Hallo,

De laatste keer dat ik iets van me liet horen zat ik in een internetcafé in Bolga vlakbij Wulugu. Op de terugweg naar huis hebben we een trotro genomen naar Wulugu, dit is een busje waar je dan met zo’n beetje 20 personen in zit (heel gezellig en knus :P) In mijn vorige blog liet ik ook weten dat er nog veel dingen nodig zijn voor het weeshuis. Stap 1 die ik graag zou willen afronden, is een muur om het weeshuis heen. Dus mensen als jullie een klein beetje geld kunnen missen doneer het dan alsjeblieft op: NL04RABO0134475836 tnv. Sharon Seinen en met als onderwerp (Ghana Project).

Ik wil ook nog graag iets over mijn gastgezin vertellen. Mijn gastmoeder en dus mijn derde moeder heet Mary ze maakt zich altijd zorgen om je, als je niet veel eet denkt ze dat het aan haar ligt en als je je niet lekker voelt dan voelt ze zich schuldig. Ze wil het beste voor iedereen en als je iets vraagt zorgt zij ervoor dat het gebeurt. Mijn gastvader heet John hij is ook zo lief hij is een pastoor en samen met Mary is hij de eigenaar van een school en het weeshuis waar ik werk. Samen hebben Mary en John 4 kinderen, waarvan ik alleen de zonen Micah en Jason heb ontmoet. Micah is 22 jaar maar gedraagt zich jonger, hij is degene die op de foto staat bij de moterking in mijn vorige blog. Micah wil heel graag iedereens beste vriend zijn en vraagt dan ook elke keer of hij ergens mee moet helpen. Jason is 25 maar ken ik nog niet zo goed. Als je met Jason praat komt hij erg vriendelijk over maar dat is eigenlijk met alle Ghanese mensen zo. Jason heeft zelf een zoon van 3 jaar genaamd Prosper. Prosper wordt door Mary en John opgevoed alsof het hun eigen zoon is. Het enige wat me van Jason tegenvalt is dat hij eigenlijk nooit omkijkt naar zijn zoon. Ook wonen er een aantal weeskinderen bij Mary en John die ook worden behandeld alsof het hun eigen kinderen zijn. Een hiervan heet Tony hij is ongeveer 13 jaar oud en helpt ons ook graag mee op het weeshuis. Het is ook wel heel handig want hij kan heel goed Engels. Veel weeskinderen in het weeshuis kunnen dit niet zo goed dus dan kan Tony dit voor ons vertalen.

Maar goed, nu dus weer verder met de dagen. Zondag stonden Lena en ik om half 9 klaar om mee te gaan naar John zijn kerk. Maar Mary haar broer was overleden dus die kon niet naar het weeshuis gaan om de kinderen hun ontbijt te geven, dus we moesten eerst even naar het weeshuis om de kinderen eten te geven. Hierna zijn we met de Moterking naar de kerk gegaan. Dit was ongeveer een rit van 3 kwartier door de mooie natuur. Aangekomen bij de kerk werden we meegenomen naar voren waar speciaal voor ons apart van de anderen 2 stoelen klaar stonden. Er zijn verschillende mensen die wat vertellen of preken. Éen daarvan was John de Pastoor en onze gastvader. Lena en ik zeiden al tegen elkaar hopelijk begint hij niet over ons, maar helaas. Hij ging ons helemaal voorstellen aan de mensen en vertelde hun wat wij hier deden, en wat wij gekocht hebben of gingen kopen voor de kinderen. Bij elk goed ding die wij deden riepen de mensen halleluja naar ons, daarna ging er een meisje zingen en stonden alle mensen op om mij en Lena een hand te geven en voor ons te buigen. Ze zingen en dansen allemaal heel veel. Op het laatst vertelde John aan de mensen en aan mij en Lena dat de Chief er was, dit is de hoogste man in een stad/dorp en het is heel speciaal als hij er is. John stelde mij en Lena ook aan de chief voor en we moesten ook met hem op de foto. Dus we staan op de foto met de Chief .

