¡Hola a todos!
Weer een blog die te laat is, maar dat komt vooral door de 8 uur lange tocht die ik gisteren heb gemaakt, waardoor ik echt niets kon schrijven. Over die tocht van gisteren volgt aan het einde van de blog meer maar eerst een en ander over deze week in het project, en in de talenschool, maar vooral over het alledaagse leven hier in Guatemala.
Het werk in mijn klas in het project begint steeds meer betekenis voor me te krijgen. Ik ken de kinderen steeds beter en omdat ik vanaf het begin van het schooljaar hun lerares ben geweest ben ik ook echt een deel van de klas. Dit betekend echter wel dat afscheid nemen steeds moeilijker zal worden, deze week besefte de juf van de klas, Katie, dat ook, ¡¿Que voy a hacer cuando te vas?! (Wat ga ik doen als jij weg bent?!) vroeg ze zich af. Onze klas is deze week namelijk nog eens met 1 leerling uitgebreid wat het totaal aantal op 23 brengt! Bovendien zijn de kinderen begonnen met leren schrijven, de letter A en de cijfers 0 en 1 zijn zoal waar we de afgelopen weken mee bezig waren. Sommige kinderen zijn er echt ontzettend goed in en het is geweldig dat ze zo veel zelfvertrouwen krijgen als ze ergens goed in zijn. Maar er is dus wel altijd veel te doen en twee leraressen is soms nog maar net genoeg.
Het is heel fijn om me zo nuttig te voelen en echt een verschil te maken, maar als ik weg ga zullen er gewoon weer nieuwe problemen voor de kinderen en het project zijn en dat zet me aan het denken over wat ik dan nog voor hen kan betekenen. Zo is Ida heel erg gesteld geraakt op Sandra, het luizenkindje. En ze denkt er dan ook over om in contact te blijven nadat ze weg gaat. Er bestaat bijvoorbeeld de mogelijkheid om een kind te sponsoren door op vaste tijden een geldbijdrage te sturen en in ruil daarvoor wordt je op de hoogte gehouden van cijfers en andere dingen. Het is een geweldig idee volgens mij en ik heb een foto van Sandra bijgesloten zodat jullie kunnen meegenieten van haar schattigheid.
In de middagen heb ik het nog steeds heel erg naar mijn zin op de talenschool met allerlei activiteiten en gewoon met de mensen daar. Zo hadden we dinsdag een kookles en woensdag avond een filmavondje. De film, motorcycle diaries, ging over de jongere jaren van Che Guevara, over zijn motortocht met een vriend door zuid Amerika, het was een prachtige film met een mooie boodschap; ookal zijn de zuid amerikanen gescheiden van elkaar door landsgrenzen ze zijn allemaal 1 volk. Ik vind dat een goeie les, alle mensen zijn een deel van hetzelfde volk en daarom zouden de kansen en omstandigheden ook voor iedereen gelijk moeten zijn!
Naast allerlei diepe gedachten als dat heb ik ook gewoon toeristische uitjes gedaan, zo hebben we met een groep gisteren de 8 uur lange tocht van Xela naar de hot springs gemaakt. We vertrokken al om 5 uur ´s ochtends toen het nog heel koud en mistig was, maar na zonsopgang werd het al snel veel warmer en vreselijk zonnig. Maar de uitzichten waren prachtig en de natuur ook. Het was enkel ontzettend, echt ontzettend ver, iedereen werd moe en verbrand tot we gelukkig rond 1 uur van Luis, onze gids, te horen kregen dat we vanaf dat punt alleen nog maar naar beneden zouden gaan. Het pad dat we namen was gelukkig schaduwrijk maar wel smal en heel stoffig, en daardoor glad en moeilijk om op te lopen. Ook was er aan de rechterkant van het pad een steile afgrond met enkel een paar bomen en struiken, naar beneden lopen was dan ook een beetje een riskante bezigheid. Maar Ida, Sarah en ik liepen voorzichtig, half glijdend naar beneden tot we achter ons plotseling een hoop stenen hoorde vallen en iemand hoorde gillen. We gooide meteen onze rugzakken af en rende omhoog het pad op en zagen daar Kathleen, ongeveer twee meter beneden het pad verkrampt aan een boomwortel hangen. Ze was van het pad geslipt en hing nu in paniek om hulp te schreeuwen, we konden alleen niet naar haar toe klimmen zonder een lawine van stenen te creëren. Gelukkig hadden we snel een stok gevonden en kon Kathleen min of meer omhoog klimmen, gelukkig waren de jongens er snel en kon Gabriel Kathleen het laatste stukje omhoogtrekken en stonden we even later allemaal veilig maar geschrokken op het pad. Het was een behoorlijk avontuur en vanaf daar was het nog zo´n anderhalf uur naar de hot springs, maar die waren daardoor wel nog een veel grotere beloning!
Naast dat heftige avontuur gaan de weken redelijk normaal voorbij, het leven hier voolt heel natuurlijk door het schema van werk en de geweldige vrienden die ik hier maak. Ik denk dat dat ook is wawarom ik steeds zo laat ben met mijn blogs, het voelt zo normaal om hier te zijn dat het gek is om er iedere week zo over te vertellen. Maar ik zal proberen volgende keer weer eens mooi op tijd te zijn!
Besos en tot snel,
Kerime
Access:
Public
Add new contribution