Lesgeven in Laos

Als je in Azie op een school gaat werken vormen de taalbarriere en het cultuurverschil een interessante uitdaging. Zeker als je intensief wil samenwerken met lokale leerkrachten in een gesloten land als Laos. De leerlingen noch de leerkrachten zijn hier gewend om te praten, hun mening te uiten. 

Zie onderstaand fragment uit mijn boek Verstoppertje in de tempel over een jaar wonen en werken in Laos:

Het team van Engelsdocenten zit bij elkaar om plannen te maken voor het projectonderwijs voor M1 en M2 (laagste groepen van de middelbare school) voor de komende periode. De schooldirecteur zit voor en vraagt haar team te brainstormen over nieuwe onderwerpen. Stilte. 'Goed, wat heb je afgelopen jaar gedaan?' De onderwerpen komen na veel gepeins op het bord. 'Wat ging goed, wat vonden de leerlingen leuk?' 'Alleen art!' lachen de docenten, 'ze willen alleen maar tekenen!'  'Waar liepen jullie tegenaan?' 'De leerlingen zijn lui.  Ze praten niet. Ze komen niet met ideeen en uiten zich niet.' Goh.
Het blijkt waar te zijn. De leerlingen praten niet. Ze kletsen wel door de les heen, zelfs tijdens een toets. Ze kunnen de leerkracht ook prima herhalen en invuloefeneningen maken. Maar vraag hen niet zelf een vraag of een antwoord te verzinnen, vraag hen niet een waarom- of meningvraag te beantwoorden. Driftig wordt er in het workbook gebladerd. Nee, daar staat het echt niet.