‘s Middags gingen we weer terug naar het weeshuis waar alle kinderen weer blij op ons af kwamen rennen omdat we er weer waren. Normaal gesproken zijn we vrij in het weekend dus het was al helemaal leuk voor de kinderen dat we er waren. ‘s Avonds zijn we met de Moterking naar Karimenga gegaan om Sandra op te halen om voetbal te kijken. Maar wij gingen dus om 7 uur Ghanese tijd rijden om haar op te halen omdat we dachten dat voetbal om 8 uur begon, maar helaas kreeg ik onderweg te horen dat voetbal in Nederland om 9 uur begon en dus in Ghana om 7 uur. De tweede helft hebben we nog wel kunnen zien en hebben we kunnen juichen omdat Duitsland heeft gewonnen (hadden we alleen liever van Nederland gezien). Na de wedstrijd moesten we Sandra nog even naar huis brengen want om ‘s avonds de trotro te nemen is nou niet zo fijn.

Maandag ben ik samen met John op de moter naar WaleWale gegaan om cement en zand te kopen voor de bouw en een ticket naar Accra om Jan op te halen. Tegen Lena en Lize had ik gezegd dat ik wel met een paar uurtjes terug was, maar dit was niet het geval. We gingen naar verschillende winkels om de beste prijs te krijgen voor het cement. Onderweg kwam John een vriend tegen met een auto die het zand voor hem uit Accra zou halen, want dit zand moet van het strand komen. Ook gingen we naar het ziekenhuis, want een van de weesmeiden (Sharon) die bij John woont was al een tijdje ziek en was naar het ziekenhuis gebracht. Dus gingen we kijken hoe het met haar ging. Om daar een ziekenhuis te zien is zo apart het is allemaal zo gebrekkig en oud. Je ziet allemaal zieke mensen bij elkaar liggen en het staat er vol met bedden en dokters en zuster en ondertussen begint dat meisje ook nog over te geven. Ik stond daar echt bijna te huilen hoe gebrekkig het was, ik kan het eigenlijk niet zo goed beschrijven. Ook stond Mary daar plots en die moest ook bijna huilen om te zien dat het weesmeisje Sharon zoveel pijn had. Mary geeft zoveel om al die weeskinderen dus dat was wel heel mooi om te zien. Uiteindelijk heb ik kunnen uitvogelen dat het wel weer goed zou komen met Sharon, maar dat het even zou duren.

Toen we ‘s avonds weer thuis waren vertelde Mary tijdens ons avondeten dat ze een hele aardige Nederlandse jongen had ontmoet die ons die avond wou ontmoeten. Dus gingen we ‘s avonds met zijn allen naar hem toe. Hij werkte bij een soort van broer van John op de kippenboerderij. Wij dus in de moterking daarheen. Het was erg afgelegen dus op een gegeven moment dachten we wel ‘shit wat gaan we nou doen’. Gelukkig waren Micah, Jason en John bij ons, dus we wisten dat het wel goed zou komen. Wij begonnen dus in het Nederlands tegen hem te praten, maar hij verstond ons niet. Bleek dus dat hij helemaal niet Nederlands was maar daar had gestudeerd. Alsnog was het een gezellige avond alleen was het een beetje een aparte kerel.

