Oude Rijn - Arrest - ABRvS 26 aug. 2015, ECLI:NL:RVS:2015:2725

ABRvS 26 aug. 2015, ECLI:NL:RVS:2015:2725

Feiten

I.c. gaat het om een zaak tussen de appellant en het college van gedeputeerde staten van Zuid-Holland. Bij besluit van 11 juni 2013 heeft het college een aanvraag van de appellant om hem voor onbepaalde tijd ontheffing te verlenen voor het innemen van een ligplaats in de Oude Rijn afgewezen. Het college heeft het bezwaar van de appellant ongegrond verklaard. De rechtbank heeft het beroep van appellant ongegrond verklaard.

Volgens art. 1 van de Beleidsregel ontheffingen ligplaatsen van de provinciale vaarwegen van Zuid-Holland wordt in de Beleidsregel onder particuliere oever verstaan: grond die niet openbaar toegankelijk is en in eigendom toebehoort aan een eigenaar anders dan een overheidsinstantie. Volgens artikel 3 kan het college ontheffing verlenen van het verbod om ligplaats in te nemen, ten behoeve van een recreatievaartuig. De appellant betoogt dat het college onvoldoende rekening heeft gehouden met bestaande ontheffingen voor ligplaatsen die aan de openbare oever van de brede delen van de Oude-Rijn zijn gesitueerd.

ABRvS

Het college heeft de bevoegdheid om ontheffing te verlenen van het geldende ligplaatsverbod. Deze bevoegdheid biedt een zekere mate van beleidsvrijheid. Zoals de Afdeling eerder heeft overwogen kan de wijze waarop een bestuursorgaan van zijn bevoegdheid gebruik maakt, door de rechter slechts op terughoudende wijze worden getoetst.

Het college is binnen de grenzen van de wet- en regelgeving gebleven. Het beleid van het college om geen ontheffing van het ligplaatsverbod te verlenen aan aanvragers, niet zijnde watersportverenigingen, die met een recreatievaartuig een ligplaats aan een openbare oever willen innemen, is ingegeven door de keuze het doorvaartbelang zwaarder te laten wegen dan het belang van de hier bedoelde aanvragers, alsmede door de keuze om in gevallen als deze het belang van openbaarheid (openbaar gebruik) van de openbare oever, voorrang te geven op het particuliere belang (particulier gebruik). De rechtbank heeft terecht overwogen dat dit beleid niet kennelijk onredelijk of onjuist is. Dat het college andere keuzes had kunnen maken, maakt dit niet anders, omdat het aan het college is om een keuze te maken, welke de rechter slechts terughoudend toetst. Nu voorts de rechtbank onbestreden heeft overwogen dat de appellant ter zitting bij de rechtbank te kennen heeft gegeven dat bij de totstandkoming van het beleid op bestuurlijk niveau over de gevolgen ervan voor houders van ontheffingen voor ligplaatsen aan openbare oevers is gesproken, heeft de rechtbank ook terecht overwogen dat de door de appellant aangevoerde omstandigheden niet als bijzondere omstandigheden (art. 4:84 Awb) kunnen worden aangemerkt.

Ook is betoogt dat de rechtbank niet heeft onderkend dat het college in strijd met het vertrouwensbeginsel en het gelijkheidsbeginsel heeft gehandeld. De appellant beroept zich op krantenartikelen en op het feit dat het college in 2007 en 2008 ontheffingen voor onbepaalde tijd aan zijn buren heeft verleend. Hij mocht erop vertrouwen dat het college hem in 2010 ook een ontheffing voor onbepaalde tijd zou verlenen. De Afdeling stelt dat voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel nodig is dat aan het bestuursorgaan toe te rekenen concrete, ondubbelzinnige toezeggingen zijn gedaan door een daartoe bevoegd persoon, waaraan rechtens te honoreren verwachtingen kunnen worden ontleend. De appellant heeft niet aannemelijk gemaakt dat hem aan het college toe te rekenen concrete, ondubbelzinnige toezeggingen zijn gedaan, waaraan hij een rechtens te honoreren verwachting heeft kunnen ontlenen dat hem een ontheffing voor onbepaalde tijd was verleend, dan wel dat het college, na inwerkingtreding van het nieuwe beleid, een nieuwe aanvraag om hem een ontheffing voor het innemen van de ligplaats te verlenen, zou inwilligen. Nu voorts de aan de buren van de appellant verleende ontheffingen, wegens de onbepaalde duur ervan, niet met een ontheffing voor bepaalde tijd op een lijn kunnen worden gesteld, faalt het betoog. Het hoger beroep is ongegrond.