Dinsdag was dus mijn eerste werkdag hier. 's Ochtends was ik vrij, dus heb lekker uitgeslapen. Na een lunch in het vrijwilligershuis zijn Roos en ik samen naar mijn eerste project gegaan. Via slingerende weggetjes langs de rivier en verschillende soorten huizen, dan weer krotjes, dan weer villa's, reden we naar The Hospital of Traditional Medicine. Hier zouden we meehelpen koken, wat Engelse les geven en eten uitdelen. Aangezien ze vandaag al vroeg waren begonnen met de voorbereidingen, konden wij meteen beginnen met Engels geven, zo vertelde Chau, een heel goed Engels sprekende Vietnamese jongen. Dus dat deden we, aan mensen die meehielpen in het ziekenhuis en studenten die speciaal voor onze les waren gekomen. Het was heel leuk om ze zo actief en leergierig bezig te zien. We hebben ze hoofd, schouders, knie en teen geleerd, om lichaamsdelen te onthouden! Na de les ging een man met één been, gitaar spelen en op mijn verzoek zong hij er Vietnamese liederen bij, heel cool! Chau heeft ons ook uitgenodigd om met Tet, het Vietnamese nieuwjaar, met hem naar zijn familie op het platteland te gaan om het daar te vieren. Dat zou echt superleuk zijn!
De volgende dagzijn Roos en ik naar The City Orphanage gegaan. We moesten langs 4 verschillende groepen, waar we kinderen eten moesten geven en met ze moesten spelen. De eerste groep bestond uit levendige jongens en meisjes die rondrenden en veel wilden knuffelen. De een mistte een arm, de ander had een gezwel en van een derde kon ik niet meteen zien wat er aan de hand was. Na wat geknuffel en gespeel zijn we doorgegaan naar de tweede groep, bestaande uit meisjes van alle leeftijden, van wie 9 van de 10 enkel op haar rug kon liggen. De oudste was 32 jaar, wat dus wilde zeggen dat ze daar al zo lang lag, wachtend op de verzorgers of vrijwilligers, die haar af en toe wat eten gaven of een keer over haar buik aaiden, heel sneu. Ik heb zelf ook 2 meisjes eten gegeven. Wanneer het niet langs hun mond liep, bestond er ook nog een grote kans dat ze het weer uit zouden spugen. Kullekes. Ik werd er echt een beetje stil van. De jongens waren er al iets minder erg aan toe. Van hen konden de meeste al gewoon zitten en sommige konden zelfs zelf eten. Een beetje spelen ging moeilijk en dan is een grote, gulle, onverwachte lach op het gezicht van een liggend jongetje, wanneer je met je nagels achter zijn oren kriebelt, echt prachtig. De baby's ten slotte waren weer een stuk leuker. Ze kwamen op je afgekropen of getijgerd. Hoe heftig is het dan weer wel als je ze na afloop, huilend en wel, weer vast moet binden aan hun bedje, zodat ze niet weg waggelen. Al bij al heel heftig, maar ongelofelijk dankbaar werk.
Ik reed vanmorgen op mijn scooter naar Nhip Cau. Dat is een opvang voor lichamelijk gehandicapten. Zij maken beeldjes en van alles uit kokosnoten en ik heb ze lesgegeven. In je eentje voor een klas Engels geven, een klas van 12 mensen, wel te verstaan, is niet altijd even makkelijk, maar wel heel erg leuk! Ik heb een rondleiding gekregen en er is me meteen gevraagd of ik een stukje in hun tijdschrift wil schrijven, wat een keer in het half jaar uitkomt!
Net terug van de Pagoda, met de kleine kiddo's gespeeld. Ik heb klein klein kleutertje gezongen en een paar kleintjes gingen dat nadoen, heel cute! Wel ontzettend drukke kinderen, je hebt er je handen vol aan! Je merkt overigens nauwelijks dat het bij monniken is, die zie je eigenlijk niet, dat vind ik wel jammer, had graag meer van hun dagelijkse leven gezien, maar ach! Tot zover mijn ervaringen tot nu toe, ik houd jullie op de hoogte!
Ciao
Access:
Public
Add new contribution