Mijn eerste ervaringen in Vietnam

Lieve trouwe lezers,

Ik leef nog hoor, jullie zullen wel denken dat ik te lui ben geweest om een verhaal te typen, maar niets is minder waar. Ik heb heel ijverig elke dag in mn dagboekje geschreven, en nu heb ik een internetcafeetje gevonden om er een lopend verhaal van te maken, zodat jullie een klein beetje weten wat ik hier allemaal uit spook. En neem gerust de tijd, want het is een heel boek geworden!

Laten we maar beginnen bij het begin, op donderdag 23 mei vloog ik naar Da Nang, na een helse vlucht van 24 uur kwam ik vrijdag ochtend om half 10 aan in Da Nang, ik zou mezelf niet zijn als er niet bijna iets fout ging, want niemand had mij verteld dat ik zelf mijn tas op Hanoi moest overbrengen naar een andere incheck balie, toen ik daar achter kwam bleek dat mijn backpack samen met nog een tas van een duitser nog in het vliegtuig lag, maar na flink wat zeuren dat mijn tas er echt niet was, hebben ze het vliegtuig toch maar gechecked, en daar was hij dan, mijn tas! Dus met backpack en wel gearriveerd op Da Nang,r zou er een pick up zijn van het hotel waar ik de eerste 2 nachten zou slapen, maar natuurlijk was die er niet! Dus ik in mn beste vietnamees proberen uit te leggen naar welk hotel ik wilde, goed voorbereid als ik was had ik opgezocht dat het 4 km rijden was. Onderweg wilde ik pinnen, maar natuurlijk deed mn pinpas het niet.. drie kwartier later kwam ik aan bij het hotel, flink afgezet, want dit ritje kostte me 200.000 dong, dus ongeveer 7,30 euro. De eigenaar van het hotel en zijn vrouw waren heel erg lief, en hebben dit bedrag voor mij voorgeschoten nadat ze flink wat ruzie hebben staan maken met die man, want het zou maximaal 2 euro moeten kosten, en dat was al toeristen tarief! Maar goed, het hotel was echt prachtig, en super luxe! Nu ik mijn dagboekje terug lees over mijn reactie de eerste dag, ik zal citeren: 'wat zijn vietnamezen rare wezen, dat werd me al duidelijk op het vliegveld in Frankfurt, ze kruipen overal voor, staren je enorm aan, of ze doen alsof je er niet bent en duwen je aan de kant'. Na een klein dutje, want ik was al zon 40 uur wakker ben ik naar het strand gelopen, in total shock, wat is die cultuur anders hier zeg! Blijkbaar is Da Nang niet zo toeristisch want iedereen staarde me aan enn raakte me aan alsof ze nog nooit een blank persoon hadden gezien. Op het strand heb ik snel een duik genomen, en terug gelopen opzoek naar een pin automaat, de zoveelste vietnamees bood me een ritje op de scooter aan, dus ik dacht na de 20ste ach laten we dat maar doen, wij naar de bank gereden, een ultiem geluksmomentje, zat ik dan ergens midden in Vietnam achter op een scooter bij een of ander oud mannetje! Ik had natuurlijk kunnen weten dat hij daar geld voor wilde, maar ik deed net of ik hem niet begreep, evil me, hihi! Die avond voelde ik me toch wat verslagen, wat moest ik in vredes naam gaan doen, hoe werkt zo iets, en Da Nang was veel te groot om in je eentje even rond te hobbelen, in de lobby ontmoette ik de dochter van de eigenaar, het was een grote feestdag in Vietnam, want Buddha was zoveel jaar geleden geboren, ontstaan, uit de lucht komen vallen, dus ik ben samen met haar en haar vader de stad in gegaan, gegeten bij een typisch Vietnamees straat tentje, waar het zo druk was dat we bij andere mensen aan tafel zijn gaan zitten, dat is blijkbaar heel normaal hier als het druk is, ik kreeg de specialiteit van de kok, een bak noodles met een heleboel groente en weet ik nu een stuk lever, ben ik even blij dat ik dat niet aangeraakt heb. Maar het smaakte heerlijk, en fantastisch hoe die mensen je aan staren,met open mond heeft een vrouw me minimaal 15 minuten lang aan zitten staren terwijl ze haar noodles enorm charmant naar binnen aan het werken was. Zij was overigens niet de enige, het hele tentje zat achterste voren op hun stoel om naar mij te kunnen kijken, en lachen hoe ik met die twee stokjes soep probeerde te eten. Na het eten zijn we naar een prachtige pagoda geweest, waar een soort van verering bezig was, heel bijzonder om te zien, ook waren er allemaal lokale optreden op straat. Het meisje was heel lief en nam me mee naar een klein karretje ergens op straat waar ze ice yorghurt with fruit maakte, voor zon 20 cent hebben we hier een heerlijk glas yoghurt op!

