Drie maanden terug in Nederland. Bizar, hoe snel de tijd weer voorbij gaat. Toen ik terug kwam heb ik me gestort in de sleur van mijn studie. Er moest een examen gehaald worden, anders kon ik niet door met mijn studie in 2015. In januari kreeg ik groen licht en begon ik met mijn eindstage bij de gynaecologie. Bijna die master geneeskunde in de pocket!
Of ik nog vaak denk aan de Filipijnen? Iedere week. Veel studiegenoten en vriendinnen waren benieuwd naar mijn ervaringen en hoe het me zou veranderen. Ik heb een duidelijke mening gevormd over vrijwilligerswerk en hoe we als mensen in de eerste wereld het beter kunnen doen. Lees vooral door als je daar benieuwd naar bent ;-)
Als jongeren in Nederland zijn we allemaal onze droom aan het najagen. Je wordt gestimuleerd op de middelbare school om analytisch te denken en verder te kijken dan je neus lang is. Dan start je te studeren en begin je weer compleet opnieuw. Je leert op jezelf te zijn en keuzes te maken. Zo is mijn doel ontstaan om gynaecoloog te worden. Maar als dit plan me over een jaar niet bevalt, kan ik wisselen en huisarts worden of tropenarts. Vrijheid, blijheid?
Zeventig uren in de week ploeter ik in de Westerse zorg. Erger me aan inefficiëntie en denk mee hoe alles nog net een beetje sneller kan. Het is hollen of stil staan, merk ik al snel. Alles komt tegelijk of we hebben zeeën van tijd die nuttig worden ingevuld door onderwijsmomenten. Veel mensen verlaten uiteindelijk gelukkig het ziekenhuis als wij ze hebben behandeld. Ze zijn recent bevallen, hebben een goede uitslag van de dokter of hebben een geslaagde operatie achter de rug.
Als jong volwassene ben ik aan het werk bij deze stage. Tegelijkertijd maak ik mijn eigen keuzes en kan ik alle kanten op. Ik weet dat ik veel van mezelf vraag en stel hoge eisen. Hard werken, daarnaast studeren, sporten, sociaal op de hoogte zijn van iedereen en veel vrijheid. Soms sta je er wel eens bij stil: ben ik op deze manier gelukkig?
Ik heb een maand vrijwilligerswerk gedaan in november en stukje van december. Dat is kort. Maar lang genoeg om te voelen hoe een andere cultuur en samenleving is. Als ik terug denk aan mijn dagen op de school (BYSMP), hoe we de ventilators aan zetten vroeg in de ochtend, de kinderen hun gebed deden en ze daarna vol enthousiasme onze lessen volgden, krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Of hoe we spontaan op een avond met de logées van BYSMP dansten en sprongen op Waka Waka van Shakira. In de sloppenwijken van Tondo, het oogt er gevaarlijk en is ook echt niet zo veilig als in Nederland maar we worden gerespecteerd en daardoor voel ik me op m'n gemak. Als samenleving hebben ze iets wat we hier niet hebben: tijd en ontzettend hechte familiebanden.
Armoede, een slechte leefomgeving, misbruik, drugsproblemen bij ouders: niet in evenwicht met hoe het ons in Nederland vergaat. Dit dilemma is niet makkelijk mentaal gezien als vrijwilliger op de Filipijnen. Gelukkig hadden wij Juliette en een hele fijne groep waarbij we veel praatten over wat we mee maakten. Ik denk dat je als vrijwilliger niet de wereld kan verbeteren, hoe lang je project ook duurt. Wat je wel kan is, zorgen dat je met je Westerse impulsiviteit, creativiteit en planvaardigheden, bij deze kinderen even de ellende van het dagelijks leven kan laten vergeten.
En dat, precies dát is zo ontzettend belangrijk. Misschien onthouden ze ons als groot voorbeeld dat er was voor een periode en helpen wij ze mee te beginnen met dromen over een succesvolle toekomst.
Nu drie maanden later, baal ik zoals iedereen ook wel eens van mijn dag. Maar als ik dan terugdenk aan wat ik heb meegemaakt in Tondo, de gelukkigheid ondanks alle ellende, denk ik wel eens; waar zijn we eigenlijk mee bezig? Er zijn belangrijkere dingen in het leven dan je druk te maken over hoe goed je netwerk is of dat je resultaten wel hoog genoeg zijn. Geniet en durf te dromen, maar sta vooral ook stil bij wat je allemaal hebt..
Access:
Public
Add new contribution