Weer terug

En dat was het dan, zomaar weer terug in Nederland. Ik ben ondertussen alweer bijna een maand in Nederland, alles wordt weer gewoon maar met veel dingen denk ik wel terug aan mijn fantastische tijd in Vietnam. Het was echt een geweldige ervaring die elke cent waard is geweest. Zoals je vaak hoort van iemand die vrijwilligerswerk in het buitenland heeft gedaan, is dat je beseft hoe goed je het hebt. En ja dat is echt zo, nog steeds als ik de supermarkt in stap en alles kan kopen wat ik wil, nieuwe kleding aan kan schaffen of kijk naar wat ik allemaal in mijn kamer heb staan.. Het doet je erg beseffen dat de mensen daar alles ervoor over zouden hebben om dit leven te kunnen leiden. Waar ik vroeger soms kon zeuren om kleine dingen bedenk ik me nu steeds hoe blij ik er eigenlijk mee moet zijn.  

Na 1 dag in Nederland terug te zijn, begon ik de week erop meteen in het promoteam van de Keiweek. De ene week was ik nog bezig om arme kinderen een knuffel te geven, gehandicapten Engels les te geven, en rijst te scheppen in een ziekenhuis, waarna ik de week erop de hele week op een segway en in een golfkar heb mogen rondrijden om zo mee te helpen in de introductieweek van Groningen. Dit was echt de ultieme cultuurshock. Alles was zo anders, en het verschil met Vietnam kon niet groter zijn dan deze overgang. Ik was wel meteen echt terug in mijn studentenleventje in Nederland!

Ik zal verder nog even wat vertellen over mijn laatste week in Vietnam. Vanaf Yokdon national park moesten we terug zien te komen naar Buon Ma Thuot. Na zwaaiend een local busje te hebben aangehouden die ons naar de stad bracht kwamen we hierna in het meest vieze hotel terecht die ik ooit heb gezien. Omgerekend 5 euro inclusief ontbijt, dat dan weer wel. De volgende dag zijn we eerst naar Ho Chi Minh gevlogen (35 minuten, leuk zo’n korte vlucht!) om vervolgens de bus naar Can Tho te pakken. Lange reis en leuk om weer terug te zijn in Can Tho, het voelde wel als thuiskomen. Zeker op alle projecten, de vrolijke gezichten als ze je weer zagen bij de verschillende projecten was erg fijn! Deze week moest ik echter wel overal afscheid nemen. Het idee dat je ze waarschijnlijk nooit meer ziet is heel gek, maar het is ook wel goed zo. Je weet dat er weer andere vrijwilligers komen die net zo enthousiast aan alle projecten meedoen. Bij Nhip Cau heb ik als afscheid de hele les spelletjes lopen doen, zo leuk dat oudere mensen zo blij worden van memory spelen. Bij City Orphanage heb ik ze allemaal nog even een aai over de bol gegeven, en vooral daar is het moeilijk om afscheid te nemen, omdat je weet dat zij vaak geen toekomst hebben. Verder heb ik als afscheid in Can Tho nog even mn nagels laten doen, cookie cream gedronken en natuurlijk weer lekker uit eten met de andere vrijwilligers. Tot het uiteindelijk vrijdag was en ik echt afscheid moest nemen. Het ging heel snel, ik werd namelijk opgehaald met een busje voor het huis, maar vooral raar om afscheid te nemen van Erica. We hebben toch samen een hele reis gemaakt en zolang met zn tweeën gezeten, dat het vreemd was om ineens alleen in een bus en vliegtuigen te zitten!

En toen kwam ik op Schiphol, superleuk dat ook opa, oma, Mieke en natuurlijk mijn ouders er stonden. Een prachtige welkom thuis ballon en een bos zonnebloemen, ik voelde me weer helemaal thuis! Heerlijk om weer alles te kunnen begrijpen, in een normale auto te zitten en niet meer aangestaard te worden. Maar om eerlijk te zijn mis ik de stokjes, de heerlijke noodles, de hele cultuur en het leven daar. Ook denk ik nog wel veel terug aan de kinderen van City en heb ik nog contact met de mensen van Nhip Cau. Het was echt een geweldige reis, ik zal de indrukken, de lieve mensen en alles wat ik daar heb meegemaakt niet snel vergeten!