Zaterdag 25 mei, Da Nang
Jaaa, en dat was pas een dag! De 2e dag in Da Nang ben ik naar Ba Na Hill Station geweest, gezellig met een toeringbus vol met vietnamezen, de man die naast me kwam zitten sprak gelukkig een beetje engels, want die touring guide raterde maar door, maar geen woord in het engels, dus om heel eerlijk te zijn heb ik nog steeds geen idee wat ik allemaal precies gezien heb. Eenmaal aangekomen boven op de berg, kwamen de cameras te voor schijn, en nee niet om fotos te maken van de enorme buddha en pagodas, nee van mij! De een na de ander, ik denk dat er die dag wel 50 mensen fotos van me hebben gemaakt. Mensen pakken je gewoon vast en maken snel een foto, zonder te vragen. Ze pakken zelfs je arm en leggen die om hun heen, oh en ze maken niet een foto nee het liefst 10 achter elkaar, ijdeltuiten! Even schrikken, de mensen die mij een beetje kennen die weten dat ik niet zo hou van mensen die aan me zitten enzo. Terug naar Ba Na Hill, met een enorme gondel gingen we de berg op, prachtig uitzicht! Boven op de berg stond een enorme buddha, een wijnproeverij, en pagodas, en we hebben heerlijk gegeten met zn alle! Terug aangekomen bij het hotel ben ik dit keer met de vrouw van de eigenaar uiteten geweest, weer een bak noodles maar dit keer met allemaal stukken vlees,bot en pezen, not really my cup of tea, dus lief dat ze was kwam ze nog een kopje thee brengen op de hotelkamer en vragen of ze brood moest halen.

Zondag 26 mei, Hoi An
Deze morgen hebben de schatjes van het hotel in Da Nang me met de hele familie naar mn hotel in Hoi An gebracht, met zn 4en achterin en ik samen met die papa voorin, onderweg kreeg ik in het vietnamees uitleg over alles wat we zagen, dus daar heb ik heel veel van opgestoken ;-)! Dus ik moet mijn beeld over vietnamezen iets bij stellen, als je ze wat beter kent willen ze je heel graag helpen, ze zeggen geen nee, maar laten wel duidelijk weten wat ze willen, en als ze echt geen andere uitweg vinden dan doen ze net of ze je niet begrijpen en spreken ze ineens geen engels meer. Maar terug naar Hoi An, een lekkere binnenkomer, want ik heb meteen het hele hotel bij elkaar gegild, en zat namelijk een ENORME lees ENOOOOOORME kakkerlak op de kamer, gelukkig stond er meteen 2 man paraat om de held uit te hangen en dit smerige beest weg te halen! Verder was het sowieso even slikken, de lakens waren nog hartstikke vies, en overal hingen spinnenwebben, lagen dode insecten en alles wat geroest. Maar ach, part of the deal! In Hoi An heb je allemaal oude huisjes, tempels, pagodas en een heleboel bezichtigingen, dus ik een kaartje gekocht en hop de toerist uit gehangen! Maar het was zo warm, dat ik na een verkoelend drankje met een fransman het zwembad opgezocht heb, en daar een beetje heb gechilled en uit gezocht wat ik verder ging doen.

