Hoewel je mij niet zal horen zeggen dat ik deze eeuwig durende winter op prijs stel, de extreme vertragingen bij de NS me koud laten of die ellendige reclameblokken me plezier brengen, laat het me wel nadenken over ons 'luxe klaaggedrag'. Sprekend over mijn eigen ervaringen hebben we er hier in Nederland, en vermoedelijk in meer welgestelde landen, een handje aan om te klagen over van alles en nog wat. Wanneer de zon schijnt hebben we het te warm en wanneer het in Maart nog altijd sneeuwt hebben we het te koud. We vergeten maar weer eens des te meer hoe goed wij het wel niet hebben. Daarmee wil ik absoluut geen 'moeder theresa' status aannemen, maar daarmee wil ik wel mensen bewust maken van wat ze hebben. Zodra we in termen van welzijn gaan spreken, staan we grandioos voorschut met ons zinloos geklaag. Geloof me, ik doe er zelf aan mee! Ik sta ook wel eens in mijn overvolle kledingkast te staren en durf dan heel zielig te denken.. 'ik heb werkelijk niks om aan te doen'. Geloof me, ik trek ook wel eens een goedgevulde ijskast open en trek mijn neus op, omdat er 'niks' te eten is. Geloof me, ik baal ook wel eens als een stekker wanneer ik dat ene jasje wilde kopen maar mijn bankrekening 'nee' roept.. relatief geklaag. Begrijp me niet verkeerd, ook in Nederland heeft niet iedereen het even goed. Zeker in de crisistijd zijn er genoeg mensen die relatieve armoede beleven. Relatieve armoede in de zin van; ' zij hebben in vergelijking met het grote deel van de bevolking aanzienlijk minder te besteden'. Toch is de absolute armoede die we veelal in ontwikkelingslanden zien, het chronisch tekort aan basisbehoeften als voedsel, onderdak en sanitaire voorzieningen, ook voor deze mensen een ver van hun bed show. Ik vraag niet of we met zijn alle bij elke boterham die we weggooien onze medemens overvloeien met opmerkingen als; 'daar zouden de kinderen in Afrika blij mee zijn'. Ik vraag niet of we bij elk kledingstuk dat we onszelf aanschaffen een schuldgevoel moeten ontwikkelen. Ik vraag ook zeker niet om ons zelf niets te gunnen. We zijn nu eenmaal economisch gezien verder ontwikkeld, de wellicht onrechtvaardige oorzaak buiten beschouwing gelaten, daar mogen we ook van profiteren. Wat ik wel vraag is om eens bij jezelf na te gaan, op het moment dat je weer aan een klaaglied begint, of het werkelijk allemaal zo vreselijk is? '“For every minute you are angry you lose sixty seconds of happiness.” Ralph Waldo Emerson