Nog ongeveer 2 weken lang moet ik leren en examens maken, dat weet ik. Maar wat zal er daarna gebeuren? Zal ik slagen? Waar zal ik gaan studeren? Hoe zou mijn leven zijn in een nieuwe stad? En wat zal ik na mijn studie doen? Ik weet het allemaal nog niet.

Op het moment ziet mijn toekomst er dus nog redelijk onzeker uit. Maar toch zijn er ook zoveel dingen die wel zeker zijn: dat mijn ouders me zouden steunen in mijn keuzes, dat ik me hoogstwaarschijnlijk geen zorgen hoef te maken of ik wel genoeg geld heb om te eten en te overleven en dat ik ga studeren. En ik ben ongelovelijk dankbaar dat ik deze zekerheden heb. Lang niet elk achttienjarig meisje op deze wereld kan dit zeggen. Pauline bijvoorbeeld, een meisje die ik in Uganda ontmoet heb, moest op haar veertiende stoppen met school en zal hoogstwaarschijnlijk nooit gaan studeren, ook al wou ze dat wel heel graag. Misschien heeft ze op haar achttiende al wel een kind en moet ze van minimaal geld zien te overleven. Ik hoop het niet natuurlijk, maar voor veel meisjes in Afrika en andere plekken op de wereld is dit wel de keiharde realiteit en is dat helaas hoe hun toekomst eruit zal zien. 

Ik heb wel het geluk dat ik naar school kan (al lijkt school in deze examenweken toch even minder leuk), dus ik moet nog maar even mijn best doen. En misschien kan ik in de toekomst dan wel meisjes als Pauline helpen aan een betere toekomst. Of me dit zal lukken weet ik ook nog niet zeker, maar dat ik zoiets hoop te doen, kan ik met zekerheid zeggen.