Maandag 27 mei, Hoi An
Vanochtend vroeg op pad, want ik heb ik een kookles! In de hoop dat ik er iets van op steek, en thuis eens iets anders kan maken dan pasta! Allereerst gingen we met zn 8en naar de local market, die mensen gaan snachts op pad om te vissen, groente en fruit te plukken, beesten te slachten en zitten daar vanaf 5 uur sochtends hun spulletjes te verkopen. Het vlees gedeelte heb ik maar even overgeslagen het was pas 8 uur sochtends namelijk! Na de markt, zijn we met een bootje naar het schooltje gegaan. Na een rondleiding door de kruidentuin begonnen we, zelf rijstpapier gemaakt, een salade met allemaal soorten vis, een pannekoek met groente, springrolls, en een soort van stoofpotje van verschillende groente, zelf de garnering hebben we zelf gemaakt! Toen we weer op het vaste land waren ben ik nog naar wat tempels geweest, en een koffietje gedaan met dit keer een engelse jongen, ik ontmoet wat mannen hier, ongelofelijk!

Dinsdag 28 mei, Hoi An - Hue

Vandaag besloten om toch maar naar Hue te gaan, en ik vond dat ik wel klaar was voor een hostel, ik was ondertussen een beetje gewend, en schrok niet meer zo van de vietnamese cultuur, ook het feit dat ze geen personal space hebben, is iets waar ik heel erg aan moet wennen, nu ik dit aan het typen ben zit er een vrouwtje gewoon lekker tegen me aan, terwijl er meer dan genoeg ruimte is, en een kindje staat gezellig achter tegen mn stoel aan mee te kijken naar wat ik aan het typen ben, schaamte kennen ze hier niet echt, wat opzich wel een goed iets is, want ze doen precies wat ze zelf willen en denken er niet bij na hoe andere dit zullen ervaren. Goed terug naar Hue, na een heerlijk busreisje van zon 7 uur, kwam ik aan bij Hue backpackers, wat een top hostel, meteen leuke mensen ontmoet, lekker mee uiteten geweest, en beneden in het cafetje heel wat biertjes gedronken!

Woensdag 29 mei, Hue
Bij het ontbijt ontmoette ik een Amerikaans meisje, zo zwart als roet maar o zo grappig, waarom ik haar huidskleur vermeld word zo wel duidelijk, ik dacht dat vietnamezen raar op blanke reageerde, maar op zwarte mensen, dat is gewoon niet normaal.. kotsbeweging, wijzen, lachen, weg kijken, vieze gezichten trekken en kijken alsof ze water zien branden maar dan in het extreme alsof er een hele zee in de fik staat, zo iets. Maar goed, wij met zn 2en een scooter gehuurt, ik met mn grote mond zou wel even scooter rijden. Het verkeer hier heeft geen regels, en is ieder voor zich en buddha voor ons allen. Opzoek naar de ingang van de citadel, hebben we onze scooter ergens geparkeerd, eerst nog een rondje museum met prachtige meubels uit het franse tijdsperk. Bij de citadel zelf zijn we met paard en wagen rond gegaan, de perfecte toerist uit gehangen. Daar wilde hele klassen met ons op de foto en vooral met Afua. Mensen schrikken gewoon als ze haar zien, en springen letterlijk opzij.. Na het rondje citadel gingen we opzoek naar onze scooter, maar die waren we natuurlijk kwijt, iedereen rijdt hier op scooters, dus ja zie dat ding van ons maar eens te vinden, en lieve engels sprekende tuktuk driver heeft ons meegenomen in zn tuktuk opzoek naar onze scooter omdat hij het zon grappig verhaal vond. Afua probeerde ook een stukje te rijden, maar wist niet waar de rem zat dus vloog bijna 3 huizen binnen en schreeuwde zo hard dat de hele straat buiten stond, alsof mensen nog niet genoeg naar ons keken! We leven nog, en gingen door naar de local market, een hapje gegeten en terug naar het hostel, gezellig spelletjes gespeeld met een groepje en daarna uiteten waar er een MUIS over mijn voet liep, dus ik heb weer alles bij elkaar gegild. En op stap geweest, vodka lime voor 1,30 is niet goed voor een mens..

