Ruim vier maanden geleden stapte ik in Accra uit het vliegtuig, nu zijn we precies 130 dagen verder en ben ik terug in Accra. Wat vind ik ervan om naar huis te gaan? Voornamelijk raar. Ik kan me niks anders meer voorstellen dan dat ik thuiskom in een chaos van zwarte kindjes de mn tas en fiets willen collecten en als aapjes aan mijn armen hangen. Dus wat moet ik dan als ik thuiskom? Dan sta ik op, en donder ik uit mijn bed omdat ik gewend ben op de grond te slapen. En daar ga ik dan met mijn wc-rolletje de achtertuin in, hang ik met mijn blote billen boven de plantjes en besef ik net te laat dat er binnen gewoon een wc is, die je nog door kan spoelen ook. Sjor ik mijn emmertje met koud water naar de douche, voor ik bedenk dat ik eindelijk weer warm kan douchen, zonder emmer.
Toen ik Nederland verliet wist ik dat ik terug zou komen, en thuis blijft immers altijd thuis. Maar nu, waarschijnlijk zie ik de mensen die ik heb ontmoet nooit meer, mensen waarbij ik maanden in huis heb gewoond of mensen waarmee ik bevriend ben geraakt, en dat is het grote verschil met dit afscheid : Het is geen tot ziens, het is een tot nooit meer. Ik heb ontzettend genoten van mijn tijd hier en ik wil ook iedereen daarvoor bedanken, de andere vrijwilligers, mijn ghanese families, de organisatie, al mijn ghanese kennissen/vrienden en ja zelfs de ghanezen die ik soms wel kon wurgen.

Vanavond het vliegtuig in, met mooie herinneringen en foto's, met heel veel kilo's baggage minder en een waslijst aan poep en plasverhaaltjes. Aan iedereeen in Nederland, tot morgen!