Boon/van LOon (HR 27-11-1981, ECLI:NL:HR:1981:AG4271)

Onderwerp

Verknochtheid pensioenaanspraken en pensioenrechten tot de huwelijksgemeenschap.

Casus

De echtscheiding is tussen Boon en Van Loon uitgesproken. Echter, er rijst een geschil over de deling van de ontbonden huwelijksgemeenschap. De notaris maakt een proces-verbaal van zwarigheden op en er volgt een zwarighedenprocedure voor de rechtbank te Den Bosch. Volgens de vrouw moesten de pensioenrechten van de man als activa worden beschouwd en had zij een recht op uitkering van een deel van de pensioenrechten.

Hoge Raad

De Hoge Raad loopt vooruit op art. 1:94 BW en onderzoekt in hoeverre de pensioenrechten in de verdeling van de ontbonden huwelijksgemeenschap moeten worden betrokken. Pensioenrechten zijn voorwaardelijke vorderingsrechten, die op het tijdstip van de ontbinding van de gemeenschap reeds bestaan ook als er nog geen uitkering wordt genoten. Volgens art. 1:94 lid 3 BW vallen zij dan ook in de algehele gemeenschapen moeten zij in

Duurzame ontwrichting (HR 06-12-1996, NJ 1997, 189)

Casus

Een man verzoekt de rechtbank een echtscheiding tussen hem en zijn vrouw uit te spreken. Volgens de man is het huwelijk namelijk duurzaam ontwricht. Zijn vrouw voert hiertegen verweer, volgens haar is er geen sprake van duurzame ontwrichting. Hun huwelijkscrisis zou te wijten zijn aan factoren die buiten het huwelijk liggen. Zij denkt dat haar man gezien zijn psychisch labiele situatie wilsonbekwaam is. Als haar man maar deskundige hulp krijgt zal hij vanzelf wel inzien dat er geen sprake is van een duurzame ontwrichting van het huwelijk en zou de huwelijkscrisis zelfs overwonnen kunnen worden. Ondanks het verweer van de vrouw spreekt de rechtbank de echtscheiding toch uit en het Hof in hoger beroep bekrachtigd de beschikking.

Rechtsvraag

Geeft het Hof met zijn oordeel over duurzame ontwrichting blijk van een onjuiste rechtsopvatting?

Hoge Raad

Het Hof geeft geen blijk van

Groningse huwelijkse voorwaarden (HR 20-01-1989, ECLI:NL:HR:1989:AD0586)

Onderwerp

Beroepsaansprakelijkheid. Informatieplicht van notaris jegens cliënt bij omzetting van huwelijkse voorwaarden in algehele gemeenschap van goederen.

Casus

X. huwde in 1951 op huwelijkse voorwaarden met Z. In 1979 werd tussen hen scheiding van tafel en bed uitgesproken. Op 11 april, Z. was toen evenals gedaagde notaris ter standplaats Groningen, werd met toestemming van de Rb. Aldaar het huwelijksgoederenregime omgezet in een algehele gemeenschap van goederen. Z. verkeerde in die periode in financiële moeilijkheden, die de aandacht hadden van de bevoegde kamer van Toezicht, waarvan gedaagde toen deel uitmaakte. De omzetting van het huwelijksgoederenregime geschiedde met medeweten en instemming van de kamer.

X. beticht de notaris van een onrechtmatige daad jegens haar, stellende dat het aan zijn schuld te wijten is dat ten tijde van de ontbinding van de huwelijksgoederengemeenschap haar vermogen vrijwel geheel bleek te zijn aangewend voor de betaling van

Casus

I.c. gaat het om de verzoeksters tot cassatie (twee vrouwen) die geregistreerd partners zijn. De verzoekster hadden een kinderwens. Zij hebben toen contact gekregen met de verweerder in cassatie. Met deze man is afgesproken dat hij als spermadonor zou optreden. De twee vrouwen hebben via deze spermadonor door kunstmatige inseminatie in 2005 een dochter gekregen. Na de geboorte van het kind hebben de verzoekster het goed gevonden dat de verweerder een cadeautje voor het kind bracht en dat hij het kind mocht zien. Tegen verdere contacten hebben de verzoeksters zich verzet.

