Inmiddels ben ik alweer een half jaar terug in Nederland en ver verwijderd van het straatkinderen centrum in Nepal waar ik in de zomer met veel plezier gewerkt heb. Echter heeft het project mij niet zonder vragen achter gelaten en is het centrum nooit lang uit mijn gedachten verdwenen. Sinds het project ben ik meer gaan nadenken over kinderen in kwetsbare situaties en de achtergronden van deze kinderen en de manier waarop naar oplossingen wordt gezocht voor de situaties waar deze kinderen vaak in leven. Dit is vanuit de overheid, (internationale) hulporganisaties of soms zelf particuliere initiatieven. Straatkinderen zijn een lastige categorie in de samenleving en komen eigenlijk overal ter wereld voor maar worden vooral zo genoemd in de context van ontwikkelingslanden, zo ook Nepal. Omdat straatkinderen vaak te maken hebben met problemen zoals drugsgebruik, in aanraking met de politie komen en HIV/Aids problemen ondervinden is het lastig om hen als speciale categorie te behandelen want zij komen gedeeltelijk overeen met kinderen die gedwongen worden om te werken, seksueel uitgebuit worden etc.

Na mijn tijd in het straatkinderen centrum in Pokhara (Nepal) ben ik in Delhi (India) nog op bezoek geweest bij een ander straatkinderen centrum. Het was bijzonder om te zien hoe het er hier aan toe ging in vergelijking tot het project waar ik zelf gewerkt had. Wat me opviel is dat dit project veel uitgebreider was en meer soorten hulp bood aan de kinderen. Niet alleen een dak boven hun hoofd, eten en scholing maar ook een sociaal netwerk voor als zij 18 zijn en van school komen zodat zij zelf hun eigen leven kunnen opbouwen ook nadat zij een centrum verlaten en niet weer zomaar op straat belanden. Ook hadden zij projecten lopen die inspeelden op drugsverslaving. Als ik dit vergeleek met het centrum in Nepal viel me op dat de faciliteiten daar heel anders waren en veel minder uitgebreid. Er was eigenlijk maar 1 persoon die alle zorg op zich nam voor de kinderen, namelijk de Ama. Bovendien was netwerk voor de kinderen die oud genoeg zijn en het centrum moeten verlaten. Ook hoorde ik veel verhalen van jongens die het niet uithielden in het centrum en zelf vrijwillig kozen om het straatleven te hervatten.

Sinds ik weer in Nederland ben, ben ik veel gaan nadenken over straatkinderen en de projecten die vaak vanuit hulporganisaties worden opgezet. Ik ben me bewust geworden dat hulp die geboden wordt niet altijd even goed is en soms ook niet altijd gewenst op een bepaalde manier. Ook ben ik me gaan verdiepen in de verschillende sociale contexten van straatkinderen overal ter wereld en specifiek meer aandacht aan de situatie in Nepal gaan besteden. Ik schrijf nu mijn afstudeerscriptie van mijn studie culturele antropologie en ontwikkelingssiocologie aan de Universiteit Leiden over programma's voor straatkinderen in Nepal en de Filipijnen. Hiermee hoop ik me meer te kunnen verdiepen in de problematiek en de verschillende hulpprogramma's voor straatkinderen en deze wellicht te kunnen verbeteren en de situatie van straatkinderen uit te leggen aan zoveel mogelijk mensen en hen ervan bewust te maken dat er nog altijd veel kinderen in erg kwetsbare situaties leven in de wereld.

Ik hoop in de nabije toekomt terug te kunnen naar Nepal om mijn project nogmaals te bezoeken en hopelijk met nieuwe inzichten een nieuwe en betere bijdrage te kunnen leveren aan een duurzame oplossing en een betere toekomst van deze kinderen!