Veel Ghanees geduld en een primitief leven.

Het is al weer een flinke tijd geleden, dus ik zou proberen een fixe update te geven van mn Afrikaanse leven!

Vrijdag, 15 november.
Vandaag begint ons weekendje naar Kintampo, yes! In het begin is het wat spannend met de kaartjes regelen, want hoe aardig de Ghanesen ook zijn, duidelijk zijn ze absoluut niet. Naar 10x van het kastje naar de muur te zijn gestuurd is het ons dan toch gelukt, en na maar anderhalf uur wachten vertrekt de bus al! De reis verloopt goed, al komen we onderweg in een gigantische regenbui terecht! Het regenseizoen in Tamale is afgelopen, maar hier is klimaat iets anders waardoor het regenseizoen hier langer doorgaat. Dat het hier vaker regent is ook te zien, want wat is de omgeving prachtig groen! Wel wat anders dan het rode en zanderige Tamale. =p
De bus dropt ons in Techiman en dan moeten we een taxi regelen die ons naar Hand in Hand brengt, een soort dorpje voor gehandicapten (opgezet door Nederlanders) waar wij kunnen overnachten. Met z'n 6en proppen we ons in een taxi, en met de versnellingspook die af en toe wat in mn kont duwt en een lekker stuk ananas die we van de taxichauffeur krijgen, is het een chill ritje! We skeuren over het natte wegdek en slippen af en toe wat over de straat, maar gelukkig halen we onze bestemming weer levend. =D
We worden warm onthaald door de inwoners van Hand in Hand. Wanneer we gaan eten wordt er muziek gemaakt en al kwijlend dansen de kinderen in het rond, keileuk! We lopen naar het restaurantje en daar drink ik m'n 1e bier! (wees trots op me Cindy =D). Genieten!
In ons hutje waar we slapen, kunnen we buiten douchen met een echte douchekop met stromend water! Wat een luxe! Voor het slapen gaan neem ik dan ook een fijne koude douche onder de sterrenhemel, en ik voel me op en top gelukkig! =D

Zaterdag, 16 november.
Vandaag gaan we de watervallen bezoeken. Samen met 2 Nederlandse meisjes die we hier hebben ontmoet gaan we op weg. We lopen naar de taxistandplaats en maken daar een goed dealtje: voor 65 Cedi per taxi, kunnen we 2 taxi's krijgen die ons heen en terug naar de watervallen brengen, en bij de watervallen wachten ze op ons. Strak geregeld! De rit naar de watervallen duurt ongeveer 2 uur maar is erg gezellig en mooi. Prachtige heuvels en bomen schieten voorbij en we racen als een malle over de weg. Tegen 13:00 uur zijn we bij de watervallen. Als lunch eten we koekjes en chips. De watervallen zijn echt prachtig en we kunnen er zelfs in zwemmen! Op een bepaald moment gaat het alleen regenen, en voor de eerste x tijdens mijn verblijf in Ghana heb ik het koud! Wanneer er ook onweer bij de regenbui komt, kleden we ons weer aan en knallen we terug naar Hand in Hand.
Onderweg knalt er nog een geit tegen de auto (die wat kreupel over de straat verder loopt maar gelukkig nog leeft) en krijgt de andere auto een klapband. Maar gelukkig is men in Ghana heel handig en is dat binnen 20 minuten weer gefixt!
's Avonds eten we bij Hand in Hand en gaan we met z'n allen weerwolven. We lachen heel wat af en het is echt keigezellig!

Zondag, 17 november.
Om 6.30 gaat de wekker al want we willen voordat we naar huis gaan, de monkey's bezoeken!
Op de taxiplaats wordt weer druk onderhandelt door ons en uiteindelijk fixen we een heus busje voor ons 8'en voor maar 100 Cedi! Whoppa, we worden echt goede onderhandelaars.
Het tourtje door de monkey sanctuary duurt maar een kort uurtje, maar is wel lachen. We geven de apen nootjes te eten, maken wat foto's, en gaan er dan weer vandoor. We rijden over een vreselijke weg vol kuilen en hobbels naar Techiman, een dorpje waar we een trotro naar Tamale nemen. Ook dat is afzien: we zitten met z'n 5'en gepropt op de achterbank met onze benen in onzes nek. Ik krijg mal kramp maar gelukkig bereiken we binnen 4 uur onze hometown! Daar gaan we met alle andere vrijwilligers uiteten (een cheeseburger met patat, volop genieten!) en daarna cross ik met Loes achterop de motor weer naar huis.

