Een klein stukje uit mijn blog waarin ik vertel over een hele bijzondere ervaring, de Clausura op mijn vrijwilligerswerk.

Afgelopen weken heb ik bijzondere dingen gezien en meegemaakt. Een daarvan was de Clausura, the graduation van de kinderen op mijn vrijwilligerswerk. Daarbij was het ook gelijk het kerstfeest. Ik had me geen mooiere wijze kunnen bedenken om mijn periode als vrijwilligster af te sluiten. Want wat heb ik genoten van die avond. Op uitnodiging van Gladys heb ik een van mijn lieve reisgenootjes, Marine, die avond meegenomen. Ook Marine had net zoals mij (op mijn eerste dag) niet lang nodig om een  indruk te kunnen vormen van Gladys. Gladys was die avond dan ook niet te missen, enthousiast zoals altijd had ze de touwtjes in handen en door het uitstralen van haar grote hoeveelheid aan liefde toverde ze een lach op de gezichten van zowel de kinderen als de ouders. Daarbij maakte de muziek, de versiering, het eten en bovenal het samenzijn het feest compleet. Ik heb genoten van het plezier wat de kinderen samen hadden, de trots waarmee de kinderen hun diploma aan hun ouders lieten zien en de vele momenten dat ze me aan de hand namen voor te dansen. En mijn inwendige mens is zeker niets te kort gekomen. Op een bepaald moment was het zover dat Marine en ik echt moesten passen want er kwam maar geen einde aan. Wat het meeste indruk op me heeft gemaakt is het weinige wat nodig is voor een groot feest met veel gezelligheid en trots naar elkaar toe. Ik heb die avond niet alleen zeventwintig kleine kanjers en een emotionele Gladys achter me gelaten, maar ook een stukje van mijn hart wat voor altijd in Santa Rosa zal blijven.