volunteering
Dankbaar
Mensen kunnen je vertellen over de geuren en kleuren van Afrika, over de dankbaarheid en openhartigheid van haar mensen en over een manier van leven die hier bijna ondenkbaar is. Je kunt er over lezen in boeken en je ziet de beelden op tv.
Maar het zal nooit hetzelfde zijn als wanneer je dit zelf mee mag maken. En ik ben zo ongelooflijk dankbaar dat ik deze kans gekregen heb.
Dankbaar dat ik de geuren van Afrika zelf heb mogen ruiken, de kleuren heb mogen zien, de dankbaarheid heb mogen voelen en het Afrikaanse leven even mee heb mogen maken. Dankbaar dat ik er over mag schrijven en dat beelden niet alleen maar beelden zijn, maar een herinnering. Dankbaar dat ik zelf een beeld heb kunnen vormen. Een beeld dat veel verder gaat dan 'arme kindjes in Afrika' en 'een kind onder de evenaar is eigenlijk maar een bedelaar'.
Ik ben zo dankbaar dat ik weer een extra stukje uit het boek de wereld heb kunnen lezen. En van elk woord, elke letter, elke punt uit dit Ugandahoofdstuk heb ik genoten en vooral ook veel geleerd. Ik ben dankbaar dat ik de vrijheid heb om de bladzijdes te lezen die ik wil, maar ook een veilige bladzijde heb waar ik elk woord, elke letter, elke punt ken. Want beide zijn toch niet altijd even vanzelfsprekend. Er zijn mensen die verplicht hun thuispagina verlaten moeten, of juist nooit verlaten mogen. Mensen waarbij hun hele levensboek al bij geboorte beschreven staat en mensen voor wie de volgende letter zelfs nog onzeker is...
Ik mag dus wel wat vaker stilstaan, om me heen kijken en dankbaar zijn. Dankbaar voor alles wat ik heb en , nu al, mee heb mogen maken. Gewoon, dankbaar zijn.
'I haven't been everywhere, but it is on my list'
Deze wereldkaart hangt in mijn kamer en er zitten pinnetjes op de plekken waar ik al ben geweest (dit is alleen niet zo goed te zien op de foto). Ik ben ontzettend dankbaar en blij hiermee en ik hoop dat er nog veel bij mogen komen!
Ugandan vegetable Samosas
This recipe is from: blog.ssekodesigns.com
I didn't try to make them myself yet, but i ate lots of Samosas in Uganda and they absolutely were my favourite Ugandan food!!
Preheat the oven to 400 degrees F.
Heat the oil in a small nonstick pan. Add the mustard seeds and fry for about ten seconds, or until they begin to splutter.
Add the onion and ginger, and cook for 2 to 3 minutes over a high heat. Add the peas, and stir well. Add the coriander, cumin, chile powder, garam masala, salt to taste, and a splash of water. Cook for 1 to 2 minutes, and then add the potatoes, and cilantro, and cook for another 2 to 3 minutes. Taste the mixture and adjust the seasoning as necessary.
Unroll the phyllo pastry dough, cover with plastic wrap and a damp tea or kitchen towel. Peel off one sheet and keep the rest covered so that it doesn't dry out. Lay the pastry sheet flat on a clean surface, and brush with melted butter. Fold in one third of the pastry lengthwise towards the middle. Brush again with the butter and fold in the other side to make a long triple-layered strip.
Place one rounded teaspoon of the filling mixture at one end of the strip, leaving a 1-inch border. Take the right corner and fold diagonally to the left, enclosing the filling and forming a triangle. Fold again along the upper crease of the triangle. Keep folding in this way until you reach the end of the strip. Brush the outer surface with more butter. Place the triangle onto a baking sheet and cover while you make the rest of the samosas. Bake in the center of the oven for 30 to 35 minutes, or until golden and crisp, turning halfway through the cooking time.
Enjoy!
Ready in: 50 min.