Dinsdag, 19 november.
Gisteren is een nicht van de familie bevallen, en omdat ik vandaag een middagdienst heb, ga ik mee op kraamvisite. Om 9.30 vertrekken we, en om binnen 4 uur op het werk te zijn lijkt me haalbaar, maar daarbij vergeet ik hoe Ghanesen met de tijd omgaan. (=
Als eerstt moeten we naar de bank om het loon van een nicht op te halen. Dan gaan we naar een gebouwtje om Charity op te halen, maar zij blijk daar niet te zijn. Vervolgens gaan we ergens anders heen, waar we praten met een vrouwtje en die Judith geld geeft. Dan gaan we naar het trotro station en pakken we ein-de-lyk de taxi naar het baby'tje, waar we tegen 11 uur zijn. Ik krijg het kindje in mn handen gedrukt (aaaah, keischattig, helaas slaapt ze alleen maar) terwijl we op de tv een bizarre AFrikaanse serie kijken, vol moorden. De nicht die met ons mee is gegaan ligt ondertussen op de bank te slapen. Blijkbaar is het hier niet onbeleefd om, terwijl je bij iemand op visite bent, gewoon te gaan pitten. Tegen 12:15 zeg ik voorzichtig dat ik wel om 13:00 tuis moet zijn om te werken, maar dat komt allemaal wel goed volgens hun. De moeder van de baby heb ik al een tijdje niet meer gezien, maar die is in de keuken eten aan het maken. Om kwart voor 1 is dat eindelijk klaar, en ik werk het als een malle naar binnen. Wanneer ik het op heb denk ik te kunnen gaan, maar dan wordt de nicht wakker en die moet ook nog eten! Nooo. Om kwart over 1 kunnen we eindelijk gaan. Een taxi vinden duurt even en dan moeten we in de stad ook nog weer overstappen in een andere taxi. Daarvoor lopen we over de markt waar we nog stoppen om thee en een vissie te kopen. ' Or am I wasting your time now?' vraagt Judith. Neeeeeeee joh,ben je mal! Wanneer we eindelijk in de taxi naar huis zitten zegt Judith 'ah, nou ben je wel veel te laat zeker he?' En dat heeft ze uitstekend geconcludeerd. Gelukkig zegt ze er nog even achteraan dat ze hoopt dat de mensen van het weeshuis niet boos op me worden.

Woensdag, 20 november.
Vandaag gaan we met de meisjes van groep B en C van het Judah Mohama project lezen. Ik heb een verhaaltje op het bord geschreven en die willen we met z'n allen gaan lezen. Maar zoals altijd druppelt iedereen maar wat binnen, waardoor ons strakke beginplan van 'orienteren op de titel' al in duigen valt. Iedereen pakt meteen z'n schriftje erbij en begint alles over te schrijven. Dat zijn ze nou eenmaal gewend als er iets op het bord staat, dus dat laten we ze maar doen. Goed voor de schrijfvaardigheid, laten we maar zeggen. Er zijn ook vier nieuwe meisjes bijgekomen, en ik geef ze wat sommen om het niveau te bepalen.3 zijn verrassend goed, maar de 4e kan niet tellen en niet spellen, dus daar moeten we echt vanaf het begin mee starten.
Tegen 11 uur gaan we met z'n allen bingo'en (op de een of andere manier is de opkomt dan altijd wel heel groot) en daarna gaan we nog draw something doen. Dan, alsof er een sein is gegeven die wij volledig hebben gemist, vertrekt iedereen weer naar het naailokaal om daar kleding te gaan maken en blijven wij weer alleen achter in ons klasje.
Vanmiddag hebben we het plan om onze haren te laten invlechten! Maar net als gisteren bij de baby, wordt ook vandaag mn geduld weer zeeeeer op de proef gesteld. De kapper zou naar ons huis toekomen, maar heeft ineens geen tijd meer voor ons beiden en daarom gaan we haar opzoeken. Daar aangekomen blijkt ze de juiste kleur extensoins nog nit te hebben. Die worden gehaald terwijl wij wachten. Wanneer ze terugkomt blijkt ze alleen geen blonde extensions te hebben gehaald, maar rode! Eh, dat gaan we dus echt niet doen. Sabaina en een een medewerker van de kapper stappen vervolgens op Loes motor om ergens anders blonde haren te gaan halen. Na een tijdje belt ze echter op om te zeggen dat ze het nergens kunnen vinden. Het feestje gaat vandaag dus nit door! Meeeh, balen! Daarna gaan Loes en Sabaina de stad in om daar verder te zoeken en gelukkig kunnen ze daar wel blonde haren vindden. Dan moeten we ze volgende week maar laten zetten!

