24 uur uit het leven van een Nomadic Boyfriend

Het is een vaak gehoorde uitspraak in onze community: ‘Het leven van een Nomadic Boyfriend gaat niet over rozen, maar over reizen’. Deze uitspraak klopt als een bus. Het is heus niet altijd makkelijk. Maar veel mensen weten dat helemaal niet. Of ze begrijpen het niet. Zelfs digital nomads hebben nog altijd moeite om te zien hoe lastig of overweldigend ons leven soms kan zijn. Daarom vertel ik jullie graag over een willekeurige dag uit het leven van een Nomadic Boyfriend. Chronologisch opgebouwd en gebaseerd op een dag die echt heeft plaatsgevonden in Jodhpur, India.

07:00 – Vroeg op

In de verte hoor ik een wekker gaan. Vergeleken met de dagen tijdens mijn laatste kantoorbaan, is 7 uur nog steeds een beetje wennen. Zo vroeg! We gaan vandaag het eeuwenoude fort van de blauwe stad Jodhpur ontdekken. Jodhpur is een Indiase stad in de populaire toeristische provincie Rajasthan. We worden straks opgehaald door een lokale gids die ons er alles over gaat vertellen. Daisy staat al naast het bed en rekt zich uit. Ik zie door mijn slaperige ogen dat ze bijna allebei de muren aan kan raken. De ruimte die je hebt tijdens het nomadische bestaan manifesteert zich niet in de hotelkamers. Daarvoor moet je echt naar buiten.

07:30 – Baconloos ontbijt

Verschillende andere backpackers hebben zich al op het dakterras begeven en iets van het menu gekozen. Ik bestel een ei. “Bacon?”, vraagt de ober/receptionist. Bacon eet ik niet meer*. “Nee”, zeg ik daarom teleurgesteld**. Ik bestel wel koffie, want dat mag ik nog wel van mezelf. Als mijn ei op is smeer ik nog een beetje suikersmurrie op een plakje toast. Ze noemen dat hier jam, maar in Nederland is de jam net iets minder suikersmurrie dan hier.

09:30 – Rotzooi op straat

Als we door de gids zijn opgehaald valt het me op dat er overal afval op straat ligt. Een winkeleigenaar komt naar buiten met een vuilnisemmer die hij op straat leeggooit. “Waarom wordt het afval niet gewoon opgehaald?”, vraag ik de gids. “Het is weekend, dan wordt het niet opgehaald.” Koeien kauwen op grote stukken karton en de geur is bij deze temperatuur niet te harden. De gids vertelt dat ze eerder wel vuilnisbakken hadden, maar die werden door dronken jongeren in de brand gestoken. De oplossing van de gemeente: De bakken weer weg halen. “Goed bezig”, denk ik cynisch. De bakken zijn inderdaad het probleem.

10:00 – Zweten in de Indiase hitte

De gids vraagt of we vanaf het hostel met een taxi of lopend naar boven willen gaan. We kiezen allebei voor lopend omdat het fort niet ver weg is. Ik heb me alleen niet gerealiseerd dat we heel ver omhoog moeten lopen. (Wat overigens wel dom is, want het fort staat op een vet hoge rots/berg). De zware tas die ik als assistent draag hangt zwaar aan mijn schouders. Er zit een Osmo+, een DJI Mavic Pro drone inclusief 3 accu’s, 2 extra lenzen, een 360-graden-camera, een microfoon, een opschrijfboekje met pen en een regenhoes voor de rugtas in de rugtas. De 360-graden-camera hebben we sinds Iran niet meer gebruikt, maar ik blijf hem braaf meenemen. Het helpt niet mee dat het om 09:30 al zo’n 30 graden is in Jodhpur en de zon staat hoog aan de hemel. Mijn rug is zeiknat.

11:00 – Overweg leren gaan met een camera

Als we in het fort zijn zit er een man op een trommel te spelen en te zingen. “Foto, foto!”, roept hij. Dat wil Daisy wel. Ze maakt een paar foto’s van hem en vraagt vervolgens of ik even bij hem wil gaan zitten. Ik luister braaf. Daarna geeft Daisy haar Canon 80D aan mij. Ik ben geen goeie fotograaf. Vaak zijn mijn foto’s te licht of te donker. Of onscherp. Meestal zie ik dat zelf niet, maar gelukkig helpt Daisy me goed. Deze keer gaat het redelijk. De 27ste foto is goed gelukt. En de muzikant vraagt uiteindelijk maar geld voor 1 foto!

12:00 – Geen Selfie!

Verschillende houten katrollen staan aan de rand van het fort in verschillende erkertjes. Om de erkertjes staat een hekje. “Do not pass, selfiedanger!” vertelt een waarschuwingsbordje. De gids legt uit dat er een toerist naar beneden is gevallen terwijl hij een selfie wilde maken met het houten werktuig. Dood. Zo plat als een dubbeltje. Geen spaan meer van heel. Einde verhaal. Door een selfie. Dat staat dan ook op je grafsteen. Iets als: ‘Hij deed het selfie’ of ‘Hij wilde het self nie’ of ‘Gelukkig hebben we z’n foto’s nog’. Ben je mooi klaar mee.