De spermadonor verzocht vervolgens om de vaststelling van een omgangsregeling tussen hem en de dochter. Hij stelt dat hij alleen bereid was als donor op te treden als hij een band met het kind zou kunnen opbouwen. Een van de vrouwen zou volgens hem hiermee hebben ingestemd, maar uiteindelijk heeft hij de dochter één keer kort

Instemming met verwekking/ontkenning (HR 07-02-2003, ECLI:NL:HR/PHR:2003:AF0444)

Feiten

De man en de vrouw i.c. zijn in 1997 met elkaar gehuwd. Op 18 november 1998 heeft de man aan een ambtenaar van politie onder meer verklaard dat de vrouw hem begin november 1998 heeft verteld dat zij zwanger was van een andere man. Op 10 februari 1999 is de vrouw bevallen van een zoon. Een maand later heeft de man van de geboorte vernomen door kennisname van een persoonslijst van de gemeente Soest, waarop hij als vader van het kind stond vermeld. Het huwelijk van partijen wordt op 4 mei 2000 ontbonden.

De man, die op grond van art. 1:199 BW de vader van het kind is, heeft verzocht de ontkenning van het vaderschap gegrond te verklaren. De vrouw bestrijdt dit. De rechtbank verklaart de man niet-ontvankelijk in zijn verzoek waarna hij in hoger beroep gaat.

Uit DNA-onderzoek is inmiddels

Marckx/België (EHRM 13-06-1979, NJ 1980, 462)

Casus

Markcx, een ongehuwde moeder, beklaagde zich erover dat de Belgische wetgeving voor het ontstaan van familierechtelijke betrekkingen tussen haar en haar dochter een erkenning eiste. Verder ontstond door die erkenning geen familierechtelijke betrekking tussen de verwanten van de moeder en het kind en werd in het Belgische erfrecht naar de mening van de moeder ongerechtvaardigd onderscheid gemaakt tussen kinderen die wel en kinderen die niet in familierechtelijke betrekking staan tot een ouder.

EHRM

De klachten zijn gegrond. Het Belgische recht is op deze punten niet in overeenstemming met artikel 8 EVRM, onder andere omdat de erkenning door de moeder een ontoelaatbare belemmering voor de normale ontwikkeling van het gezinsleven vormt.

Het in het Belgische erfrecht gemaakte onderscheid tussen kinderen is in strijd met artikel 8 jo. 14 EVRM.

Kortom, het onderscheid tussen een wettig en natuurlijk kind en tussen een gehuwde

Omgang (HR 17-01-2014, ECLI:NL:HR/PHR:2014:91)

Feiten

Partijen hebben van oktober 2003 tot juni 2008 een relatie gehad. Uit hun relatie is in 2008 een kind geboren. De vader heeft het kind erkend. Het verblijft bij de moeder. Kort na de geboorte van het kind is de relatie tussen partijen beëindigd. De vader heeft gedurende 9 weken omgang met het kind gehad, waarna deze voorlopig is stopgezet. Sindsdien is getracht de omgang tussen de vader en het kind tot stand te brengen. Door de houding van de moeder hebben deze pogingen geen succes gehad. In september 2009 heeft de vader de rechtbank o.a. verzocht om (geleidelijk) een omgangsregeling vast te stellen. Het uiteindelijke doel daarvan was om te komen tot een regeling waarbij de vader wekelijks omgang met het kind zou hebben. De moeder heeft verweer gevoerd omdat zij vreest dat het kind klem of verloren zal raken als gevolg

Samenwoners (HR 08-06-2012, ECLI:NL:HR:2012:BV9539)

Feiten

Partijen hebben in de periode 29 januari 1992 tot 1 augustus 2005 een affectieve relatie gehad. Op 1 juni 1993 zijn zij gaan samenwonen. Op 8 juni 1996 hebben partijen samen een woning betrokken. Zij hebben de woning in gemeenschappelijke eigendom. In 1996 en 2002 zijn de kinderen van partijen geboren. Het paar heeft gedurende hun relatie geen samenlevingscontract gesloten.

Het hof oordeelde dat de vrouw draagplichtig is wat betreft de helft van de door de man in de periode 1 september 2002 tot en met 1 april 2009 betaalde hypotheekrente en wat betreft de helft van de door hem in die periode betaalde premie levensverzekering.

In cassatie gaat het dan om de vraag in hoeverre de vrouw, mee moet betalen aan de door de man met betrekking tot de woning betaalde hypotheekrente en premie levensverzekering.

Hoge Raad

Hoge Raad oordeelt dat in

Casus

De verdachte is door het Hof veroordeeld tot 180 dagen gevangenisstraf, waarvan 126 dagen voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaar, en tot een geldboete van 1500 gulden, subsidiair 30 dagen hechtenis voor het volgende. De verdachte wordt schuldig geacht aan het medeplegen van een ander behulpzaam zijn bij het verblijven in Nederland terwijl verdachte weet dat het verblijf wederrechtelijk is, en dat met oog op winstvoordeel voor verdachte zelf. De raadsman van de verdachte meent dat artikel 197a Sr in strijd is met artikel 1, lid 1 Sr, omdat het niet aan het legaliteitsbeginsel voldoet. Hij gaat daarvoor in beroep bij de Hoge Raad.

