The Revenant

Daar zit ik dan, in het vliegtuig op een 18 uur durige reis naar Afrika, vergezeld door Guus Meeuwis en Nick en Simon. Nee, niet fysiek (opeens heb ik een vreemde smaak ontwikkeld voor Nederlandstalige muziek. Misschien ontwikkel je nationalisme als je weet dat je je land gaat verlaten? Ik weet het niet, ik hoop in ieder geval dat het niet chronisch is). Op zich zou dat natuurlijk geen probleem moeten zijn, aangezien er een fantastische reis in het vooruitzicht ligt. Zij het niet dat 18 uur vliegen, wanneer je hebt te kampen met een forse vliegangst, geen goede combinatie is. Gelukkig is dit de 21e eeuw en hebben we tegenwoordig gin-tonic en slaappillen, en heb ik het grootste deel geslapen als een krekel die net veertig kilometer heeft moeten hardlopen met zijn schoonmoeder op zijn rug die aan diabetes lijdt, omdat er geen ziekenhuis in zijn godvergeten dorp ligt en de overheid geen nieuwe infrastructuur projecten kan financieren vanwege de bezuinigingen. 

Tijdens het schrijven van mijn allereerste blog, houd ik de gezichtsuitdrukkingen van de stewards en stewardessen nauwlettend in de gaten. Niet dat het uitmaakt. Ik denk dat de meesten van jullie (behalve mijn moeder; die ziet mij als een soort tweede Arnold Schwarzenegger) het met mij eens zullen zijn, dat wanneer het opeens erg koud wordt omdat we zonder staartstuk vliegen, ik niet de aangewezen persoon ben, die een paar kinderen en oma’s onder de arm neemt, en met parachute en een super coole ‘tabee’, achterover het vliegtuig uitspringt.

Enfin. Na ruim een maand Afrikaanse piemelgrappen aangehoord te moeten hebben (Ja, echt. Dit is het niveau waar ik tegenwoordig in verkeer) ben ik dan eindelijk onderweg. 

Mijn moeder had een persoonlijk SWAT-team, voor de psychologische ondersteuning meegenomen naar Schiphol. Dit, om haar af te leiden van de verschrikkelijke Panamese doemscenario’s die haar al door het hoofd hebben gespookt. Volgens mij is ze bang dat ik over een paar maanden als Leonardo di Caprio in ‘The Revenant’ gehavend, verwilderd en met een baard kom terug gestrompeld uit de Afrikaanse bush (Jawel, ik hoor jullie al denken; als er één iemand is die op de rug van een giraffe met een baard, waar de takjes van een of andere baobabboom nog uitsteken, de Nederlandse grens over komt hollen, is het Jos).

Maar wat ga ik nou precies doen? Terwijl ik mij vorige week nog druk kon maken over verkeerde prijskaartjes bij de plofrijst, gaat deze ‘dutchie’ de komende tijd een klein steentje bijdragen aan het beschermen van de Afrikaanse wildlife. Mijn taken zullen o.a. bestaan uit: het verzorgen van gewonde en verweesde dieren; onderzoek doen naar populaties; het vangen en uitzetten van wilde dieren en het veelbesproken gooien van lappen vlees, waar ik reikhalzend naar uitkijk. Dankzij het enorm handige artikel van Dominique ‘Hoe doe je vrijwilligerswerk in het buitenland zonder een klootzak te zijn?’, ga ik dit doen zonder een klootzak te zijn. 

Na een week of vijf verlaat ik Namibië om door te reizen naar het noordoosten met een groep, als het goed is, andere twintigers. 

Waarom ik ervoor kies om in een natuurreservaat te werken, en niet ergens in een wat meer voor de hand liggende plek, zoals een school o.i.d. is duidelijk. Al sinds ik een kleine spruit ben, heb ik een enorme fascinatie voor dieren. Waar mijn leeftijdsgenootjes keken naar programma’s als: moffel en piertje; Pokémon en Totally Spies!, zat ik voor de buis gekluisterd naar documentaires op Animal Planet en National Geographic te kijken. Zonder te knipperen, keek ik naar roedels wolven die een eland tackelden of hongerige leeuwen die zich tegoed deden aan een baby zebra. Daar naast word ik lyrisch van mooie natuur en doe ik niks liever dan mijn best doen, deze te beschermen.

De afgelopen weken heb ik intensief genoten van mijn leuke vrienden en familie (de bierconsumptie op de oosterstraat staat inmiddels ongeveer gelijk aan dat van de ArenA). Waarbij het hoogtepunt toch wel de prachtige speech was van Q die ze, met tranen in haar ogen, in de kleedkamer gaf, waarna ik ordinair een fles champagne onder de douche leeg mocht spuiten. 

Ook moet ik Wouter nog even benoemen. Zonder Wouter had ik namelijk waarschijnlijk genoeg spullen meegenomen om een klein Afrikaans dorp mee te voorzien, en twijfel ik er niet over dat ik zonder hem malaria had opgelopen. 

Velen van jullie zijn echter bezorgd over hoe jullie het er 6 weken zonder mijn snapchats vanaf moeten brengen. Dit is een gegronde angst, en het idee dat ik jullie niet kan verheugen met mijn compilaties, baart mij dan ook ernstig zorgen. 

Verassend veel mensen hebben echter  voorgesteld dat ik vlogs moet gaan maken, en ik neem deze ideeën mee. Ik verwacht helaas vrij weinig tot geen internet tot mijn beschikking te hebben, dus ik moet nog even uitvogelen of dit haalbaar is. 

6 vliegtuigmaaltijden (god behoedde dat iemand aan boord sterft aan ondervoeding) en minstens net zoveel bloedneuzen verder ben ik nu dan in Namibië. Nadat ik enigszins teleurgesteld ben, omdat ik na 2 uur als een klein kind, opgetogen uit heb raam naar zebra's heb lopen zoeken, nog geen duif heb weten te spotten. Valt mijn eerste indruk van het land ontzettend mee. Wat ik tot nu toe gezien heb ziet er allemaal eigenlijk redelijk westers uit (Ik weet niet wat ik verwachtte, misschien dat er eerst nog krokodillen van de landingsbaan gejaagd, en stukjes gnoe van de motoren gepeuterd moesten worden voordat we konden vertrekken?).  Maar zometeen word ik opgehaald en dan verdwijn ik echt de wildernis in, en kan het avontuur officiëel beginnen! 

Ik vind het ontzettend spannend om in mijn eentje zo ver te reizen, maar ik heb er enorm veel zin in om dit veel bewogen jaar: waarin ik afscheid heb moeten nemen, mijn missie om teamleider te worden moeizaam ging, ik gestopt ben met mijn opleiding, onrustige harten ons deden schrikken, maar ik zo ontzettend veel mooie mensen (en ervaringen) voor terug heb gekregen, af te sluiten met mijn prachtige reis.