FBBlog 24 mei Uhri, Nicaragua

Zo, ik ben weer in een compleet nieuwe wereld beland, inclusief nieuwe knotsgekke ervaringen. Uhri it is, je kent het wel. Uhri is een piepklein dorpje aan de Rio Coco in het noorden van Nicaragua, met enkel houten huisjes en een kerk. Er groeien hier naranjas, toronjas, cashewnoten, bananen, exotische peren, ananassen en heel veel verekens, kippies, koeien en peerden.

Die Rio Coco is een minuut of vijf lopen. Dat doen we geregeld na werktijd, om even te douchen. Douchen doen we inderdaad in een rivier, eerst dobberen of tegen de stroom in naar Honduras zwemmen, daarna inzepen en uitspoelen. Dan loopt het halve dorp weer uit, niet omdat het zo gek is dat we in de rivier douchen, maar puur vanwege het feit dat we blank zijn. Sommige hebben er nog nooit één in het echie gezien.

Om jullie blanken te contacten moet ik naar ´de boom´. ´De boom´ is hier een minuut of vijf fietsen vandaan. ´De boom´ staat op een grote heuvel. In ´de boom´ zitten twee spijkers waar je je Nica-phone op legt, daarna is het net zo lang zoeken totdat je eindelijk beet hebt. Vervolgens sta je dus tegen een boom te ouwehoeren, moet je ook een keer meegemaakt hebben. Oja internet of iets wat op 3G lijkt bestaat hier natuurlijk niet he! Om te internetten moet ik drie kwartier met een truck naar Waspam. Dan moet je vervolgens wel geluk hebben dat de eigenaar van het internetcafe niet op pad is, want dan is hij dicht. Dat doe ik dan ook maar heel af en toe in het weekend, eigenlijk vind ik het wel fijn om even van de buitenwereld verwijderd te zijn. Ik heb natuurlijk ook al een paar maanden geen iPhone meer, dus ik ben er al een beetje aan gewend. In het weekend zijn we hier meestal met z´n vijven op de bouwen. We slapen namelijk ook op de bouw, in één van de oude lokalen, op een schuimrubber matrasje, dat is wel even klote. Aangezien hier verder niet zo heel veel meer te doen is dan lezen, zwemmen en relaxen, eten we in het weekend nog wel eens uitgbereid.

Afgelopen vrijdag zijn Tristan en ik bij een familie een eindje verderop geweest. Hier kun je kippen kopen, niet voor in de achtertuin of voor de eieren, nee gewoon om op te vreten. De kippen zijn alleen nog niet de pijp uit als je ze komt halen. Eerst moet de 22 koppen tellende familie achter de kippen aan rennen om er één te vangen. Vervolgens loop je met een levende kip aan z´n poten richting huis. Een levende kip moet natuurlijk eerst dood voordat je hem opeet, dus hebben we ´m aan z´n kop in de rondte geslingerd totdat ie het niet meer deed. Daarna heeft onze kokkin het gelukkig van ons overgenomen, want toen moest hij geplukt en ´leeggehaald´ worden. Uiteindelijk heeft het een uur in de zelfgemaakte over gezeten en smaakte het echt veel beter dan ik ooit op heb! Nu ik in mijn hangmat dit verhaal lig te schrijven komen er drie giechelende kinders langs. Ze blijven op tien meter verlegen staan giechelen, het jochie van acht heeft iets onder z´n shirt. Zouden het lekkere toronjas zijn? Maar niets blijkt minder waar; hij tovert een levende kip onder zijn shirt vandaan!

Helaas moet je wel oppassen met wat je eet hier. Iedereen is hier al wel een keer aan de schijterij geweest. Ik dus ook, of eigenlijk nog steeds, sinds die overheerlijke kip. Het is gewoon een waterval, en dat dan een keer of drie per dag. Net maar eens een hussie pillen ingenomen om de boel in het vervolg weer in vaste vorm in de pot te laten landen. Over eten gesproken; dat is overdag nog een tikkie kariger dan in Puerto. ´s Ochtends en ´s middags rijst met bonen. En van de week presteerden ze het zelfs om ´s ochtends alleen maar rijst te serveren, nou dan begint je dag niet heel best kan ik je vertellen. Gelukkig hebben we ´s avonds een kokkin die wel aardig haar best doet om met de lokale middelen een maaltijd in elkaar te flansen.

