FBBlog 30 april Puerto Cabezas, Nicaragua

Over twee dagen zit het Puerto avontuur er al weer op. Bam, drie maanden verder. Voor m'n gevoel stond ik vorige week nog met de tranen in m'n ogen pa, ma en Ries uit te zwaaien op schiphol. Afgelopen maandag hadden we de laatste bouwochtend, daarna het inauguratiefeest.

Er zijn een paar kleine dingetjes nog niet helemaal af, maar dat mag geen naam hebben. Dus na, de eerste, overheerlijke maaltijd op de bouw even snel naar huis om te douchen. Gelukkig kon ik even onder een fatsoenlijke douche bij El Cortijo. Helaas was ik in alle haast een schone broek vergeten, dus kon ik weer terug naar Casa Verde. Daar aangekomen had iemand weer lopen klooien met het cijferslot van de voordeur, dus kon ik er niet in. Inmiddels al 14:00 uur, dus de inauguratie was al van start, ajoh het is en blijft Nicaragua, komt vast wel goed. Na heel veel kloten kwam ik op het geniale idee dat ik er boven wel in kon en dat daar een sleutel voor de achterdeur ligt. Dus uiteindelijk zat ik om 14:30 met m'n eerste Toña in de taxi richting de inauguratie. Toen ik aankwam werden er al allerlei Miskito praatjes gehouden en stond het stampersvol met vrijwilligers, docenten, kinders uit de wijk, schooiers, honden, meisjes die met je op de foto willen en mensen die zich belangrijk voelen. Van de hele ceremonie heb ik niet zo veel gezien, vooral met al m'n 'vrienden' getracht te praten. Ondertussen deden wat kinders nog een dansje. Ik had verwacht dat er allerlei vreemde rituelen gedaan zouden worden, inclusief mannen gekleed in enkel peniskokers en vrouwen die heel hard jubelen en gillen. Dat bleef helaas uit. De kinders van 8 stonden ordinair met hun kont te schudden. Vervolgens kon er gegeten worden, dat was niet helemaal goed geregeld, want iedereen rende als een idioot op het eten af. Tja, wat zou jij doen als je in een houtje hutje woont wat nog minder is dan de blokhutten die we in Nederland in onze achtertuin hebben staan en je amper geld hebt voor droge rijst met bonen. Na het eten hebben we afscheid genomen van alle vrijwilligers en kwam Felix nog even persoonlijk langs, die gast die zo goed Engels kan als ie gelaaid heeft. Dat gaat hier allemaal met intense omarmingen en veel muchas gracias-en. Daarna was het feestje voor genodigden in onze achtertuin aan de beurt, gratis pils voor de Nica's dat belooft wat...

Rond een uur of 19:30 druppelde de gasten binnen en bracht onze pick-up man Marvin zijn kermis muziek installatie mee. Voor de gelegenheid kwamen ook zijn broers Marco en Marlon mee, de laatste blijkt Marlon Helder Jacoba Beer te heten. Best wel een fraaie naam. Hij deed zijn naam overigens geen eer aan, want hij dronk niet zo veel. Gelukkig maakte de rest het goed; oficiale Rafael was knetterlam, de direktora was kort, haar man tambien, wijkhoofd Felix en een paar van onze groep. Rafael vond het om 23:00 alvast nodig om zijn vrouw te melden dat hij wat later zou komen, of misschien wel helemaal niet? Hij had 'm aardig hangen en wilde met iedere vrouw dansen die er rond liep. Alle vrouwen daar en tegen, wilde met ons op de foto, of blijven slapen. Of trouwen. Toen rond enen de sigaros opraakten, werd Osman-Celine-Dion de taxi man gebeld. Die vond het wel een strak plan om vervolgens ook een biertje te doen en parkeerde zijn taxi zo goed als in de achtertuin. Ook zijn herrie ging aan, dus hebben Ruben en ik nog even als echte gangsters met de ramen open 50 cent gepompt. Ondertussen kwamen Stedman en Mittchel, vrijwilligers van de bouw, ook nog aanwaaien. Die hier vervolgens ook nog een bed geconfiskeerd hebben. Oja en Jahaira, de vrouw van Felix, lag om 00:00 al nokkie op een van onze kamers. Rafael hield het iets langer vol, maar is uiteindelijk voor de poort van ons huis in slaap gevallen, waar zijn telefoon, horloge en 200 punten gejat zijn. Ook de telefoon, koptelefoon en memorystick van Tristan en 2000 punten van Ruben zijn gejat. Ze zijn weer aardig op dreef hier.

Van het weekend was het Koningsdag bij jullie en voor ons het laatste weekend, dus weer een reden om naar de dikke-vrouwen-voor-de-spiegel-bar te gaan en uiteraard daarna naar de 24/7 bar. Die laatste was al dicht, of nog niet open, toen we er om 03:00 arriveerden. Dus hebben we ze een handje geholpen met openen en de muziek maar een slokje te drinken gegeven. Later druppelde er nog wat Nica's binnen, waaronder wat van m'n sportschool homies. Ook die wilden allemaal op de foto. Toen nog tot 06:00 gewacht tot de zon op kwam met Thijs en Lieke, voordat we mochten gaan slapen. Iemand vond het te lang duren en heeft even lekker een powernappie op een stapel hout gedaan. Daarna heeft Osman-Celine-Dion de taxi man ons met een kleine omweg weer veilig thuis afgeleverd. De rest van het weekend ook nog wat serieuze dingen aan school gedaan, wat overigens wel een uitdaging is zonder laptop. Maar ik vermeld het toch maar even, want anders krijgen jullie echt het idee dat ik een borracho ben.

Misschien ook nog wel even leuk om te vertellen hoe de school geworden is. Morgen moeten we nog een ochtendje terug om de laatste planken van de deuren te bevestigen, maar verder is alles af. De vier nieuwe lokalen zijn super mooi geworden, het last minute verandadakje is ook goed uit de verf gekomen en er is heel veel onderhoud gepleegd aan de lokalen van vorig jaar. Ook de toegangs poort plus muur is gestuukt en geschilderd. Helaas was het Spaans van de 'kunstenaar' niet zo heel geweldig, dus er zitten wel wat spelfouten in de tekst op de muur. Achja, klein detailtje. Morgen halen we ook de bodega leeg en gaan alle spullen en het gereedschap met een vrachtwagen naar Waspam. Donderdag ochtend vertrekken wij richting Waspam. Zo als het er nu uitziet zit het bouwteam in het weekend in Waspam en slapen we door de week op de bouw in Uhri. Uhri is een piepklein dorpje aan de Rio Coco in het noorden van Nicaragua. Daar zitten we een maand en gaan we drie oude lokalen opnieuw opbouwen. De planning is krap, dus misschien bouwen we de weekenden zelfs door. Weer een hele nieuwe uitdaging midden in de jungle, ik ben benieuwd voor wat voor fratsen en avonturen ik nu weer kom te staan. Het kan vast niet anders dan ontzettend gaaf worden! Alleen zijn we in Uhri wel definitief van onze luxe af. Dus wassen in de rivier en geen Facebook verhalen meer uploaden!

Aisabe en voor de gene die dat willen een kus, Tom — bij Bilwí, Puerto Cabezas.