Speeches

Het lastigste waar ik tegenaan liep toen ik terugkwam in Nederland was anderen vertellen over wat ik had gezien en gedaan en gehoord in Zuid-Afrika. Met name de verhalen die we bij Bobbi Bear en I Care hoorden, maar ook verhalen die we van de lokale bevolking horen, waren erg lastig om uit te leggen. Want zij hebben het niet gezien, ze hebben het niet gehoord, ze snappen het niet. Ja, ze vinden het erg, maar dan lijken ze gewoon verder gaan met hun leven. Het heeft niet dezelfde impact als de impact die het op mij had toen ik die verhalen hoorde.

Met het vak KCV (klassieke culturele vorming, dus de cultuur van de oudheid) hadden we het in december over retorica en redevoeren. We kregen de opdracht een speech te schrijven en te oreren voor de klas. We moesten een speech schrijven over iets of iemand waarvan we vonden dat die een award verdiende. Zo had iemand zijn opa, een ander had muziek en weer een ander schreef haar speech over haar bed. De eerste persoon die in mijn hoofd kwam van wie ik vond dat zij een award verdiende was Jackie Branfield, de oprichtster van Bobbi Bear. Bobbie Bear is een project dat met seksueel mishandelde kinderen werkt.

Dus dankzij mijn geweldige uitstel kunsten moest ik om tien uur 's avonds, de dag vóór de opvoering, een hele speech in elkaar flansen aangezien ik mijn schrijfblok, waarin ik het grootste deel van de speech al had geschreven, op school had laten liggen en ik die avond bij een informatieavond van Worldmapping had geholpen en dus pas laat thuis was.

En toen was de dag daar en moesten we de speeches opvoeren. Er waren grappige speeches, lieve speeches en verdrietige speeches. En vlak voor de pauze, die tussen de twee lessen KCV die we hebben valt, was ik aan de beurt.

De speech ging goed en iedereen was er stil van. En dat was het bijzonderste moment, want het was binnen gekomen. Ze snapten het. Al die verhalen die ik eerder niet kon overbrengen kwamen ineens over.

De moraal van het verhaal: Blijf manieren zoeken om je verhaal over te brengen, ook op school, want het kan makkelijker zijn dan je denkt.

(En retorica heeft dus toch effect!)