Dinsdag hebben Lena en ik aan de oudere kinderen rekenlessen gegeven dit was wel lastig want de kinderen zijn heel druk en ik voelde me totaal niet lekker. Ik had al een tijdje last van diarree en flinke buikpijn. Ik dacht dat ik ‘s nachts om 3 uur met de bus naar Accra zou vertrekken, maar John kwam om 2 uur ‘s middags aan en vroeg ‘ben je al helemaal klaar om naar Accra te gaan’. En toen bleek dus dat ik om 3 uur ‘s middags al zou vertrekken. Dus toen heb ik ORS en een aantal diarree remmers gehad. Om 4 uur vertrok de bus pas echt. Het was niet echt een prettige rit met buikpijn, maar gelukkige had ik een lieve Ghanese vrouw als gezelschap naast me. Wat op de heenweg 15 uur duurde, waren we op de terugweg maar 12 uur onderweg. Aangekomen op het busstation werd ik door een taxichauffeur van Tina opgewacht en hij bracht mij naar Tina. Ik ben eigenlijk vrij snel doorgegaan naar mijn kamer want ik voelde me nog steeds niet goed. Ik had al veel contact gehad met mama die contact had gehad met de dokter in Nederland. De dokter had gezegd dat ik geen diarree remmers meer moest nemen. Ik ben toen even gaan slapen maar het werd alleen maar erger, dus heb ik aan Tina gevraagd of ze me naar een dokter kon brengen. Gifty is samen met mij naar het ziekenhuis gegaan. De dokter had al gauw door dat ik een infectie had aan mijn maag/darm (gastroentetritis). Dus moest ik voor een nachtje in het ziekenhuis blijven om al mijn verloren vocht via een infuus weer aan te vullen en om via het infuus ook medicatie toe te dienen. Even voor de duidelijkheid, het is in het ziekenhuis in Accra, een stuk minder gebrekkig als in WaleWale. Natuurlijk is het wel een stuk minder als in Nederland, maar hier zag het er toch een stuk luxer uit. Voordat Jan vanuit Nederland opsteeg met het vliegtuig had ik hem nog net kunnen laten weten dat ik in het ziekenhuis lag en dat iemand anders hem zou komen ophalen. Ik had aan mijn zuster gevraagd of hij dan ‘s avonds bij mij mocht slapen, dat mocht zei ze. Maar ‘s avonds was er een andere zuster en van haar mocht het niet meer. Dus mocht Jan even 10 minuten bij mij langskomen. De zusters in het ziekenhuis zijn heel vriendelijk en ik kon het goed met hun vinden.

De volgende ochtend stonden Jan, Tina en Gifty al op tijd bij mijn bed (gelukkig). Tina zei dat ze zou zorgen dat er ‘s avonds een pak appelsap voor me zou komen (daar kan je me echt blij mee maken). Tina en Gifty zijn daarna weggegaan en Jan is bij mij gebleven. Ik was ziek, zwak misselijk, maar gelukkig niet meer eenzaam en ook was ik wel een beetje gelukkig want Jan was bij mij. ‘s Morgens kwam er een man gezellig met ons praten, dachten we. Maar hij was een pastoor en wou voor mij bidden. Dat is dan wel lief, alleen ik wist niet zo goed hoe ik ermee om moest gaan want hij hield maar niet op. Er kwam nog een dokter bij mij controleren, ik mocht hem niet, omdat hij zei dat Jan weg moest terwijl er naast mij Ghanese mensen lagen waar non-stop bezoek bij zat. Uiteindelijk mocht Jan dan toch blijven, omdat ik die middag naar huis mocht. Ik moest alleen de antibioticakuur van 5 dagen in Accra afmaken en dus ons vertrek naar Wulugu uitstellen.

Eigenlijk zijn de woensdag, donderdag en vrijdag vooral dagen geweest waar ik nog niet echt in staat was om iets te doen. Ik merk wel dat de pijn met de dag afneemt. Zaterdag zijn we zelfs even met een paar meiden die dit weekend weer naar Nederland gaan naar de Art-market geweest. Hier hebben we leuke souvenirs gekocht. Ik merkte wel dat dat uiteindelijk misschien net iets te druk is geweest. De Art-market is zo groot en de mensen trekken je allemaal mee naar hun kraam, en ze willen je bijna verplichten om bij hun iets te kopen. Dit is best wel lastig en irritant. Ook heeft Jan nog een kleine Djembe les gehad van een man die ons heel goed heeft geholpen op de markt. ‘s Avonds hebben Jan en ik nog een hele leuke 3d puzzel gemaakt (Jan vond hem zooo super leuk :P) maar het resultaat is mooi. Wat er vandaag op de planning staat weet ik nog niet zo goed. Ik denk lekker rusten. Er komt ook weer een hele nieuwe groep vrijwilligers dus die kunnen we ook nog even ontmoeten. De volgende keer hoop ik dat ik jullie iets meer over de bouw kan laten weten, want daar heb ik niet meer zoveel achteraan gezeten van de week.

En iedereen die iets gedoneerd heeft of iets gaat doneren wil ik heel erg bedanken, chech ook nog: doneer nu!

Liefs Sharon en Jan