Nobody can do everything, but everybody can do something

 

De afgelopen twee weken kreeg ik meerdere malen het verzoek om meer foto's. Mijn eerdere reactie hierop was dat ik niet weet waar ik foto's van moet maken aangezien het hier niet echt mooi is... Vies, druk en veel armoede en ongelijkheid. Jullie wezen mij erop dat ik niet alleen foto's moet maken van de mooie plaatjes en daar hebben jullie helemaal gelijk in! Het is fijn om te weten dat jullie geïnteresseerd zijn. 
 
Daarom heb ik deze week meer foto's gemaakt, zodat jullie een impressie hebben van waar ik nu woon: Quezon City, de grootste stad van de Filipijnen, gelegen in Metro Manila, waar de verschillen ongelofelijk groot zijn. 
 
Het ene moment loop je tussen grote vrijstaande huizen en het andere moment loop je langs huizen gemaakt van afvalmateriaal zoals hout- en golfplaten. De mega grote shopping malls en hotels worden afgewisseld met sloppenwijken. In de straat waar ik woon vind je veel hippe 'artsy' restaurantjes, maar ook hier worden 's avonds de vuilniszakken doorzocht en liggen mensen op straat te slapen. 
 
Afgelopen woensdag zijn we naar Manila geweest, omdat ik de zee en zonsondergang graag wou zien. Het uitzicht over Manila Bay en de zonsondergang waren inderdaad mooi, maar de bedelende kinderen maken mij verdrietig. Hoe ga je daar als 'rijke' westerling nou mee om? 
 
Een meisje van 3 of 4 jaar oud die bewusteloos op een trap ligt en een bekertje met kleingeld naast zich heeft staan. Kinderen die je hand vastpakken, om je heen gaan hangen en vragen om geld. Een jongetje die bij je aan tafel komt vragen of hij je overgebleven eten mag opeten.  
 
Een kind zou niet mogen bedelen. Deze kinderen hebben rechten. Zij horen naar school te gaan en de kans te krijgen zich te ontplooien. En zolang bedelen loont, houd je het eigenlijk in stand. Maar probeer dat maar eens aan een kind uit te leggen. En het voelt ook niet goed om nooit iets te doen of te geven. Waarom zou je eten weg laten gooien als je dit ook aan een kind kan geven? Het is moeilijk om een middenweg te vinden en te bepalen wanneer je handelt in het belang van het kind.
 
Als ik er dan ook nog over na ga denken dat er mensen zijn die misbruik maken van de kwetsbaarheid van arme en ongeschoolde kinderen door ze seksueel uit te buiten, wil ik het liefst een directe oplossing bedenken, maar ik ben bang dat die niet bestaat en zoveel invloed heb ik niet. 
 
Daarom probeer ik zoveel mogelijk te genieten van de vele lachende kinderen, lokale jongeren die begaan zijn met een organisatie als ECPAT en de interessante en gezellige gesprekken met mijn collega's en andere vrijwilligers. 
 
En die full body massage van ruim een uur was ook best lekker... ;) 
Access: 
Public
Follow the author: rmahessels
Comments, Compliments & Kudos