Donderdag, 21 november.
Loes en ik hebben ingesteld dat we op donderdag creatief gaan doen met de meisjes van Judah Mohamma, daarom laten we de meisjes vandaag hun 'dreamdresss' tekenen. We tekenen zelf ook mee, maar de meisjes tekenen ons na waardoor hun eigen creativiteit alsnog achterblijft. De opkomst is weer niet heel hoog, maar we moeten het er maar mee doen! Een paar meisjes zeggen na een tijdje weer dat ze bingo willen doen, en daarom gaan we rekenbingo doen. Dan vinden ze geloof ik iets minder leuk, maar zo houden we de uitdaging erin he.
's Middags gaan we met alle vrijwilligers een tassenworkshop doen. Het is een pokkeneind fietsen, maar gelukkig ben ik een lucky bastard en cross ik achterop bij Loes mee. =D Bij de workshop wordt de helft van de groep weer weggestuurd omdat we met teveel zijn, maar ik kan gelukkig blijven. We kiezen een stofje uit en het vrouwtje laat zien hoe we moeten knippen. Nja, laten zien: ze doet zelf het meeste werk en het is dat wij ook een schaar pakken anders had ze alles zelf gedaan. =p Daarna moet de stof aan elkaar genaaid worden, maar ook dit doet het vrouwtje zelf. Mooie zelfgemaakte tas wordt dit! Een paar van ons pakken zelf de naaimachine, maar ik heb nog nooit zo'n ding aangeraakt en met m'n slechte creativiteit/motoriek en onhandigheid waag ik me daar maar niet aan. =D Wel ga ik met een superantieke-stoomkolenstrijkijzer wat dingen aan elkaar strijken. Stoer! En dan is het alweer tijd om terug naar kantoor te keren.
Op de terugweg weten Loes en ik niet precies hoe we moeten rijden en vragen we aan een jongen bij het stoplicht de weg. Iedereen bij het stoplicht bemoeit zich er mee en we mogen ze allemaal volgen. Ook bij het volgende stoplicht weten nog een paar dat wij net de weg vroegen en willen ze ons allemaal uitleggen waar we heen moeten. Zo leuk hoe vriendelijk en behulpzaam iedereen hier is!

Vrijdag, 22 november.
Op het project gaan we lekker rekenen met de meisjes. Op het einde gaan we nog met een paar ezelen, super leuk!
's Middags gaan Loes en ik op naar Techiman (waar ik vorige week ook al geweest was) want we gaan onze zussen Edith en Judith daar op zoeken! Op het trotro station lopen we wat verdwaald rond, maar gelukkig zijn er weer wat mannetje die ons behulpzaam de weg wijzen. We hoeven maar even te wachten en dan vertrekken we al, in een trotro die in een best goede staat verkeerd! De reis verloopt soepel en tegen 18.30 zijn we er.
Edith komt ons ophalen en met een taxi rijden we naar haar huis, een te schattig kamertje.
Wanneer we naar bed gaan, zegt Edith dat we in het tweepersoonsbed kunnen gaan liggen. Wij maken ons alleen zorgen waar zij dan moet gaan slapen. Maar geen probleem: zij slaapt op de grond, ze vertelt dat ze dat altijd doet, zelfs als het bed leeg is! Heerlijk dat je als Ghanees werkelijk overal kunt slapen!