13:00 – Even uitrusten met een snack

Na het fort wandelen we achter 3 koeien aan de heuvel af. We dalen aan de andere kant, richting het stadscentrum. De oude klokkentoren staat er mooi bij. De gids brengt ons naar een beroemd lokaal samosa restaurant. ‘Wil je de pittige variant proberen?’, vraagt hij. Ik zeg ja, want na 5 weken India ben ik wel wat gewend. Twee minuten later sta ik met een servetje de tranen van mijn rood aangelopen gezicht te vegen. Mijn mond staat in brand. De gids moet lachen. Ik niet. Met de wetenschap dat ik hier morgen aan de andere kant van mijn lichaam waarschijnlijk opnieuw van ga genieten stappen we het restaurantje uit. Mijn billen knijpen al angstig samen bij die gedachte.

14:30 – De verkoopshow

Na de lunch wandelen we nog even over het historische plein. Verschillende winkeltjes en kraampjes proberen ons spullen te verkopen. Ik probeer uit te leggen dat wij een volle backpack hebben. “Golden necklace. Very beautiful! For girlfriend”, is de enige reactie die ik krijg. Dan stopt onze gids plotseling voor een tapijtenwinkel. Of we hier even naar binnen willen, want dit is wel echt een goeie winkel. Ik heb gelijk door dat onze gids commissie ontvangt door toeristen naar binnen te lokken, maar ik heb wel zin in een showtje. Een voor een rollen twee mannen de mooist mogelijke tapijten voor ons uit. We krijgen uitleg over stoffen, over formaten en achtergrondinformatie over de zijderoute. De symmetrie van de twee verkopende artiesten is weergaloos. Dat fort is leuk, maar als je kans ziet om ook nog naar het tapijtenwinkeltje te gaan, ga vooral! We hebben trouwens niks gekocht, want dat doen wij zo min mogelijk. Maar ze verschepen eventueel ook naar Nederland.

16:00 – Jodphur, vieze stad

Jodhpur staat bekend als The blue city. In het oude centrum staan veel blauwe huisjes die ervoor zorgen dat de stad er van bovenaf blauwig uitziet. Als we door de stad wandelen zien we dat niet alle huisjes blauw zijn, maar wel veel. Inmiddels ben ik een beetje moe. Mijn schouders beginnen pijn te doen en mijn wandelschoenen voelen zwaar. Het is vooral de viezigheid die me opvalt, niet de blauwe huisjes. Wat een smerige bedoening is het hier. De hele stad lijkt zich te hebben ontdaan van z’n afval en dat wordt op z’n vroegst morgen opgehaald. Ik zie een rat lopen en stap bijna in de koeienstront. Die blauwe stad kan me gestolen worden. Ik ga terug naar het hostel.

18:00 – Met z'n tweeen aan het avondmaal

Nadat we afscheid hebben genomen van de gids en ons hebben opgefrist zetten we koers naar een restaurant dat we vanmiddag hebben gespot. Het is iets chiquer dan eigenlijk bij ons past, maar ik heb het echt even nodig na vandaag. We praten over de dag, welke blogs mijn digital nomad hierover gaat schrijven, bekijken de foto’s en kijken vooruit naar de aankomende dagen. Ik bestel weer een keer een biertje***. Dat doe ik niet meer zo vaak omdat het relatief duur is. Echt even genieten. Ik reken af en schrijf onze uitgaven op. Hoewel ik het geld niet verdien ben ik wel verantwoordelijk voor de financiën.

19:30 – Lauwe koffie

Veel mensen vinden het supergaaf als een goeie barista ze een mooie cappuccino serveert. Bijvoorbeeld met een herfstblad of een vogeltje. Ik baal dan altijd een beetje, want ik weet wat er dan eerst moet gebeuren: een foto maken. Pas op het moment dat Daisy mijn mooie cappuccino het eeuwige visuele leven heeft gegeven neem ik een slok. Lauwe koffie, het blijft wennen.

22:00 – Naar bed!

Het was een lange dag. Niet heel bijzonder in het leven van een Nomadic Boyfriend. Er zijn niet superveel gekke dingen gebeurd. Nu is het tijd om lekker te gaan slapen. Morgen is het weer vroeg dag! Eigenlijk is dat een hele rare uitspraak, want het is elke dag rond dezelfde tijd dag. Gewoon als de nacht stopt. Als het licht wordt. Volgens mij is dat altijd vroeg. Maar goed, in het leven van een digital nomad kan alles gebeuren, dus misschien wordt het ook nog wel eens laat dag. Wie weet.

07:00 – De volgende dag!

Ik hoor dezelfde wekker als gisteren. Vandaag staat er er een reisdag op het programma. We gaan naar Fort Chandalao, waar we twee nachten gaan slapen. Daar schreef ik al eens een blog over op All Day Every Daisy. We moeten eerst nog een simkaart kopen en vervoer organiseren, nadat we weer een ei zonder bacon hebben gegeten. Ik droomde vannacht van papierkauwende menskoeien met selfiesticks die zichzelf één voor één van een blauw fort af kieperden terwijl iemand probeerde een tapijt aan ze te verkopen. Het is tijd voor een nieuwe dag.