Zo, en nu even een heel lang verhaal wat jullie dusver nog niet van me gewend zijn, maar ik heb dan ook wat in te halen.

Zondag:
Mijn laatste dag in het gastgezin, morgen na school verhuis is naar het compound. Mijn wc en douche inruilen voor een bucketshower en poepveld, en geen electriciteit. Dat is geen ramp, mijn mobiel ben ik toch al verloren en iemand van mijn fam is flink aan de binsa (diarree) maar is te lui om de wc met een emmertje door te spoelen. Vanochtend ben ik half begonnen met het opruimen en inpakken van mijn koffers, half omdat het er toch eens van moet komen en half omdat ik nog niet wil ontbijten. Zodra ik de gang op ga en gespot wordt door de familie wordt namelijk mijn ontbijt klaar gemaakt, niet dat dat veel werk is : Thee met een zacht zoet stokbrood wat ik na dag een al niet meer zag zitten, uit beleefdheid eet ik een klein stukje dat ik volsmeer met jam. Mijn familie waar ik de afgelopen drie maanden heb gewoond zal ik wel gaan missen.

Mijn jongste broertje Nuhuman (Norman, voor het gemak) die 's ochtends mijn kamer inglipt, naast me komt staan en 'Olivia i want cookie' fluistert. Zijn perfecte Micheal Jackson dansmoves en zijn plezier in een racespel op mijn mobiel waarin hij minutenlang tegen een muur blijft aanrijden maar naar eigen zeggen altijd first eindigt.

Dan de middelste, Mubarik, die het liefst de hele dag pictures snapt en dan in tegenstelling tot de anderen ook nog aardig kan. Die het prachtig vindt als ik mee kom voetballen en elk weekend vraagt of ik naar het zwembad ga, en zoja of ik dan alleen ga of dat ze mee mogen.

De oudste, Rushan, die nu de trotse eigenaar is van een Ipod waar ik voor hem ghanese muziek op hebt gezet. Soms laat hij mama, nicht of broertje ook even mee luisteren. Samen met Lukman, neefje dat inwoont, verzamelen ze de mango's uit de boom. De een klimt erin en schudt aan de takken en de ander raapt ze beneden op.

Lukman is de rustigste van de vier, de beste tekenaar en vindt het heerlijk om 's avonds maskers te maken. Hij houdt niet van pannenkoeken maar eet liever TZ, een soort deegbal met een soepje, iets wat ik nog altijd niet kan begrijpen.

Dan hebben we nog Afasa, die vrijwel alles doet in het huishouden; koken, wassen, vegen etc. Haar engels is niet zo sterk maar ze kan altijd nog hard lachen om mijn dagbanli.

Nihjad, met haar voortreffelijke engels, ze slaagt in mei dan ook voor highschool en heeft een certificaat van excellentie gekregen. Ze is niet vaak thuis, maar met haar eerlijke lach en goed engels meestal de beste gesprekspartner.

Basith, het kleine neefje wat regelmatig over de vloer komt en door de familie liefkozend 'dirty old man' wordt genoemd. Die dolgelukkig is met zijn grote gele aloli (auto) en verhalen in het dagbanli tegen me verteld en dan godzijdank blij is met blabla als respons. Zijn hobby's bestaan uit een spel waarbij hij steeds tussen mijn benen door moet kruipen, aloli's kijken bij de weg en huilen, zoals mama suweiba mooi zegt 'He just likes to cry.'

Dan hebben we nog de oma, van wie ik de naam niet weet, die nauwelijks engels spreekt maar mij altijd uitnodigt voor haar overheerlijke prutje eten. Laatst toverde ze uit het niets mens-erger-je-niet tevoorschijn en heb ik een dikke 2 uur met haar mogen spelen, dat spel gaat haar blijkbaar nooit vervelen.

We hebben ook nog mijn TV buddy en dagbanli leraar waarmee ik CSI kijk en allerlei slechte series waarbij ze ongegeneerd hij bolle buik onder haar shirt tevoorschijn tovert. Ze plant haar moslim gebeden precies in de reclames en begrijpt niet waarom ik nog steeds niet vloeiend dagbanli spreek.

Last but not least, Mama Suweiba. Mijn ghanese moeder die ne al meer dan eens tegen haar flinke boezem heeft aangeklemd. Die door subtiele hints laat merken wanneer ik toch echt mijn kamer op moet ruimen en die mij een nieuw studentenmaal heeft geleerd, een soort omelet met noodles erin.

De laatste avond sluiten we af met de finale van dance your ass of onder het genoegen van cola, fanta, koekjes en snoepjes. Als door een verassingselement de finale een week wordt uitgesteld lacht mijn familie me uit, ik zal volgende week toch echt terug moeten komen. Maar dan zit ik met papa in Krokobite, en als ik kan kiezen tussen strand en een slechte combinatie tussen so you think you can dance en the biggest loser is de keuze toch snel gemaakt.. Sorry pap ;)

Maandag naar mijn nieuwe familie, een drukte van jewelste meteen. Het gezin telt een stuk meer kinderen van jonge leeftijd die dolgraag willen spelen en ook al snel naar schatten in mijn hutje kwamen zoeken. Ja mijn hut ziet er zo uit precies als je een afrikaans lemen hutje voorsteld. Een cirkel hutten met daartussen een kook/was/leefplaatsje. Mijn buitendouche heeft een muurtje wat net of net niet mijn borsten bedekt als ik sta, maar continue door de hurken vind ik veel te irritant, bovendien heb ik ook al hun boobies al gezien. Die slingeren ze vrolijk in het rond als een baby begint te huilen. De eerste nacht sliep ik binnen aangezien het door de regen te koud was om buiten te slapen. Mijn hut is voorzien van een lager stukje met plasgat. Helaas kwam ik er snel achter dat die niet geweldig wegstroomt dus voortaan maar plassen in de douche.

Gisteravond bij het eten in de lodge voelde ik me plots een heel stuk minder, en liet ik als afvalbak dit keer het eten onaangeroerd staan. Na drie maanden zonder ziekte of binsa vol te houden moet het er toch echt eens van komen blijkbaar. Na een pukey pukey (nog steeds geen binsa, hiep hoi!) en een lekker nachtje op de lodge, waar ik als een blok geslapen heb voel ik me vandaag al wel wat beter. Dus jongens don't worry, het was geen ebola.

Zaterdag vlieg ik dan naar Accra om met papa omhoog te gaan reizen langs van alles en nog wat om uiteindelijk terug in Tamale mijn gastgezinnen en de projecten te bezoeken. En dan zit het hele avontuur er eigenlijk al weer bijna op, het vliegt mega snel voorbij :(