Zaterdag, 23 november.
Edith had gisteren gezegd dat we konden slapen zolang als we wilden, maar tegen 6 uur is ze zelf al druk in de weer. Om half 7 vraagt ze of we willen opstaan, want we gaan een andere zus, Evelyn, opzoeken in Sunyani en daar is 's ochtends een naamfeest van een baby. Oke, vooruit dan maar! Een koude discolichtjesdouche (hoe cool!) en een fijn ontbijtje later (met warme chocolademelk, tja het is tenslotte november) rijden we naar Judith en pakken we met z'n 4'en een taxi naar Sunyani. Wanneer we om half 10 bij Evelyn aanokmen is er niemand te bekennen en moeten we wachten tot Evelyn terugkomt. Heerlijk die afspraken hier altijd. Gelukkig komt ze al binnen 20 minuten en wat een leuke vrouw is dat! We dumpen gauw onze spullen, bekijken haar trouwfotoboek en vertrekken dan naar het naamfeestje.
Daar aangekomen krijgen we eerst een heerlij hartige taartachtig iets. Als ik die op heb zit ik super vol, maar binnen een half uur kunnen we al aan tafel voor de lunch, en dat om 11 uur 's ochtends! We krijgen Bankgku voorgeschoteld (een deegachtige maisbol met een pittig sausje, iets wat we thuis altijd vermijden) maar het is best te eten! En voor het eerst krijgen we complimentjes dat we goed eten en ons zelf niet hoeven forceren als we vol zitten. Dat is wel wat anders dan onze moeder die steeds zegt dat we meer moeten eten! =p
Na het eten ontstaat er een spontane danscompetitie. met z'n allen staan we in de huiskwamer te swingen op Ghanese muziek, super grappig! Hierna krijgen we de baby te zien, die eindelijk wakker is. Er wordt ons verteld dat een baby hier pas na 40 dagen een naam krijgt! Het is echt een prachtkind e nik mag haar een tijdje vasthouden. =D =D
Hierna verlaten we dit gezinnetje en gaan we de universiteit bekijken waar Evelyn werkt. De uni en de campus zijn super mooi, vele malen beter dan Hoogeveldt! ;)
Na dit bezoekje gaan we terug naar huis. Het is nog maar 2 uur maar Loes en ik zijn kapot. Daarom gaan we maar fkes slapen, want dat is hier gelukkig heel normaal als je op bezoek bent, zoals ik al vele malen eerder heb gezien. =p
's Avonds gaan we met Edith en een huisgenoot van Evelyn nog even de stad in. Daar staat een jongens op ons te wachten om ons te begeleiden. We worden getrakteerd op heeeeeeeeeeeeeerlijk epopcorn en drinken ergens wat. Daarna gaan we alweer naar huis want we moeten vannacht om 3.30 op voor de bus terug! Edith vraagt nog bezorgd of we wel een leuk weekend hebben gehad, en we kunnen haar geruststellend zeggen dat het keigezellig was. (= We hebben nog een prachtige stof van haar gekregen, waar Charity een echte Afrikaanse jurk voor ons van gaat maken. Super lief!

Zondag, 24 november.
De busreis is vroeg maar verloopt soepel en tegen 11 uur zijn we weer in Tamale. We gaan ergens lunchen en ik ben behoorlijk zenuwachtig, want vandaag is het einde van het Loes&Mirte tijdperk aangebroken: vanmiddag ga ik haar verlaten en vertrek ik voor mijn laatste 4 weken naar het comppound! Dat is een traditioneel dorpje en heel primitief, maar daarover straks meer. =D Ik wil daar heen omdat ik van iedereen zulke positieve verhalen hoor, maar ik zie er een beetje tegenop om mijn lieve familie en Loes achter te laten.
Thuis pak ik mijn tassen in en de laatste anderhalfuur zit ik nog gezellig bij het gezin en geef ik wat cadeautjes: klompjes uit Nederland, drop en 2 douchegelletjes. Aan Emanuels vrouw geef ik babykleertjes (bedankt Rita!) voor Everon, en aan Chantel, Enoc en Joel wat puzzels. Ze zijn er erg blij mee! De ingepakte cadeaus worden niet meteen opgemaakt, maar als ik even de kamer uitgeweest ben en ik kom terug, wijst mama naar de opengemaakte zak drop en vraagt ze of dat eetbaar is. Lachend zeg ik ja en vraag haar of ze het lekker vindt. ze zegt van wel, maar ik betwijfel het, want anders vraag je je niet af of iets eetbaar is. =p
Chantel maakt nog een mooi dansje voor de camera en zingt haar favo lied:
' Black is beautiful,
I am born with it.
Black is Africa,
God created me.
And I will never, NEVER (driftig hoofd schuddend) change my colour!!'

