Vandaag zijn we vroeg en op tijd gewekt, we gaan namelijk hét symbool van Rio de Janeiro bezoeken. Rarara? Het christus beeld! Of ook wel; Cristo Redentor, Corcovado. We moeten precies op tijd bij het treintje aanwezig zijn anders zal deze zonder ons vertrekken en moeten we een nieuw kaartje kopen. We zaten dus al om negen uur in de bus bij Elliot, gedoucht, met volle buikjes van weer een lekker ontbijt en ingepakte tassen want vandaag gaan we in een hostel overnachten. Bye, bye Eco Kauling Park, tot snel!

Wanneer we aankomen bij de ingang van het treintje zijn we nét op tijd. Iedereen gaat nog snel even naar wc en inchecken maar! Wanneer we de hal inlopen om vervolgens ons kaartje in te leveren worden we overweldigd door het rijk gevulde plafond met vlaggen van over de hele wereld, prachtig! We maken nog even een selfie met de hele groep voordat we eindelijk het treintje naar het beeld in mogen stappen. Het leek wel en treintje richting de hemel, wat een uitzicht! Dit uitzicht is werkelijk met geen foto vast te leggen (maar toch probeer ik het te laten zien door een foto toe te voegen, hihi). 

Uiteindelijk boven blijkt dat we niet de enigen zijn die vandaag het beeld bezoeken. We worstelen ons tussen de mensen door die op de grond liggen om mooie foto's van elkaar te maken. Ook wij liggen even later foto's van elkaar te maken op de grond. Je moet wat over hebben voor mooie foto's! Ook maken enkele meiden kennis met het drankje aqai, ik mocht een proefje nemen en had toch wel spijt dat ik voor de magnum gekozen had, volgende keer weet ik beter!

Het was de bedoeling om hierna naar Dois Irmãos te gaan. We zouden deze berg beklimmen, maar 
helaas kwam het niet uit met de planning. We gaan alvast naar onze tweede slaapplaats voor vanavond; Vidigal House, een pousada in de favela Vidigal. Elliot brengt ons tot aan de voet van de favela, verder kan hij niet komen wat de weg is te stijl voor zijn bus. Dus worden de tassen uit de bus gehaald en op de ruggen gehesen. Het is ongeveer één kilometer lopen, op zich geen probleem... ware het niet dat deze weg steil, héél steil omhoog gaat. De bewoners van de favela weten niet wat ze zien, een groep van vijftien Hollandse meiden die zich nat van het zweet een weg naar boven ploeteren. Er wordt gelachen, er worden foto's en zélfs filmpjes gemaakt van ons. Natalia vertaald zelfs even voor me wat een Braziliaanse man lachend roept; 'je mag wel een bad nemen!'. Het was een zware tocht. En eenmaal aangekomen bij de pousada hebben we tien minuten om ons om te kleden en ons klaar te maken voor het strand! Het naar beneden lopen was natuurlijk helemaal geen probleem. De tas van vijftien kilo had ik omgeruild voor mijn Eastpack rugzakje waar hooguit één kilo in zat. 

Eenmaal aangekomen bij het adembenemend mooie strand nam iedereen een frisse duik in de meters hoge golven waarvoor niemand weg kon vluchten.  Een groepsfoto mag natuurlijk niet ontbreken en Mark schiet erop los met zijn camera. Judith weet een bodyboard te regelen via een jongen op het strand en zo vermaken we ons wel een tijdje. Totdat het tijd is om terug te gaan, via dezelfde weg terug door de favela. Dit keer loopt er een groep natte Hollandse meisjes door Vidigal, nu alleen wel iets fitter.

In het hostel krijgen we een maaltijd van rijst, zwarte bonen, kip en groenten. We evalueren de eerste dagen nog even met iedereen, we spelen een potje weerwolven (en wie lag er als eerst uit?) en slapen maar. Morgen onze eerste project dag, ik heb er zin in!

Liefs, Fleur