Donderdag 30 mei, Hue
Heerlijk geslapen na al die vodka, en na het ontbijt ontmoette we een israelisch meisje, met zn drieen dit keer maar een fiets gehuurd en opzoek gegaan naar de tumbs, die we nog steeds niet hebben gevonden, onderweg een gegeten bij een cafetje wat eigenlijk geen eten had, dus die eigenaar heeft zelf iets gekookt voor ons, en wat was dat lekker. Werd wel meteen weer duidelijk dat vietnamezen je altijd proberen af te zetten en op te lichten, met betalen hele discussies en ineens was het eten 3 keer zo duur als afgesproken en zelfs toen we dat betaald hadden bleef hij door gaan. Beetje jammer van de experience, want die was zo mooi! Op weg naar de pagoda, kwamen we langs een prachtig pleintje waar de monniken woonde, een goed engels sprekende monnik legde ons uit dat ze eigenlijk de hele dag studeren en bidden. We vervolgde onze tour naar de pagoda langs het water met super mooi uitzicht, en een local wedding! Die avond nog wat biertjes en vodka op en heerlijk optijd naar bed!

Vrijdag 31 mei, Hue- Da Nang- Ho Chi Minh
Vandaag was een dagje vol reizen, rond 5 uur kwam ik aan in HCMC en werd ik opgehaald door iets wat we in nederland niet eens meer een auto noemen, deuren die niet dicht gingen, overal roest en gaten,kon niet in een hogere versnelling dan 2, en ga zo maar door. Die avond heerlijk gegeten met Stephanie en Cecile, twee meisjes die ook vrijwillgerswerk in Can Tho gaan doen!

Zaterdag 1 juni, HCMC - Can Tho
Vandaag ook weer een dagje vol reizen, maar eerst een heerlijke massage genomen, je moet jezelf toch een beetje blijven verwennen! Aangekomen in Can Tho liet Phuong, de locale guide mij Can Tho zien, een drankje gedaan en lekker uiteten geweest. En savonds de meiden ontmoet die in het huis zitten waarmee ik het vrijwilligerswerk ga doen de komende maand! Het huis zelf is best wel schoon, de badkamer hetzelfde als in utrecht, multifunctional douchen en toileteren tegelijkertijd, en de slaapkamers zijn Vietnamees laat ik het daar op houden!

Zondag 2 juni, Can Tho
Vandaag was iedereen vrij, dus ben ik met Irene en Kiki naar Victoria geweest, een super luxe hotel waar we voor een paar euro kunnen zwemmen en gebruik kunnen maken van de computers, wifi etc. Een heerlijk dagje gehad, en een beetje aan mn tan gewerkt, want ik was nog net zo wit als toen ik vertrok! Die avond was het afscheids dinertje van 2 belgische meisjes die in het vrijwilligershuis zaten, en zijn we naar een karaoke bar geweest, ook hier is het cultuur verschil zo goed te zien, die mannetjes zijn te verlegen om een gesprek te starten, maar staren je enorm aan, en zodra ze een microfoon in hun handen krijgen schreeuwen ze uit volle borst mee, zoiets zie je in nederland nou echt niet.. mannen die als kleine meisjes celine dion mee schreeuwen alsof hun leven er vanaf hangt!