Hierna breekt toch het moment aan dat Bash er is om me weg te brengen. Ik wil afscheid nemen van mama, maar zij zegt alleen maar ' succes, ik zie je morgen!'. Voor haar is het duidelijk niet het einde van een tijdperk. =p Gelukkig zegt ze wel dat ze me gaat missen!
Bij het compound aangekomen worden al m'n spullen meteen overgenomen door 2 meisjes. Ik zeg hallo tegen een oud mannetje op een kleedje en loop het compound binnen. Bash laat me zien waar mijn hutje is, en vertrekt dan. Hij buigt diep voor het oude mannetje (gaat helemaal door z'n knieeen) en berispt me dan dat ik dat ook ALTLIJD moet doen: het is de chief! Oepsie. Wist ik ook veel, ik had bij de chief een kwikke vent van 30, 40 jaar verwacht. =p
Wat onzeker blijf ik achter, maar er komen al snel kinderen om me heen staan. Voor ik met ze ga spelen laat mijn broer Fusini me het compound zien. Er is 1 plek om te douchen en te plassen met een schutting erom heen. Die is alleen een beetje te laag voor m ij, want als ik met mn emmertje wil douchen en ik rechtop sta, steek ik met tiet en al erboven uit. =D Dan laat Fusini me de compunds zien waar de andere vrijwilligers zitten, en toont me het mooie poepveld: een mooi groot veld, plek genoeg voor vele drolletjes! Op de terugweg vertelt hij me dat zijn vader, de chief, 2 vrouwen heeft die allebei weer veel kinderen hebben. Gezellige boel dus!
Terug in het compound ga ik spelen met de kinderen. We doen Anna Maria Koekoek!, gaan voetballen en doen een spelletje met een steen. Het onweert heel erg maar dat boeit allemaal niet. Hierna krijg ik m'n eten. Helaas houden ze hier niet zo rekening met m'n blanke maagje als in mn vorige gezin, en eet ik gewoon wat de rest van de familie ook eet: tz (tizet), ook een rare bol mais dat bitter en zuur tegelijk smaakt. Het sausje is gelukkig wel te doen en ik eet een hele bol op. Mama Rose zou trots op me zijn!
Als ik klaar ben met eten komen de kinderen me weer vergezellen. We luisteren muziekjes op iemands mobiel (hoe hip) en kijken de clips en daarna ga ik slapen. Het matras is super dun dus ik lig zowat op de planken en het is belachelijk warm, maar niet zeuren he, zoals papa altijd zegt: ik heb er zelf voor gekozen! ;)

Maandag, 25 november.
Vandaag gaat het gebeuren: ik ga mn rastahaar laten zetten! Ook deze ochtend leer ik weer heel wat geduld te hebben. Eerst moeten alle plukken haar van elkaar los getrokken worden, en er zijn nogal wat plukken! Ik denk dat het zo'n uur duurt voor ze eindelijk kan beginnen. En dan gaat het echte werk pas echt van start: 5 uur lang wordt er aan mn hoofd getrokken en wordt alles ingevlecht. Als alle vlechten er eindelijk inzitten moeten er nog losse sprietjes uitgeknipt worden en nat gemaakt. En dan is het ein-de-lijk klaar. Ik moet wennen aan mn nieuwe spiegebeeld, maar het is wel heel cool!
's Middags aangekomen in het weeshuis lopen alle kindjes in hun mooiste kleren rond, want er komen bezoekers! Ze mogen absoluut niet vies worden en daarom moeten we binnen wachten tot de visitors komen. Als die er eindelijk zijn zit iedereen braaf buiten op stoeltjes te wachten. De visitors zijn hoog bezoek, want ze zijn allemaal in pak en ze hebben een grote gift: een generator, zodat als de stroom uitvalt alles nog steeds blijft werken.
's Avonds in het compound krijg ik Bangku te eten (ook weer gemaakt van mais =p) en doe een kaartspelletje met de kinderen. Ik slaap super slecht want m'n haar doet vreselijk veel pijn! En het jeukt ook als een gek. Waarom wilde ik dit in vredesnaam?!

Donderdag, 28 november.
De meisjes van het Judah Mohama hebben een examen in het jurken maken, waardoor de opkomst nog minder is dan anders. Met de meisjes die komen maken we een getallenlijn. Ik heb ook een strandbal meegenomen en die slaan we de hele klas rond. Wat een succes! Wanneer we (in de snikhete zon) buiten staan te volleyballen, schiet de bal binnen 5 minuten in de huizenhoge, droge waterton. Shit, die bal is kwijt. Maar hier vecht je voor de bal, dus met man en macht wordt de ton op z'n kant gezet en de bal eruit gehaald.
's Middags ga ik met Ben mee naar zijn project. Dat is op een school, waar 's middags kinderen komen om te knutselen. Keileuk, want zo hebben ze tenminste wat te doen! Helaas zijn Ben en ik allebei niet zo creatief, maar gelukkig weten we toch een mooie vlinder te creeren. De kinderen doen erg hun best en dat is echt super om te zien!

M'n tijd zit er nu helaas weer op. Afgelopen weekend hebben we nog een keitof weekend gehad waarin we wilde nijlpaarden hebben gezien en in een boomhut hebben geslapen, maar daarover de volgende x meer. ;)

Veel liefs!