Interview!

Penalty! Yes, de eerste echte kans voor ons, want wat zijn die Ugandezen goed in voetballen. 1-0 voor Nederland. Ik zit op het gras, tussen zeker 100 vrolijke lieve kindjes voetbal te kijken, echter krijg ik niet veel mee van het voetbal, want iedereen vraagt hoe ik heet en hoe het met me gaat. Dan komt een van de andere worldmappers, een meisje van 16 wil graag door ons geïnterviewd worden. Ze vertelt ons dat ze het liefst journalist wordt later en bovendien wil ze heel de wereld zien, Amerika, Europa, niet alleen Uganda. Wij vragen haar om haar ouders, ze vertelt ons dat haar ouders 3 uur van de school afwonen en dat ze hen niet zo vaak ziet, omdat ze op een boadingschool zit (een school waar je ook blijft slapen), maar dat ze hen ook niet mist, want ze vind het leuk op school. Ze heeft weinig aan vriendinnen, ze noemt vriendinnen zelfs hypokriet: 'de ene dag is het je beste vriendin en de volgende dag ziet ze je niet eens staan'. Verder wil ze 3 kinderen, niet een heel voetbalteam zoals heel veel andere willen. Het liefst wil ze een jongetje, maar ze wil pas kinderen als ze klaar is met school. Op het einde van ons gesprek vragen we haar hoe ze denkt over blanke. In Uganda werd de hele dag door muzungu, muzungu geroepen. Zij zelf vond onze haren heel mooi (zelf zijn ze bij haar afgeknipt voor school), maar verder is er niks speciaals, iedereen is hetzelfde. Hier sluit ik me helemaal bij aan! Ze eindigde het gesprek dat ze maar eens snel facebook nodig had. Ojaaa en helaas werd het toch nog 1-1.