Balans: leven & geven.

Deze blog draag ik op aan een dilemma waar ik tegen aangelopen ben tijdens mijn vrijwilligers werk. Daarnaast is dit iets waar andere vrijwilligers ongetwijfeld mee te maken zullen hebben. Je loopt tegen bepaalde contrasten aan als je vrijwilligerswerk gaat doen in een arm land. Voor mij is het fijn om even alle gedachten op een rij te zetten wat betreft balans.

In een eerdere blog heb ik het al gehad over gekke contrasten. Hier wil ik graag verder op in gaan: Levend in een derde-wereld land (in een relatief armere buurt) merk ik grote contrasten op. Omdat ik ook naar de nettere/luxere plekken ga word ik geconfronteerd met grote verschillen in rijkdom. Zo voelt het behoorlijk dubbel om kinderen op straat te zien slapen terwijl ik naar de starbucks loop. Ik zit daar overgeprijsde koffie te drinken terwijl de kinderen op straat niks hebben; dat voelt niet helemaal lekker. Verder word ik geregeld uitgenodigd voor etentjes, feestjes, en meetings op fancy plekken (in Manila; the fort, makati, mckinley hills, Alabang). Op die plekken lijkt het alsof je in een moderne stad in Europa rondt loopt. Mensen zien er verzorgd uit en dragen dure merken, alles is schoon en er is een algeheel beeld van welvarendheid.  Als ik op mijn werk ben dan zit ik in pak met airco en een kopje koffie op kantoor; uitkijkend over een sloppenwijk, waar kinderen op blote voeten in het afval spelen. (kan het contrast nog groter?)

Inmiddels loop ik al meer dan een jaar rond in Manila en word ik dagelijks geconfronteerd met dergelijke situaties. Dit zorgde in het begin voor een schuldgevoel. Op een gegeven moment kwam er een bepaald besef dat voor mij het ‘schuldgevoel’ een plek gaf.  Het lijkt mij wel aardig om dit te delen hier op de wereldsupporter site.

Het is onmogelijk om anderen altijd voorop  te stellen. Een van de belangrijkste dingen die ik hoor van andere vrijwilligers is dat je ook voor jezelf moet zorgen. Het feit dat je tijd besteed aan vrijwilligerswerk zegt al genoeg over jou als persoon. Dit is iets wat ik altijd in mijn achterhoofd hou; je helpt, je stopt tijd in het vrijwilligerswerk, wat je doet heeft nut. Dat schuldgevoel is logisch maar niet helemaal terecht. Je bent als vrijwilliger al hardstikke goed bezig, dus af en toe aan jezelf denken is helemaal niet verkeerd, fout, of oneerlijk. Verder word jezelf bewust van wat je doet, wat je eet, waar je heen gaat. Een algehele waardering van simpele dingen en een grote waardering voor een beetje luxe ontstaat. Die bewustwording alleen al heeft een bepaalde betekenis.

Terugkomend op het sleutelwoord balans: hiermee doel ik op een noodzakelijke balans in het leven tussen: jezelf helpen & anderen helpen. Dit klinkt logisch maar is (in iedergeval voor mij) niet iets wat vanzelf gaat. Ik heb gemerkt dat ik heel gemakkelijk in mijn oude ‘westerse gedrag’ terug val. Een paar maand geleden leefde ik heel simpel en dat gaf een goed gevoel, omdat veel mensen om mij heen ook simpel leefden. Inmiddels heb ik een goede baan en verdien ik meer, ik merk dat ik snel terugschiet in mijn oude gedrag. Dat betekend bijvoorbeeld geld uitgeven aan luxe dingen, ik geloof dat dit nog sneller gaat als je terug bent in Nederland. Het oude leventje wordt weer ‘opgepakt’.  Voor mij helpt de dagelijks confrontatie met armoede om weer even ‘met beide benen op de grond te staan’. Dan eet ik een paar keer simpel rijst en groente, maak ik een keertje thuis een kopje koffie in plaats van naar de starbucks te gaan, v neem ik contact op met de vrijwilligers organisatie of ik nog iets kan doen, en lees ik wat over vrijwilligerswerk op het internet.

Op manier kan ik de volgende keer zonder schuldgevoel de starbucks binnen stappen.