Tijdens het eten (mas-o-menos 18:30) is het al donker. Daarna gebeurt er dan ook vaak niet zo gek veel meer. Een Stelling is hier namelijk in de wijde omtrek niet te vinden. Gelukkig hebben we wel af en toe wat blikken Toña en wat Flor de Caña van de plaatselijke Slijterij Tjokko. Ik ga hier dus vaak best vroeg naar bed, meestal wel voor 21:00. Dan ben je trouwens ook gewoon op.

Wakker worden was hier de eerste keer ook een hele aparte gewaarwording. Zelf bepalen hoe laat je wekker gaat is er hier niet bij, nee dat wort centraal geregeld met een soort van enorme gong. En laat dat klote ding nou nog geen tien meter van ons vandaan hangen. Ik zit dus gemiddeld om 5:00 rechtop in m´n nest. Dan snap je misschien ook waarom ik er om 21:00 in lig.

Op de bouw gaat het vrij rapido, als ik dit schrijf is het halverwege week drie en zijn we bezig met de spanten en de gordingen van het dak. Of we het helemaal redden is nog maar de vraag, maar dat is ook wel erg enthousiast. Drie klaslokalen in een maand tijd met deze omstandigheden, materialen, materieel en vrijwilligers. Het begint namelijk ook steeds vaker te regenen en de stroom begeeft het ook regelmatig. De vrijwilligers zijn hier ietsje minder frequent aanwezig dan in Puerto, sommige komen en gaan wanneer ze daar zin in hebben. Ik heb er ook al een aantal blowend achter de wc aangetroffen, maar dat schijnt hier normaal te zijn. De communicatie met de vrijwilligers gaat soms wat stroef, want er lopen gasten tussen die zelfs die paar Spaanse woorden van mij niet begrijpen. Gelukkig heb ik een paar handen, en nog veel belangrijker hier; een mond om alles aan te wijzen en voor te doen.

Het weekend dat we over gingen van Puerto naar Uhri was ook wel fraai. Toen zaten we in Waspam. Uiteraard sliep ik als trouwe aanhanger op het terrein van de plaatselijke kerkgemeenschap in het huis van de padre. Daar werd even het tegendeel bewezen van het beeld wat ik van een padre had. Ons was verteld om weer een beetje netjes en stil te doen, dus weer een shirtje aan, niet schreeuwen en de muziek alleen zachtjes aan. De eerste avond liep de padre al door het huis met pils in z´n handen en lag zijn woonkamer bezaaid met bierdoppen. De tweede avond had hij twee grietjes uitgenodigd, en die die waren echt niet om de afwas te doen. Die zelfde avond moest de padre nog ingrijpen omdat een aantal van onze groep achterna gezeten was door locals met stokken. De padre kwam aanscheuren op zijn motor, donderde er bij aankomst eerst vanaf en loste vervolgens een waarschuwingsschot. Toen alle gemoederen weer waren bedaard, ging de padre richting zijn nest, echter niet voordat hij in het holst van de nacht zijn muziek een uur lang volle pijp aan had gezet. Tot overmaat van ramp stonden er zondag ochtend een aantal kinderen op de stoep die zich afvroegen waar de padre bleef. Het was immers zondag ochtend...

Ja, je maakt nog eens wat mee aan de andere kant van de wereld. Het gaat helaas wel erg rap nu, 9 juni 9:00 op Schiphol komt nu wel angstaanjagend snel dichterbij. Nog ruim een week bouwen hier en dan nog een weekje vakantie aan de ander kant van Nicaragua. Vervolgens doordat we even een datumpje over het hoofd hadden gezien nog 24 uur op Houston rond scharrelen. Gelukkig wilt Ruben naar de Mac. En ik een nieuwe iPhone. Dus we vermaken ons vast wel, bovendien kan ik dan ook zeggen dat ik in Amerika geweest ben. Ik begin inmiddels wel het één en ander te missen in Nederland. Je bent onbewust bezig met voorbereiden dat je zo weer de ´normale wereld´ in moet. Ik kan het niet vaak genoeg benadrukken, maar het is écht helemaal anders dan wat we in Nederland gewend zijn. De foto´s (hoewel het uploaden al een tijdje niet lukt) en mijn verhalen brengen je misschien wel een beetje in de sfeer, maar je zou het eigenlijk zelf een keer mee moeten maken. Het is geweldig. Maar voor nu ga ik nog even ruim twee weken zo hard mogelijk genieten!

Aisabe en voor de gene die wat willen een kus, Tom — in Waspam, Nicaragua.