Tijdens ons vrijwilligerswerk in Vietnam hebben wij een aantal Vietnamezen leren kennen en we zouden graag met jullie delen wat ons daarvan is bijgebleven. Erg interessant om te lezen als je meer wilt weten over de Vietnamese cultuur!

Ik heb een enthousiaste jongen ontmoet in Vietnam, hij noemde zich zelf: mr. Magic. Dit omdat hij graag trucjes deed met kaarten (hoe hij dat deed, begrijp ik nog steeds niet.)  Een jongen die erg enthousiast een gesprek aan ging met mij over de universiteit waar hij studeerde. Hij was erg gemotiveerd in zijn studie. Hij vertelde dat hij graag contacten legt met internationale jongeren. Hij wil erg graag studeren in Nederland. Hij nodigde ons uit om een avond bij zijn universiteit te komen en andere leeftijdgenoten te ontmoeten. Dit was erg gezellig! 

Lieve Lezer, dit is een erg lang bericht. Ik ben nu al 4 weken in vietnam en heb het erg naar mijn zin. Het ene project is heftiger dan de andere, maar het is zeker de moeite waard. Ik hoop jullie een duidelijk beeld te kunnen geven! hier onder heb ik mijn week beschreven. Omdat het een erg lang bericht is heb ik even een muziekje toegevoegd, zo schiet je er doorheen!

Groetjes Anna.

Op dinsdag ga ik naar een pagoda waar monnikken weeskinderen opvoeden. Dit wordt naar mijn mening met harde hand gedaan. Er wonen ongeveer 28 weeskinderen in de pagoda, allemaal rond de leeftijd van 1 tot 8. Wanneer je op het project aan komt willen de kindeneren volop aandacht van je. Ze maken veel ruzie met elkaar en er is hier geen speelgoed. Ze spelen met alles wat los en vast zit. Denk hier bij aan maden en flessen. Ik denk dat de kinderen enorm aandacht te kort hebben en daarom erg opzichzelf aangewezen zijn. Het enige wat wij op dit project doen is met ze knuffelen en spelen. We kunnen geen speelgoed menemen omdat ze niet samen kunnen spelen. In de middag ben ik vrij. Over dit project ga ik op mijn blog niet in detail over mijn westerse visie spreken. Als je meer wilt weten over de levensomstandig heden van kinderen laat me dat maar even weten!

Op woensdag en vrijdag ik in de ochtend naar de Atlas school en in de middag naar City Orphenage. Atlas is een school die engelse les aanbied aan arme gezinnen. Dit project doe je met zijn twee. Er zijn twee groepen, de ouderen en de jongeren. Bijde klasjes bestaan uit ongeveer 6 leerlingen. We werken hier met werkboeken waardoor de les een structuur heeft. Ik vind het persoonlijk erg moeilijk om de oudere klas les tegeven. Als ik me bedenk dat sommige maar 4 jaar jonger zijn geeft dat een heel apart gevoel waardoor ik denk dat ze me niet serieus nemen. Er is ook een groot niveau verschil tussen de kinderen waardoor het erg moeilijk is orde te houden. De Tienres zeggen namelijk de andwoorden aan elkaar voor. Mocht iemand nog een leuk idee hebben voor een spel in het engels laat het me vooral weten!.

City Orphenage is voor erg moeilijk te beschrijven. Als ik het vanuit mijn westerse bril beschrijf gaat alles tegen de principes in die ik me kan bedenken en worden er zelfs mensen en kinderrechten overschreden. Ik ga niets op mijn blog zetten over mijn westerse visie op dit project. Wil je hier meer over weten? Geef mij dan even een seintje.
Ik ben erg blij dat ik de mogelijk heb gekregen om op dit project rond te mogen kijken. Waar ik eerder bang was voor mensen die niet normaal zijn, besef ik nu dat ik ook mensen leven zijn die aandacht en liefde nodig hebben om te kunnen leven. Op dit project bevinden zich ook baby’s, z’n stuk of 12. Toen ik deze op een reitje zag liggen raakte ik best van mijn stuk. Zo kwetsbaar dat deze kinderen nog zijn. Ik moet een ding even duidelijk zeggen. Hoe naar ik het op dit project vind, zouden al deze mensen toch slechter afzijn op de straat. Geen van hen zou goed voorzichzelf kunnen zorgen.

Op donderdag ochtend ga ik naar kindergarden. Dit is een peuterspeelzaal waar al engels wordt gegeven. Ook hier ga je met zijn tweeen naar toe. We geven les aan twee groepen, peuters en kleuters. De kleuters kun je nog aardig wat engels aan leren, de peuters daarin tegen spreken nog nouwlijks vietnamees. Je kunt deze groep het beste spelenderwijs les geven. Er zijn hier geen lesboeken waardoor er geen structuur is. Je moet zelf een les in elkaar zetten. Dit vind ik erg moeilijk, ik weet namelijk niets van lesgeven af, en heb 0,0 ervaring met kinderen. Wel vind ik het erg leuk om op dit project te zijn. Weet je een goedde site met leuke engelse les tips? Wees niet bang en laat even in berichtje een link achter. Op donderdag middag ben ik vrij.

Zaterdag is mijn favorite dag. Op deze dag ga ik naar de Projecten Tien An en Hosptial. In de ochten ga ik naar Tien an.

Dit is het enige weeshuis waar de kinderen ook echt blijzijn en kind kunnen zijn. Het weeshuis draait puur op vrijwilligers en fondswerving. Het weeshuis wil graag goed voor de kinderen zijn en heeftd daarom een limiet van 45 personen tegezegd. Het project bevind zich in het platteland. De verblijfplaats van dekinderen en tieners is goed onderhouden en met behulp van alle donaties wordter flink geinvesteerd. Zo is er ook een computer lokaal en een muziek lokaal. Wanneer de kinderen oud genoeg zijn gaan ze ook gewoon naar een normaleschool. Mijn taak op het project is peuters engelse les geven. Dit moet erg spelenderwijs, anders houden ze hun aandacht er echt niet bij. Ik vind het persoonlijk erg lastig om deze kinderen les te geven. Ze willen wel graag leren, maar ze dreunen alleen na wat ik en alle vrijwilligers voor mijop zeggen. Ik heb niet het gevoel dat het echt aan komt.

Hosptial is mijn favorite project. Dit is een ziekenhuis voor arme mensen. Het wordt geheel gerunt door vrijwilligers. Ze koken samen de paaltijd voor de patieten. Wij moeten hier groenten snijdem em vervolgens helpen het eten uit te delen. Het is heel erg local en je leert hierdoor echt wat naate liefde is. Ook geven wij engelse les aan volwassen op het project die dit graag willen. Ze kunnen al behoorlijk engels waardoor het een conversatie les is. De leerlingen zijn allemaal 50+ en hebben de oorlog mee gemaakt. Veel conversaties gaan over het leven in de oorlog en het verschil in cultuur. Ik vind dit echt ontzettend interresant dat ik soms vergeet dat ze mij werkelijk als engelse leraar zien. Ze noemen me ook gewoon ‘ teacher’ terwijl het me opa en oma zouden kunnen zijn! Om deze mensen het engelse niciau les te geven wat ze willen zoek ik voor dat ik weg ga heel veel woorden op in het woorden boek, zodat ik in ieder geval geen spellings fouten maak.