet alleen veel leren over ontwikkelingslanden, maar ook over onszelf en hoe we ons leven willen leven.
Als ik toch weer even over mezelf mag praten… Mijn reis naar Uganda is voor mij de grondlegger geweest van bewust denken, ik heb geleerd wie ik ben en hoe ik zo ben geworden. Ik heb leren kijken, luisteren en praten. Door de ‘bagage’ die ik altijd en overal met veel plezier mee naartoe neem, kijk ik anders naar de wereld en naar mezelf.
En zo’n ervaring gun ik de hele wereld. En worldmapping biedt daar de uitkomst.
Worldmapping organiseert in de zomervakanties expedities naar ontwikkelingslanden voor jongeren tussen de 14 en 18 jaar. Maar dat is niet alles, want ze organiseren het hele jaar door reizen met scholen (Hé hé daar wilde ik heen).
En uiteraard besef ik dat er een heleboel bij komt kijken, financieel en praktisch gezien. Maar worldmapping een geweldige organisatie, waar geweldige mensen werken die geweldig werk doen. En de reizen die ze aanbieden zijn onbeschrijfelijk. Ik verbaas me steeds weer over dat zo weinig mensen worldmapping kennen).
Maar een reis op maat met het sint-jans is niet de enige mogelijkheid, een vrijblijvende informatieavond op school voor leerlingen en ouders, zodat ze op eigen initiatief (met een duwtje in de rug van school) op expeditie kunnen gaan.
Hieronder een stukje van de website (www.worldmapping.nl )

Worldmapping biedt jaarlijks tijdens de zomervakantie expedities aan. Daarnaast organiseren we het hele jaar door samen met scholen reizen op aanvraag. Dit kan bijvoorbeeld in het kader van maatschappelijke stages, of in aansluiting op specifieke eigenschappen van een school, zoals TTO (Tweetalig Onderwijs), Unesco (Organisatie van de Verenigde Naties voor Onderwijs, Wetenschappen, Cultuur en Communicatie) of deelname aan het Elos project (Europa als Leeromgeving op Scholen).
Educatieve waarde
Schoolreizen zijn bij uitstek geschikt om leerstof te verrijken en educatie tot leven te brengen. Ze grijpen de interesse van leerlingen en helpen om opgedane kennis in context te plaatsen. Dit heeft een positieve impact op de prestaties van leerlingen.
Worldmapping expedities helpen leerlingen om interpersoonlijke vaardigheden te ontwikkelen, zoals communicatie, emotioneel begrip en samenwerken. Jongeren bouwen een sterker besef op van de wereld om hen heen en hun eigen rol daarin.
'De leerlingen die ik gesproken heb zijn zonder uitzondering enthousiast. Jullie maken waarwat jullie beloven. Dat is kwaliteit.' zegt Eric Brunings, Afdelingsleider, Alfrink College, Zoetermeer
Positief beeld
Deelname aan een Worldmapping expeditie is een mooie kans om invulling te geven aan buitenschools leren. Daarmee vormen de reizen een belangrijke toevoeging aan het curriculum van een school. Sommige vaardigheden leren jongeren nu eenmaal het beste buiten een klaslokaal. Door het nuttige met het leuke te verenigen, draagt deelname aan Worldmapping expedities bij aan een positief beeld van een school en haar leerlingen!
Geen gedoe
Deelname aan een Worldmapping expeditie bespaart een school veel tijd en moeite die de organisatie van een reis met zich meebrengt. De verantwoordelijkheid voor administratie, vliegtickets, het reisschema, voorbereiding en begeleiding zijn bij Worldmapping in bekwame en ervaren handen. Dankzij onze ondersteuning in het hele traject kunnen scholen en docenten met een minimale inspanning het maximale aan leerlingen aanbieden!
Worldmapping scholen
We werken al samen met de volgende scholen:
• Alfrink College, Zoetermeer
• Bonhoeffer College, Enschede
• Cals College, Nieuwegein
• Citadel College, Lent
• College De Heemlanden, Houten
• Dorenweerd College, Doorwerth
• Erasmus College, Zoetermeer
• Gomarus College, Groningen
• Groene Hart Lyceum, Alphen aan den Rijn
• Leidsche Rijn College, Utrecht
• Montessori College, Nijmegen
• Porta Mosana, Maastricht
• St-Gregorius College, Utrecht
• Tabor College, Werenfridus, Hoorn

**En bij deze ook de brochure. Vooral pagina 46 en 47 zijn interessant voor u.

Tja, ik weet niet of u er wat mee doet, hoe jammer het ook is , als u het niet doet zou ik dat heel goed begrijpen. Uiteindelijk ben ik ook maar een overmoedige puber die er eigenlijk nog vrij weinig van snapt en door de hemel de lucht niet meer ziet.**

Met vriendelijke groet,
Jette Mes
A3A