Ingredients:
- 3 tablespoons vegetable oil
- ½ teaspoon mustard seeds
- 2 ½ ounces chopped onion
- 1 teaspoon finely chopped ginger
- 2 ½ ounces peas
- 1 tablespoon coriander
- 1 teaspoon ground cumin
- ¼ teaspoon red chile powder
- ½ to ¾ teaspoon garam masala
- pinch of kosher salt
- splash of water
- 1 lb and 5 ounces potatoes
- peeled
- boiled until soft and crushed into large lumps
- 4 tablespoons chopped fresh cilantro
- 1 package frozen phyllo pastry dough
- thawed
- 5 tablespoons melted butter
- for brushing
Heimweemomentjes
De examens zitten erop, ik heb vakantie en de schoolstress is verdwenen uit mijn hoofd (ookal is er toch nog wel een beetje stress voor het telefoontje aankomende donderdag of ik geslaagd ben of niet). Maargoed, er is dus weer genoeg tijd en ruimte in mijn hoofd om bezig te zijn met andere dingen, zoals: herinneringen ophalen van de meest geweldige reis van mijn leven: Uganda 2014. En dat is precies wat ik dit weekend deed en eigenlijk de hele tijd doe. Ik denk terug aan hoe we al zingend en 'dansend' (versta: rare bewegingen maken met je armen en dat dan dansen noemen) in Ali's busje over de rode zandweggetjes reden terwijl er allemaal vrolijke kindjes naar ons zwaaiden. Aan de gesprekken met Joseph, Joanitah, Samantha, Ali en alle andere bijzondere Ugandesen die ik ontmoet heb. En natuurlijk aan alle mooie, grappige momenten met de groep. Aan de lol bij de 'wc's'. Aan het metselen van een watertank, het bouwen van een huis, en het maken van stoves waar we een groot feest van maakten. Aan de klapspelletjes bij Pelido en aan alle schattige kindjes.
Als ik kijk naar de foto's en filmpjes van de reis, denk ik aan al deze prachtige momenten die ik duizenden kilometers verderop heb mogen meemaken. In het land waar een deel van mijn hart altijd zal zijn. De plek die altijd een beetje als thuis zal voelen.
Ik mis al deze momenten, maar ik ben vooral heel erg blij en dankbaar dat ik ze heb mogen meemaken en dat deze woorden niet gewoon woorden zijn, maar herinneringen die ik de rest van mijn leven bij me zal dragen.
Last King of Scotland
Het is inmiddels alweer bijna een jaar geleden dat ik deze ingrijpende film gezien heb en een presentatie gegeven heb over Idi Amin. Het is heftig dat dit prachtige land zo'n verschrikkelijke tijd heeft doorgemaakt. De film zal dan misschien ook wel even een shock zijn(dat was het voor mij in ieder geval wel), maar toch is het ook zeker een aanrader om hem een keer te kijken.
De toekomst
Nog ongeveer 2 weken lang moet ik leren en examens maken, dat weet ik. Maar wat zal er daarna gebeuren? Zal ik slagen? Waar zal ik gaan studeren? Hoe zou mijn leven zijn in een nieuwe stad? En wat zal ik na mijn studie doen? Ik weet het allemaal nog niet.
Op het moment ziet mijn toekomst er dus nog redelijk onzeker uit. Maar toch zijn er ook zoveel dingen die wel zeker zijn: dat mijn ouders me zouden steunen in mijn keuzes, dat ik me hoogstwaarschijnlijk geen zorgen hoef te maken of ik wel genoeg geld heb om te eten en te overleven en dat ik ga studeren. En ik ben ongelovelijk dankbaar dat ik deze zekerheden heb. Lang niet elk achttienjarig meisje op deze wereld kan dit zeggen. Pauline bijvoorbeeld, een meisje die ik in Uganda ontmoet heb, moest op haar veertiende stoppen met school en zal hoogstwaarschijnlijk nooit gaan studeren, ook al wou ze dat wel heel graag. Misschien heeft ze op haar achttiende al wel een kind en moet ze van minimaal geld zien te overleven. Ik hoop het niet natuurlijk, maar voor veel meisjes in Afrika en andere plekken op de wereld is dit wel de keiharde realiteit en is dat helaas hoe hun toekomst eruit zal zien.