Maandag 3 juni, Can Tho
En vandaag waren we weer vrij, dus we zijn lekker aan de wandel gegaan, koffie gedronken want de vietnamese koffie is echt heel lekker, soort ijskoffie met zoete melk en hele sterke koffie, taste pretty good! Na het drukke gedeelte zijn we zo maar ergens een zij straatje in gegaan, waardoor we uit kwamen in een echte vietnamese wijk, echt prachtig, maar o zo verschillend. Het is zo vies daar, mensen gooien alles op straat van bankstellen tot plastic zakken, en ze leven ook allemaal op straat, de huisjes zijn heel erg klein en bestaan vaak uit een ruimte waar een matras op de grond ligt met een klamboe er overheen. De mensen hier reageren heel lief op ons! Maar toen het wat donker werd, besloten we toch maar om terug te gaan, zo prettig voelde we ons nou ook niet daar tussen al die locals. Savonds uiteten geweest, maar dat is een hele bevalling, mensen spreken geen engels hier, maar uiteindelijk na dat we de halve dierentuin hebben uitgebeeld kregen we een bord rijst met kip!

Dinsdag 4 juni, Can Tho
Vandaag was mijn eerste project, en ook meteen de heftigste, dit is het weeshuis met gehandicapte kinderen. Ik heb er veel over gehoord, dus dacht ik wel redelijk was voorbereid, en dat ik dat wel zou kunnen, maar niets is minder waar. Dit was 3 uur lang, tranen in houden, niet proberen te kokhalzen, en HOLY FACK, OH MY GOD en neee..... Ik wist dat het heftig zou zijn, maar dit overtrof al mijn verwachtingen. De eerste kamer waar we kwamen waren de kleutertjes, zon 25 jongens en meisjes, het verschil zie je niet want ze hebben allemaal een kort geschoren koppie, en de lucht die er hangt, dat kunnen wij ons als nederlanders niet eens voorstellen, dat zon lucht kan ontstaan. Een mix van urine, ontlasting, kots, zweet, eten en vooral viezigheid en muf. Die kinderen zitten dag en nacht in dat zelfde kamertje van zon 40m2. en mogen heel af en toe eens buiten spelen. De douche heb ik niet gezien, wel een soort van romeins toilet met 4 gaten, de vloer was zeik nat van de urine, en aangezien die kindjes daar met hun blote voetjes in en uit lopen was de rest van de kamer ook zeik nat van de urine. Het eerste beste kindje wat ik optilde, was tot zijn nekje nat van de urine, en werd ook niet verschoont.. Die kindjes willen heel graag spelen, maar ik was zo in shock dat ik er zelf als een halve autist tussen heb gezeten. En on top of that, piste er ook nog een jongetje in een bak water, waar 5 minuten later een meisje uit dronk.. Na 3 kwartier in deze kamer te hebben gezeten gingen we verder naar de vrouwen, je zou zeggen dat je alles wel gehad hebt.. maar oi oi oi, de lucht die bij de vrouwen hing was nog 10x erger, en wat je daar zag is gewoon mens onterend. er liggen daar zon 20 vrouwen, zwaar zwaar zwaaaaaaaaar gehandicapt op een stenen vloer, hun hoofdjes hebben hele platte deuken op de zij of achterkant van het liggen, sommige kunnen hun nek niet eens meer bewegen omdat ze waarschijnlijk al jaren lang zo op de grond liggen. Ik heb daar dan ook maar 4 bedden zien staan zonder kussens of dekens alleen een lattebodum met een rietenkleed er over heen. Deze vrouwen moesten we eten geven, de eerste die ik had was denk ik een jaar of 30 en was zon 70/80 cm groot, haar polsjes zo dik als mijn duin, en haar bovenbenen waren dunner dan mijn polsen, ze had een heel erg opgezwollen buikje, dat eruit zag alsof het elk moment kon exploderen, de vliegen kwamen uit der mond, en er zat gewoon echt geen leven in, aanraken of handje vast pakken maakt niet uit, ze reageerde nergens op, als een soort automatisch reflex leek ze te slikken, dus ze kreeg nog wel wat voeding binnen wat haar levende houd. De volgende had niet zon buikje, maar die was nog levenlozer dan de eerste, zelfs haar oogjes draaide continu weg, en haar hoofd was zo gedeukt zal ik het maar noemen dat ze het niet kon bewegen of draaien, dus elke hap die je er langs boven in deed kwam er langs de zijkant weer uit, ze vond het blijkbaar niet zo lekker want toen het bakje bijna leeg was kotste ze alles uit. de verzorgerster keek geirriteerd en liet haar vrouw letterlijk vallen, trok het meisje dat moest overgeven aan haar armen weg en liet haar een paar meter verder op de grond vallen, toen pas keek ik een beetje rond en zag dat de andere verzorgster met haar voeten op een kindje haar schouders duwde, haar hoofdje naar achter trok en die lepel helemaal in der strot duwde en daarna haar neus dicht kneep zodat ze zou slikken, huilen, krijsen en schreeuwen, maar de verzorgster ging gewoon door. dit is zo heftig om te zien, maar ik was nog steeds in shock en echt in shock, dat is het niet eens echt besefte. De volgende kamer was de mannen, de handicaps vielen hier heel erg mee in vergelijking met de vrouwen.. benen die er verkeerd op zaten leek ineens niet zo raar meer.. hier waren er een paar die wat met een bal konden over rollen, en de rest lag levenloos in een hoek.. toen de peuters en babys nog, die zitten vastgebonden in hun bedje de hele dag, behalve als er vrijwillgers zijn, dan word het een groot gekkenhuis, want met deze kindjes is vaak niet iets heel erg mis, zoals bij de mannen en vrouwen. Allemaal zulke lieve kindjes, vol leven en wil maar je weet gewoon nu eigenlijk al dat er niets van terecht komt, als ze niet luisteren komt de verzorgster met een grote stok en die slaat er op los, wat ik gezien heb niet op de kindjes, maar wel op alles wat ze verder tegen komt zodat ze schrikken, de kindjes maken pistolen van de blokken, en en zijn stuk voor stuk vechtertjes want anders krijgen ze geen aandacht.. Maar ik was zo in shock dat ik toen de tijd erop zat gewoon ben omgedraaid en weg ben gelopen om naar huis te gaan. Ik was echt totally in shock, en dat heeft ook nog wel een paar uur geduurd, ik had verwacht dat ik dit wel zou kunnen, normaal ben ik redelijk zakelijk en kan best hard zijn, maar ik was echt compleet verslagen.

