Alweer een half jaar geleden zat ik nog heerlijk te genieten van alle bezigheden in Vietnam. Zo’n lange tijd is er al voorbij, maar nog steeds denk ik er vaak aan terug. Vooral aan de mensen die daar nu zitten. Hoe zou het met hun zijn? Hoe zouden zij het gehad hebben met de feestdagen, hebben sommigen überhaupt wel doorgehad dat het kerst was? Zouden zij ook nog wel eens aan mij denken? Gelukkig heb ik daar wel een antwoord op. Na zoveel maanden krijg ik nog steeds berichten via facebook van het project Nhip Cau. De gesprekken gaan niet verder dan; how are you? Merry christmas en Happy birthday, maar voor mij maakt dat niet uit. Het is toch de bevestiging dat ze mij nog kennen. Dat ik zeker weet dat ik daar iets goeds heb gedaan en alles niet voor niets is geweest (al had ik stiekem gedacht dat ze na zoveel jaren bijles wel iets meer engels konden haha). Daarnaast vragen ze ook nog wel wanneer en of ik alsjeblieft nog terug kom. Wat zou het fijn zijn om alles nog een keer over te doen.

Nog een keer kinderen knuffelen bij City Orphanage

Nog een keer spelletjes doen bij Nhip Cau

Nog een keer onder de koude douche staan, en daar niet onderuit willen komen

Nog een keer ‘echte’ noodles eten

Nog een keer de hele reis in Vietnam overdoen.

Ja ik zou het allemaal zo weer doen, ik mis alles en ben nog steeds ontzettend blij dat ik dit gedaan heb. Na al die maanden ben ik nog altijd aan het nagenieten, en hopelijk gaat dat nog een tijdje zo door.