al een jaar terug

Toen ik het mailtje van wereldsupporter kreeg dat ik al een jaar terug ben uit nicaragua begon ik even te zweten. Ik had het gevoel doet ik een jaar heb stil gestaan. 

Dat is misschien ook wel de reden waarom ik niet zo veel heb geblogd. Ik had niet echt het idee dat ik vooruit ben gegaan in het denken aan de wereld.

Maar het schrijven van dit blog heeft mij doen realiseren dat ik meer met de wereld, het milieu en derde wereld landen. Ik ben verhuist en in mijn nieuwe huis delen wij de was, vullen we en vaatwasser tot dat hij helemaal vol is, we trekken stekkers uit het stopcontact en we trekken een trui aan als we het koud hebben. Want elke keer als ik weer de kraan open doe en het even duurt voor het warm wordt denk ik toch echt wel aan de mevrouw in Nicaragua die onze kleren waste, zij moest omdat het water op was bij haar een half uur naar een meer lopen om de was te gaan doen en natuurlijk ook weer terug met al die natte kleren. 

Of de realisatie dat onze vrijwilligers bij de bouw de hele week stonden te zwoegen voor alleen een lunch. Toen ik daar was, was dat de normaalste zaak maar nu denk ik jeetje hier gaan we op onze luie reed in de ww zitten. 

Daarnaast vind ik het nog steeds leuk om betrokken te zijn bij stichting samenscholen want ik vind nogsteeds dat zij goed werk leveren, door niet alleen een school te bouwen maar mensen ook te leren hoe je een orkaan bestendige school kan bouwen en daarnaast ook nog de kwaliteit van de lessen te verhogen. 

Al merk ik wel dat ik geld ophalen alleen leuk vind als het op een originele manier gaat, anders voelt het een beetje als bedelen. Mensen kijken je meteen met een ander gezicht aan als je zegt "maar het is voor een goed doel" waarom is dat, dat vind ik namelijk wel raar. 

Mijn conclussie is eigenlijk dat je nooit stil staat, is het niet in de kleine acties dan is het wel met je gedachten. 

Ik hoop dan ook dat ik nog een keer iets belangrijks mag gaan doen in een ontwikkelings land want daar zit wel zeker mijn intresse. 

Marchien