Woensdag 5 en donderdag 6 juni, Can Tho
De afgelopen 2 dagen heb ik charity class en kindergarden gehad als projecten, bij charity class geef je engelse les aan kinderen waarvan de ouders geen geld hebben om schoolgeld te betalen, dit was echt heel leuk om te doen, en een hele verademing naast City Orphanage! De woordjes jump, run, walk en skip waren aan de beurt, dus ik heb gezellig als een kangoeroe met die kinderen door het lokaal gesprongen en gerend! En vandaag was kindergarden aan de beurt, dit is dan weer het tegenover gestelde, dit zijn de kindjes van rijke mensen die hun babys en peuters zo vroeg mogelijk engels willen leren, de eerste groep is tot 2 jaar, en de groep daarna van 2 tot 4. En ik moet zeggen, het valt me alles mee, die kleintjes spreken vaak nog niet eens vietnamees, maar kunnen al wel alle letters van het alfabet, cijfertjes en dieren! En bij de iets oudere kunnen ze zelfs al klok lezen en hoofd schouders knie en teen! En verder hebben we hier niet zo veel te doen, de lesjes duren allemaal 1,5 tot 2 uur per dag. Dus ik heb vandaag in een cafetje gezeten een boekje gelezen!

Na anderhalf uur typen hoop ik dat jullie, trouwe lezers, een beetje een idee hebben van wat ik hier allemaal doe! En het belangrijkste ik leef nog! Nu ga ik maar eens terug naar het huis want het is al half elf hier, en alleen over straat savonds is niet echt een pretje! Oh en voor degene die geen facebook hebben zal ik eens kijken of ik nog wat fotos kan uploaden!

Dikke kus vanuit Can Tho!