Rechtsvraag

Is het ten laste gelegde op grond van artikel 197a Sr in strijd met het legaliteitsbeginsel?

Hoge Raad

De Hoge Raad oordeelt dat wat betreft de beschuldiging op grond van artikel 197a Sr de verdachte in het algemeen ontslag van de

Toestemming erkenning voorwaardelijk (HR 31-05-2002, ECLI:NL:HR/PHR:2002:AE0745)

Feiten

Verzoekster is de moeder van het kind dat is geboren op 10 oktober 1997. Verweerder in cassatie is de verwekker van het kind. Hij wil het kind erkennen en een omgangsregeling vaststellen maar de moeder heeft haar toestemming daartoe geweigerd. De moeder woont samen met haar echtgenoot, zoon en het kind. De rechtbank heeft de door verweerder verzochte vervangende toestemming verleend. De moeder heeft tegen deze beslissing hoger beroep ingesteld.

Na de tussenbeschikking van het Hof waarbij advies gevraagd werd aan de Raad voor de Kinderbescherming, heeft de echtgenoot van de moeder op 29 februari 2000 met haar toestemming het kind erkend. Hier op volgend heeft de verweerder zijn verzoek vermeerderd met de eis om de verleende toestemming tot erkenning niet-rechtsgeldig te verklaren, of nietig te verklaren. Het Hof heeft toen, na advies van de Raad voor de Kinderbescherming, de beschikking

Hoge Raad, 13 januari 1997, NJ 1997, 451, Valkenhorst II, recht op afstammingsgegeven

Feiten

De R. is, als buitenechtelijk kind, in 1935 geboren in ‘Moederheil’. Dit was een toen door rooms-katholieke religieuzen gedreven inrichting met als doelstelling het verlenen van zorg en begeleiding aan ongetrouwde moeders en hun kinderen. Ten tijde van de uitspraak wordt de inrichting geëxploiteerd door Valkenhorst. In het geding gaat het om de vraag of Valkenhorst jegens De R. gehouden is haar op haar verzoek bekend te maken met de indertijd door haar moeder aan de leiding van ‘Moederheil’ verstrekte gegevens over haar vader. Valkenhorst werkt niet mee aan het verzoek van De R. om de gegevens van de vermoedelijke verwekker te overhandigen. Valkenhorst beroept zich op de geheimhoudingsverplichting die voortkomt uit de vertrouwelijke aard van de gegevens die haar in haar hoedanigheid van hulpverlener door de moeder zijn toevertrouwd. Na de uitspraak

Vervangende toestemming verhuizing minderjarige (HR 25-11-2016, ECLI:NL:HR:2016:2709)

Rechtsvraag

Mocht het hof aan de vrouw toestemming verlenen om met het kind naar Israël te verhuizen (art. 1:253a BW) zonder een ouderschapsregeling (art. 815 lid 6 Rv) in het dictum vast te leggen?

Hoge Raad

In een uitspraak van 04-10-2013 heeft de Hoge Raad geoordeeld dat de wetgever bij de invoering van art. 1:247 lid 4 BW het uitgangspunt heeft genomen dat beide ouders gelijkwaardig zijn en er een gelijke verdeling van zorg- en opvoedingstaken moet zijn, maar dat dit zich niet verzet tegen een door de rechter (art. 1:253a BW) in het belang van de minderjarige te geven vervangende toestemming voor een verhuizing van de minderjarige naar het buitenland met de ouder bij wie de minderjarige zijn hoofdverblijfplaats heeft. De rechter zal er wel op moeten toezien dat er zoveel mogelijk recht wordt gedaan aan het uitgangspunt van gelijkwaardigheid

Zaunegger v. Germany (EHRM 03-12-2009, appl. no. 22028/04)

Feiten

De aanvrager in deze zaak is Zaunegger, geboren in 1964 en woont in Pulheim. Zaunegger heeft samengewoond met een vrouw en uit deze relatie is in 1995 een dochter geboren. Hun relatie heeft vijf jaar geduurd en zij zijn niet gehuwd geweest. In augustus 1998 gingen zij uit elkaar. De dochter heeft vanaf 1998 tot 2001 bij haar vader gewoond. Daarna zijn de ouders overeengekomen dat hun dochter bij moeder zou wonen en dat een omgangsregeling zou worden getroffen met de vader. De moeder had het gezag over het kind en Zaunegger verzocht om hen beide te belasten met het gezamenlijk gezag. De moeder wilde echter dit gezag niet met de vader delen.

Op 18 juni 2003 verwierp de rechtbank van Keulen (Amtsgericht Köln) het verzoek van Zaunegger. Het bleek dat er geen grond bestond voor een gezamenlijk gezag.