Het vliegveld, Jean en nog wat

Vliegveld Parijs Orly

Ik weet het zeker, Frans met een dik Russisch accent is het meest potsierlijke dat een mens kan produceren. De flamboyante Latijnse mondgymnastiek wordt prachtig tegen de vlakte gewerkt door een onvervalste Siberische bevrorenlippendans. En dan bedoel ik het soort dat je hoort in ouwe Sovjet-propaganda: druipend van het vet als een gegrild varken. Zo te zien zouden de dames die het geluid voortbrengen dat wel lusten. 

Tegenover me zit een Britse dominee aan het bier en een stel surfers speelt op de achtergrond op de Playstations van de gate.

Ik kijk om me heen wie er nog meer een uurloon hebben uitgegeven aan een drankje om hier aan een tafeltje te zitten. Twee Frans-Russische vrouwen, een verliefd stel, een dominee, een verdwaalde hippie, een zakenman. 

Buiten staat de Airbus van Level al klaar en Europa doet een laatste poging om me in haar armen te houden door een beetje zon door het eeuwige grijs te laten breken. De wolken haasten zich terug als mijn gedachtes afdwalen richting mijn volgende bestemming.
Guadeloupe riep me terug, terug naar de plek waar de reis die ik nooit heb afgemaakt begon. Met mijn vriendin Claartje besloot ik onze eerste echte gezamenlijke reis te ondernemen naar het Caribische Guadeloupe. De naam zei ons niks, maar het was vanaf Parijs te vliegen en zou via daar ons richting Martinique en Saint Lucia helpen.

De mooie sfeer in het hostel, dat enig in zijn soort bleek te zijn omdat de regio niet is ingesteld op backpackers, overtuigde me om terug te komen en om eigenaar Jean een handje te gaan helpen voor een maand of twee.
“Zijn er dingen die ik moet weten voor mijn komst?” App ik Jean ruim van tevoren. “Ja ik ben gesloten.” Appt hij terug. “Ik zit in Frankrijk en ga opnieuw beginnen in Montpellier.” Zo simpel gaat dat dus. En hij was tussendoor even vergeten mij te informeren. “Ik heb vrienden bij een nieuw hostel waar je kan helpen.” Maar als ik hem vertel dat ze mijn hulp niet konden gebruiken slaat Jean dicht. Drie reminders om mij nog aan iets nieuws te helpen leveren wel een reactie op, maar geen actie.

Uiteindelijk geef ik het op, na zelf nog een stuk of zes ondernemingen op het eiland te hebben gemaild, nergens reactie.

Ticket allang geboekt. Wil ik er wel naartoe? Ja. Ga ik het risico nemen? Toch wel. Ik boek voor twee nachten van de paar centen die ik heb gespaard van mijn studentenloon een bed in een kamer met vier anderen in het mini-hostel van Jean-Gerard. Nog een Jean? Het zijn hele gastvrije types. Oprecht en gul, vaak Bourgondisch. Caribische Jean van het gesloten hostel wil ik graag daarom vergelijken met mijn oude mentor en vriend Gertjan. Ook een Jean. Zeker als je zijn boerderij in de Ardennen meerekent en de wijn die daar kan vloeien. Jeans zitten overal, zo ontdekte ik afgelopen zomer toen ik ging werken voor Ad, die zeker een Jean is in alles, maar dan wel niks anders zou kunnen heten als je hem ziet. Ad blijft dus Ad. Zeker als je weet hoe het bier in zijn gezelschap kan vloeien.

Caribische Jean had dat dus met rum. Zo zijn we het klokje wel rond denk ik. Ik vraag me af wat Jean-Gerard voor drank in huis heeft en of hij niet toevallig klusjes te doen heeft. Ik wil die kaart niet te snel spelen als hij me straks oppikt van het vliegveld, want ik wil stiekem ondertussen nog solliciteren bij een resort in het noorden van het eiland. 
Eenmaal opgestegen is de turbulentie echt niet te filmen, en een stewardess valt bijna op mijn schoot. De crew is gelukkig aardig en voor de verandering zijn de andere passagiers ook te verdragen op deze twee uur vertraagde vlucht. Ik heb maar eten ingeslagen omdat deze budgetvlucht geen eten voor me heeft verwacht ik. Ik moest ook al mijn ruimbagage kopen. 

Blijkbaar zit daar dus eten bij inbegrepen aangezien ik na de turbulentie met een dampende vliegtuigrisotto met champignons zit. Ik voel me decadent omdat niemand anders, op het rijke stel voor me na, te eten heeft.

Wat ben ik ook alweer aan het doen hier? De nimf Europa heeft blijkbaar nog radiocontact met mijn hoofd, maar het mag niet baten. Ik zet mijn hoofd net als mijn telefoon op airplane mode en schrijf dit stukje.