Addicted to volunteering

Op 31 augustus 2014 vertrok ik naar Maleisië! India was zo goed bevallen dat ik nog een keer wilde. Deze keer zou ik 3 weken vrijwilligerswerk gaan doen in een ziekenhuis gespecialiseerd in Oogheelkunde: het Tunn Hussein National Eye Hospital in Kuala Lumpur (zie mijn vorige blog). Met mijn studie Geneeskunde dacht ik daar een goede hulp te kunnen zijn. Aangekomen daar bleek dit ook zeker zo te zijn. Ik was heel erg verbaasd over het ziekenhuis, want het was toch best wel luxe! Heel anders dan de privekliniek in India. Hier hadden ze zelfs een MRI-scan en meerdere operatiekamers, terwijl in India er maar 1 OK was en een hele oude echo als beeldvorming.  De drie weken daar waren ontzettend leuk. De mensen waren heel aardig en heel behulpzaam. Ik heb ontzettend veel kunnen helpen: van de triage (nieuwe patienten bij binnekomst indelen op mate van spoed) tot in de spreekkamer mensen hun ogen tot onderzoeken tot helpen met de operaties. Ik heb me echt nuttig gevoeld en kreeg dit (gelukkig) ook zo teruggekoppeld. 

Wat mij in de eerste paar dagen meteen al opviel waren de vele verschillende godsdiensten door elkaar: moslims, hindoes, boeddhisten en chirstenen werkten in vrede met elkaar samen. Iedereen had begrip én verstand van elkaars godsdienst. In Maleisië komt discriminatie op grond van godsdienst dan ook eigenlijk niet voor. Elke moslim had al wel eens een kerk of een tempel bezocht. Elke christen wel eens een moskee. Echt heel bijzonder om te zien, en daar kunnen heel veel landen zeker nog iets van leren! 

Na drie weken in dit ziekenhuis zou ik nog 3 weken reizen en nog meer cultuur van Maleisie gaan opsnuiven. Dit liep echter niet zo als gepland! Ik las in de Lonely Planet over een ontwikkelingsorganisatie genaamd Eden Handicap Service Centre: een centrum voor geestelijk en verstandelijk gehandicapte kinderen en volwassenen. Deze organisatie stond toevallig in nauw contact met een Nederlands koppel. Ik heb contact opgenomen met deze mensen en zij vertelden mij dat er altijd hulp nodig is daar. Ik heb de organisatie gebeld, en twee dagen later kon ik daar al terecht! Ik heb de bus genomen naar Penang (een eiland in het noordwesten van Maleisie) en mocht meteen beginnen! In de bus daar naartoe kwam ik een Nederlands meisje tegen, en mijn verhaal inspireerde haar zo dat ze graag met mij mee wilde. Zo kwam het dat wij daar samen drie weken nog gewerkt hebben. En leuk dat het was! We werden ontvangen met open armen, ze waren zo blij dat wij kwamen, want veel vrijwilligers hadden ze normaal niet. Wij hielpen 's ochtends de volwassenen met hun werk: een soort readers inbinden, en soms gingen we met ze naar de speeltuin. We lunchten ook met hen en aten wat de pot schafte: vaak verrassend lekker! Daarna werkte we nog tot 2 uur smiddags bij de Handicraft: hele getalenteerde 'gehandicapten' (want gehandicapt kon je ze al bijna niet meer noemen zo getalenteerd) die de prachtigste dingen maakten om te verkopen. Wij, Fleur en ik, hebben hier een tas gekocht en een hoop souveniers voor thuis. Dubbelop: leuke, echt Maleisische souveniers, en we sponsorden zo ook de organisatie. Vanaf 2 uur smiddags gingen we dan naar het huis van de kinderen, deze kwamen dan terug van school. Tot 5 uur hielpen we hen dan met hun huiswerk of speelden we spelletjes met ze. Na 5 uur waren we dan vrij, en konden we te voet naar het lekkere streetfood van Maleisie. We sliepen bij de volwassen vrouwen in huis. Deze konden zelfstandig wonen en ze waren zo lief voor ons. Ze hingen onze was op als deze klaar was en wij niet thuis waren, ze kwamen sochtends checken of wij al wakker waren en kwamen ons roepen om te douchen. Het was ook vooral lastig om van hen afscheid te nemen.

In het laatste weekend ben ik nog op sleeptouw genomen door een van de begeleiders van de organisatie. Fleur was toen al vertrokken en ik zou drie dagen later gaan. Deze begeleider zat zelf in een rolstoel maar was hierdoor totaal niet gehinderd. Hij had een driewiel-motor en kon hier heel goed op rijden! Ik mocht achterop, en zo heeft hij mij heel het eiland laten zien en mij kennis laten maken met de pure Maleisische cultuur.

Deze reis was weer een enorm succes en een stimulatie voor weer een volgende! Wat en waar weet ik nog niet, ik ben nu weer begonnen aan mijn Master en ik wil hier eerst weer even verder in komen. Maar, een volgende reis komt er zeker aan!