Mijn eerste dagen in Costa Rica

Hallo allemaal, Ik ben veilig aangekomen in Parismina! De reis ging eigenlijk heel soepel, en net toen het lastig werd om de bushalte voor mijn laatste bus te vinden, bleek dat ik werd opgepikt door een bewoner van het dorp, die me helemaal hierheen heeft begeleid. De weg hierheen was prachtig! Ik was even bang dat het tegen zou vallen omdat het rond San Jose een beetje een dorre boel is, maar een stukje daarbuiten beginnen de bergen, overwoekerd door regenwouden en nevelwouden, en het was ineens alsof ik in een andere wereld terecht was gekomen. De wereld waar palmbomen de normale begroeiing zijn, ananas groeit en waar overal kokosnoten aan de bomen hangen. Die films van Tarzan en Jane, met de prachtige valleien van tropische bomen en watervallen, het bestaat allemaal echt! Ongelofelijk. En een raar idee dat ik hier ook kan overleven als europeaan.. tot nu toe gaat het prima! Aangekomen in Parismina kreeg ik een rondleiding van Vicky, een amerikaanse en mijn contactpersoon. Er wonen hier ongeveer 450 mensen en er zijn wat winkeltjes en barretjes, twee kerkjes, een basisschool en een middelbare school. En natuurlijk het zeeschildpaddenproject. Dit is het 13e seizoen van het zeeschildpaddenproject, en voordat ze begonnen was het eten van zeeschildpaddenvlees en eieren hier heel normaal. Alleen is de zeeschildpaddenpopulatie inmiddels al met 95% verminderd, en het eten of verhandelen van zeeschildpadproducten is nu ook illegaal. Tijdens een presentatie werd mij verteld dat ze hier ongeveer 12000 eitjes per jaar redden. Aangezien maar ongeveer 1 op de 1000 het redt om de voortplantingsleeftijd (ong 15 jaar) te bereiken, vanwege hongerige roofvogels en vissen, troep op het strand en visserij, redden ze dus ongeveer 12 zeeschildpadden per jaar. Voorheen werden er ongeveer 12 zeeschildpadden per uur vermoord. Het redden van de natuur gaat helaas een stuk langzamer dan het kapotmaken ervan. Een nog veel groter probleem is trouwens plastic. Heel veel plastic komt gewoon in de zee terecht, en op een gegeven moment valt het uit elkaar in heel kleine stukjes. Deze stukjes lijken op plankton, en elk diertje dat dit eet (zoals baby zeeschildpadjes) gaat eraan dood. Op dit moment is er veel meer plastic in de zee dan plankton. Oftewel, probeer je plastic te recylen! De rest van de problemen die ik heb gehoord zal ik jullie maar besparen. Maar het is in ieder geval heel ernstig, want plankton is het begin van de voedselketen voor heel veel dieren, ook voor een deel van onze eigen voeding. Daarnaast eet de leatherback zeeschildpad een enorme hoeveelheid kwallen, dus hoe minder zeeschildpadden, hoe meer kwallenoverlast. Bah. Gisteravond had ik mijn eerste patrouille, wat wel een bijzondere ervaring was. Er zijn hier veel meer sterren te zien dan in Nederland, en als de maan schijnt dan zie je je eigen schaduw op het zand. Het zand is hier erg zacht, dus je zakt er behoorlijk in weg. Dat vonden mijn voeten niet leuk, en ik had bijna meteen al last van blaren.. een beetje een pijnlijke 12 km dus! Voor de rest ging het prima. Helaas geen zeeschildpad gezien, maar dat komt een andere keer wel. Dat is trouwens wel grappig, het ene moment zie je overal zeeschildpadden, elk stuk hout dat lijkt te bewegen zou iets kunnen zijn. Het andere moment ben ik zo hard bezig met kijken waar ik loop in het donker (in principe gebruiken we geen zaklamp, omdat het de zeeschildpadden kan afschrikken) dat ik bij mezelf denk: 'al zou er een zeeschildpad zijn geweest, ik zou er gewoon langs zijn gelopen'. Maar dat weet ik nog niet, eerst maar eens zien of dat wel kan, want ze zijn groot en laten een vrachtwagenband achtig spoor achter. Het patrouilleren zelf is vooral lopen en goed opletten, waarbij de gids me helpt bij op en afstapjes en lastige boomstronken enzo. En in de pauzes leuke gesprekjes aanknopen met deze spaans sprekende gids. Mijn spaans is in de afgelopen twee dagen zo hard vooruit gegaan, dat ik me zelfs al een beetje kan redden! Ik merk dat twee jaar spaans volgen op de middelbare school erg nuttig is geweest, er komt steeds meer bovendrijven. En ook al blijft het aantal gespreksonderwerpen zeer beperkt, elke pauze hetzelfde grapje is ook leuk. Hij: 'No poachers?' Ik: 'No poachers. No tortugas?' Hij: 'No tortugas.' Ik of hij: 'No poacher, no tortuga'. Oftewel, geen rover, geen zeeschildpad. Heel flauw, maar wel leuk. Het idee van de rovers is trouwens dat iedereen weet wie ze zijn, maar er is een no-conflict policy. Wanneer een poacher als eerste bij een nest is dan is er dus niet veel wat het project kan doen. Vandaar het patrouilleren. En zeeschildpadden mogen niet te warm worden, dus leggen ze hun eieren 's nachts. Dan mijn gastgezin. Ik zet bij dit verhaal een foto van hun huisje. Een grappig houten huisje met een dak van golfplaten van goede kwaliteit, en verder alles wat ik nodig heb en nog meer! Een toilet dat ik kan doortrekken, een koelkast, een koude douche, een tv, een laptop met internet (hoera!), een gasfornhuis, en het is hier schoon. Verder zijn er twee puppies (die meestal buiten moeten blijven) en sinds gister ook twee kittens die ik achter het huis vond en die de huismoeder liefdevol in het gezin heeft opgenomen. Ze zijn pas vier weken ofzo en ontzettend grappig. Ze stoeien met elkaar, bijten in je teen en lopen mieuwend achter je aan. Verder is hier een klein meisje van vijf: Anyelina, ze vond me vanaf de eerste avond al helemaal leuk en ik vind haar ook erg leuk! Ik heb haar het boekje van de drie beertjes voorgelezen in het spaans, en ze vond het zo leuk dat ik het dezelfde dag nog een keer moest doen (deze keer met haar tante(?) van zeven erbij, die het ook een erg leuk verhaal vond). De moeder van mijn gastgezin spreekt alleen spaans, maar we kletsen toch aardig wat, veel handen en voetenwerk. Ze is zwanger van een jongetje, en ze kan erg lekker koken. Het is wel drie keer per dag rijst en bonen zo'n beetje, maar dan elke keer met nog iets anders erbij (tomaat, avocado, ananas, stoofvlees, gefrituurde kip, gebakken varkensvlees, gebakken banaan en gister ook guanabana! Superlekker, soort zoetzuur snoep lijkt het). En vanochtend had ik opeens een soort wrap (maar dan heel vers) met een plak kaas erop, haha! Door al dat warme eten heb ik wel het gevoel dat ik hier al veel langer ben dan een paar dagen. Ook zijn de dagen erg lang als je al om 06:00 op bent! Nou, ik ga eens aan de slag met blarenpleisters. Tot de volgende keer! Liefs, Marijke