Ik heb wel het geluk dat ik naar school kan (al lijkt school in deze examenweken toch even minder leuk), dus ik moet nog maar even mijn best doen. En misschien kan ik in de toekomst dan wel meisjes als Pauline helpen aan een betere toekomst. Of me dit zal lukken weet ik ook nog niet zeker, maar dat ik zoiets hoop te doen, kan ik met zekerheid zeggen.
Sinds ik terug in Nederland ben
24 augustus 2014 liep ik de aankomsthal van Schiphol binnen, omringd daar een groep meiden die 2 weken daarvoor nog vreemden waren , maar nu vrienden. Met nog wat oranje zand op mn gezicht en een backpack op mijn rug vol met nieuwe herinneringen en ervaringen stapte ik mijn gewone leven weer binnen. Maar mijn reis was hier nog niet compleet afgelopen, deze nieuwe vriendschappen stopten hier niet en deze ervaringen zullen voor altijd bij mij blijven.
Na Uganda heb ik nog vaak met deze nieuwe lieve vriendinnen afgesproken en heb ik nog veel contact met ze.
Ook ben ik na Uganda meer na gaan denken over de wereld en normen en waarden in het leven: wat is nou 'goed' om te doen? Waarom leven wij hier in zoveel luxe? En is er een manier dat we hier in de westerse wereld weer wat blijer kunnen zijn met de kleine dingen in het leven? En hou zou ik zelf 'beter kunnen leven'?
Sinds ik terug ben heb ik ook een keer een presentatei gegeven voor Worldmapping en veel aan mensen over mijn reis en ervaringen verteld. Verder heb ik een dag bij schaatsen voor water geholpen van Plan Nederland, koop ik iets vaker Fairtradeprodcuten (vooral Tony Chocolonely) en geef ik vaker geld uit aan goede doelen.
Zo heb ik ook 200 euro aan Kim Vogel gegeven. In Uganda mochten we aan het einde van de eerste week een paar nachtjes bij haar logeren en hebben we onder andere op een landbouwproject geholpen, pindakaas gemaakt, en zijn we op huisbezoeken geweest. De laatste tijd heb ik met Kim mailcontact gehad en het is nu duidelijk waar het geld naartoe gaat:
- een deel gaat naar de pindakaaspotjes die aan de ouders wordt meegegeven als hun kindje uit het ziekenhuis wordt ontslagen
- een andere deel gaat naar Klysma's voor Tom: zijn darmen moeten elke week doorgespoeld worden en hiervoor zijn die klysma's (flesjes) nodig
- als er dan nog geld over is gaat dit overige deel naar het landbouwproject
Ik ben blij dat er goede dingen gaan gebeuren met mijn geld :)
Nu breekt er op school een drukke tijd aan, maar na mijn examens ben ik nog wel van plan om wat vrijwilligerswerk te doen en worldmapping te helpen. Na de zomervakantie ga ik de academische pabo doen (dit is de pabo aan de habo en pedagogische wetenschappen aan de universiteit in één). Hierna ben ik van plan om les te geven of te helpen aan een onderwijsplan in een ontwikkelingsland. Wat het leven mij verder zal brengen weet ik nog niet!
once the travel bug bites...
In Uganda there was malaria, dengue and several other bugs, but if we sprayed ourselves with DEET and swallowed our malarone every day, everything was fine and it didn't matter at all. But there was another bug in the air, a bug we couldn't protect ourselves against with spray or pills: The travel bug! And once the travel bug bites, you can't go to a doctor, 'cause there is no known antidote. But it doesn't matter, because it’s the best bug in the world and I know I shall be happily infected for the rest of my life, just like the rest of the Worldmapping group I went to Uganda with.
Right now, I am thinking about going to Cambodja this summer, with Worldmapping again. But if this doesn't work out I know for sure I will still travel a lot in my life, because I am infected and there is nothing I could do about it but travelling :) It's my dream to see the world! Not to stay in luxurious hotels, but really seeing the world: meeting new cultures, new people and also do some more volunteering work and all in a fair way of course, that's my dream!
Add new contribution